Vikan - 24.06.1965, Blaðsíða 40

STENTOFON transistor innanhúskallkerfið auðveldar samstarf
á vinnustöðum og skrifstofum, sparar tíma, peninga og fyrir-
höfn, þar sem STENTOFON er tæki, þar sem einn getur talað
við alla og allir við einn.
STENTOFON-kalltækið er ódýrt.
STENTOFON-kalltækið er fallegt.
STENTOFON-kalltækið er endingargott.
Allar nánari upplýsingar hjá umboðinu.
GEORG ÁMUNDASON l CO.
Frakkastíg 9. — Sími 15485.
Getum útvegað hinar þekktu RCA bílatalstöðvar til notkunar
fyrir leigubílastöðvar, vinnuvélaflokka, lögreglu- og slökkviliðs-
bíla. Eru til afgreiðsu með 30, 60 og 100 Watta sendiorku, tíðni
148—174 m/c svið, fyrir 6 og 12 Volta straum. — Rafstraums-
notkun mjög lág. - Stuttur afgreiðslutími. - Verð frá kr. 29 þús.
Allar nánari upplýsingar hjá R.C.A.-umboðinu:
GEORG ÁMUNDASON l C0.
Frakkástíg 9. — Sími 15485.
hjálpar yður að klifra upp á
steininn og koma yður fyrir á
bak við trjágreinar. Hann skilur
yður eftir og fer yfir rjóðrið.
Hann nemur staðar og litast
vandlega um eftir hvert skref.
Hann er eins og frumskógadýr
sjálfur. Hann litast um og gef-
ur yður merki. Þér veifið hand-
leggnum, þér gefið merki til
baka. Hann heldur áfram; þar
sem rjóðrinu hallar niður að fen-
inu gengur hann í hring Nú nem-
ur hann staðar. Hann stirðnar
í sporunum. — Þetta er skelfi-
legt...
Rödd Vandengraf var orðin
skræk það fóru krampadrættir
um líkama hans meðan hann lét
út úr sér eitt og eitt orð með
erfiðismunum, eins og eitthvert
dularafl kreisti það upp úr hon-
um. Halden kreisti drottninguna
í greip sinni, hlustaði heillaður,
næstum dáleiddur, ófær um að
grípa fram í fyrir honum, ófær
um að rjúfa töfrana. Hugsanir
hans þutu á undan orðum hug-
lesarans. Þau þutu aftur á bak
inn í það liðna og sviðið, sem
var að eilífu greypt í heila hans,
stóð honum f> rir hugskotsjónum.
?inu sinni enn.
— ... þarna er tígrisdýr — ég
sé það — í rökkrinu — geitin
var bundin við tré, en allt sem
er eftir eru skinntætlur og haus-
inn með homunum og ... And-
erson hefur fundið lyktina af
tígrisdýrinu — sekúndu eftir, að
tígrisdýrið finnur lyktina af
manninum. Skot... Hvað er
þetta? skjótið þér ekki? Hvers-
vegna skjótið þér ekki? Og nú
— nú — tígrisdýrið urrar, ó,
hann hniprar sig saman — hann
er strik af gulli og svörtu ..
... Anderson skýtur — hann
hittir ekki — hann tekur til fót-
anna. — Hann æpir á yður að
skjóta — hann ryðst yfir rjóðr-
ið — hann kemst að tré — hann
reynir að klifra upp stofninn —
það er of seint. Skjótið, skjótið,
Hendrik Mynheer Van Halden!
Hversvegna skjótið þér ekki?
Eitt stökk enn og það er endir-
inn...
Vandengraf starði á manninn,
sem villidýrið reif í tættlur. Hann
starði upp á steininn, þar sem
Halden kraup með riffilinn
reiddan, andlit hans var gríma,
afskræmd af hræðilegu grettu-
brosi. Svo glumdu við tvö skot
og tígrisdýrið tók snöggann kipp,
féll á hliðina og teygði úr sér
yfir afskræmt fórnarlambið.
Dökkar skellur komu í ljós á
gráleitum botni rjóðursins. Þær
dreifðust og losnuðu sundur ...
þær breyttust enn i svart og hvítt
skákborðið; það þaut enn í frum-
skógargrasinu, svo hvarf það og
skildi eftir skákmennina fyrir
framan Vandengraf og hinum-
megin við taflborðið sá hann and-
lit Haldens, grett í sama grímu-
lega, hræðilega brosinu.
— Þér eigið leik, sagði Hald
en, en rödd hans brast og menn-
irnir tveir störðu hvor á annan
í þögn, sem virtist hvorki eiga
endi né takmörk.
— Hvað kom nú fyrir mig?
spurði Vandengraf að lokum og
nuddaði á sér handarbakið, sem
var rennvott af svita.
— Vitið þér það ekki? spurði
Halden og reyndi að vera ró-
legur. — Annaðhvort félluð þér
í dá — eða þá að þér fluttuð
frábæran leikþátt mér til heið-
urs.
Vandengraf vísaði hugmynd-
inni frá sér. — Dá? sagði hann
og snerti rennvott enni sitt, gegn-
blautan flibbann og strauk hend-
inni yfir sokkin augu sín.
— Dá? Ég hef aldrei trúað á
dá. Ég hef séð marga menn falla
í dá, en ég hef alltaf verið viss
um að þeir væru að látast. Ég
vona að ég falli aldrei í dá aft-
ur. Það er hræðilegt.
Halden fylgdist með honum
með náinni athygli. Það lá við
að hann vorkenndi honum. Hann
reis á fætur, dró handklæði nið-
ur af handklæðahenginu og
fleygði því að uppgefnum, ör-
magna huglesaranum.
— Svona, þurrkið yður, sagði
hann mjúklega. — Það hlýtur að
vera merkileg reynsla fyrir
mann, eins og kaldhæðinn og
efnishugsandi og yður, að upp-
götva að eitthvað er til í sálar-
lífinu, sem enginn ræður við.
— Mér líður eins og konu hlýt-
ur að líða eftir fæðingu, sagði
Vandengraf og nuddaði hálsinn
og ennið með handklæðinu, en
svitinn spratt út á honum jafn-
harðan aftur. — Máttvana, allur
þróttur horfinn.
— Þér munið fljótlega gleyma
því, sagði Halden og þreifaði fyr-
ir sér. — Ég ímynda mér að þetta
geti ekki verið mjög frábrugðið
því að hafa háan hita og fá óráð.
Þér hafið gleymt því um leið og
þér eruð orðin frískur aftur. Vilj-
ið þér hvíla yður núna — eða
eigum við að ljúka við taflið?
Vandengraf tók hrókinn milli
fingranna og setti hann niður
aftur. Hann leit snöggt á Hald-
en: -— Þér virðist hafa orðið fyr-
ir áfalli sjálfur, Mynheer, sagði
hann. — Þér lítið út eins og mað-
ur, sem hefur kurap.
Kurap er sjúkdómur á þessum
eyjum, sem kemur fram í stór-
um fölum skellum á gulbrúnu
hörundi eyjarskeggja. Halden
leit snöggt yfir taflborðið í litla
spegilinn. Já, hann leit út eins
og maður, sem hafði kurap, hör-
und hans, sem var sólbrúnt eftir
þessa löngu sjóferð, var þakið
stórum skellum, sem litu út eins
og hvítir deplar á korti yfir ó-
kannað land.
— Þér ulluð mér taugaáfalli,
Vandengraf, það er allt og
sumt, sagði hann. — Svona, nú
skulum við ljúka við taflið. Það
mun — hvernig segið þér nú
aftur? róa taugamar.
VIKAN 25. tbl.