Vikan - 05.08.1965, Side 28

Framhald af bls. 17.
greifa, slóst í hóp með Collin, bryta markgreifans, og saman sóttu
þeir um að fá tvo sous á ekru af öllu óbyggðu landi milli Meudon,
skammt frá Saint-Cloud í þorpinu Chagny, skammt frá Versölum.
Þetta var góð hugmynd, því núna, þegar konungurinn hefur valið
þennan stað fyrir höllina sina, vilja allir kaupa land hér. Og hvernig
fóru þeir að þessu? Mademoiselle de la Valliére skrifaði upp á reikn-
inginn og konungurinn samþykkti hann undir eins. Hann hefur aldrei
neitað henni um neitt. Þingið neyddist til að samþykkja samninginn.
Þessir tveir litlu aumingjar enda með því að eiga fullar kistur af gulli.
Og hjákonan hefur einkennilega tilhneigingu til að vera góða huldu-
mærin fyrir þjónana sína. Hún neitar þeim aldrei um neitt. Svo tók
kónginum að leiðast þessi hjörð af umsækjendum, sem hún kynnti
fyrir honum. Sá, sem mest ber á, er hennar eigin bróðir, markgreifinn,
hann er alltaf að sækja um einhvern fjandann. Þú ættir að spyrja hann
ráða. Hann gæti gefið þér góð ráð, ekki hvað sízt ef honum er ekki
alveg sama um þig, eins og mér hefur sýnzt, og meðan þú biður, getur
vel verið að ég geti kynnt þig fyrir drottningunni. Þú getur taiað við
hana. Kannske þú gætir vakið áhuga hennar.
— Það er einmitt það, sem þú gætir gert, sagði Angelique áköf. —
Og ég skal lofa þér því, að ég skal reyna að finna eitthvað í „peninga-
kistunum mínum“, sem getur glatt söðlasmiðinn þinn.
Marquise de Montespan reyndi ekki að dylja ánægju sína. — Sam-
þykkt. Þú ert engill! Og þú værir erkiengill, ef þú gætir útvegað mér
páfagauk, einn af þessum stóru, austrænu sem þú flytur inn, þú veizt
einn af þessum með rauðu og grænu fjöðrunum. Ó, hvað það væri
gaman!
4 KAFLI
Þegar dagaði, teygði Madame de Montespan úr sér og geispaði. Þær
Angelique höfðu haldið áfram að spjalla saman vítt og breitt, því að það
var svo þröngt í herberginu, að þær gátu ekki lagzt fyrir og hvílt sig.
Bak við rekkjutjöldin heyrðu þau tvo líkama bylta sér, geispa og svo
heyrðist værðarlegt muldur.
— Ég get ímyndað mér, að það sé komin tími til að fara niður,
sagði Athénais. — Drottningin er í þann veginn að senda eftir hirð-
meyjunum. Ég vil verða ein af þeim fyrstu til að svara, svo ég geti
farið til morgunmessu með henni. Ætlarðu að koma líka?
— Kannske þetta sé ekki sem verstur tími til að kynna mig fyrir
drottningunni.
— Nei, það væri betra að þú biðir, þangað til við komum aftur frá
kapellunni. Þú getur beðið í ganginum, en fyrst verð ég að sýna Þér
beztu staðina, sem hægt er að sjá konunginn og drottninguna frá og
ef mögulegt er, að láta Þau sjá þig. Það getur orðið dálítið erfitt.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»a® cr alltaf sami Icikurinn í hennl Ynd-
isfriS okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verðlaunum'handa þeim, sem gctur
fundið örkina. Verðlaunin eru stór kon-
fcktkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandlnn er auðvitað Sælgætisgcrð-
in Nói.
Nafn
Heimlil
örkln er á bis.
Siðast cr dre'gið var hiaut vcrðiaunin:
ÁSTA JÓNASDÓTTIR,
Gunnursbraut 28, Reykjavík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 31. tbl.
Komdu með mér. Ég ætla að sýna Þér lítið herbergi skammt frá íbúð
drottningarinnar, þar sem hirðmeyjarnar laga sig til og koma saman.
Hefurðu nokkuð til að vera i nema þessi reiðföt?
— Já, í töskunni minni. Ég verð að ná í þjóninn minn, svo hann geti
sótt töskuna inn í herbergi eiginmanns míns.
— Vertu í einhverju einföldu í morgunmálið. Eftir morgunmessu
tekur konungurinn á móti umsækjendunum og heldur síðan fund með
ráðherrum sínum. 1 kvöld hugsa ég að sýndur verði leikur og svo verð-
ur ball á eftir. Þá geturðu dregið fram bestu gimsteinana þína. En nú
skulum við halda af stað.
Loftið úti fyrir var kalt og rakt. Madame de Montespan trítlaði
niður stigana án þess að taka eftir dragsúgnum, sem straukst um fal-
legar, naktar axlir hennar.
— Er þér ekki kalt? spurði Angelique.
Madame de Montespan yppti öxlum. Hún hafði öðlazt þolni her-
mannsins við að sætta sig við allskonar óþægindi. Hita og kulda í her-
bergjum, sem ýmist voru opin fyrir öllum vindum eða blaktandi heit
af logum þúsunda kerta. Hún þoldi þreytuna af þvi að standa svo
klukkustundum skipti, missa nætursvefninn, standa undir þungum
búningnum hlöðnum af gimsteinum og skrauti. Sterk líkamsbygging,
stöðug spenna og einkum og sér í lagi fíkn í skemmtanalifið hélt
menntuðum konum á borð við hana gangandi. Án þess að þær vissu
af, voru þær næstum hetjur; næstum að Þær byðu kvalara sína vel-
komna.
Á allsleysisárunum hafði Angelique orðið sérstaklega næm fyrir
kulda. I-Iún hélzt varla við án þess að hafa skikkju og átti mikið safn
af þeim, mjög fallegum. Sú, sem hún var nú klædd, var ofinn úr ræm-
um af flaueli og satíni, sem myndaði blágræna litasíhverfu.
Madame de Montespan skildi hana eftir við innganginn inn í dans-
salinn, þar sem svissnesku varðliðarnir stóðu eins og styttur. Höllin
virtist enn i fastasvefni, jafnvel þótt bjart morgunljósið væri farið að
seytla inn í dimma salina. Flest kertanna voru útbrunnin.
—■ Nú skil ég þig eftir, hvíslaði Athénais, eins og hún hefði orðið
snortin af þöglum hátíðleikanum, sem grúfði sig yfir salina, sem oft-
ast voru fullir af háværri kátínu. — Þarna yfirfrá er búningsherbergið,
þar sem þú hefur setzt, meðan þú bíður. Eftir stundarkorn munu hirð-
mennirnir birtast, sem hjálpa konunginum á fætur. Hans hágöfgi fer
snemma á fætur. Sjáumst síðar.
Þegar Athénais fór opnaði Angelique dyrnar, sem vinkona hennar
hafði bent henni á. Þetta voru næstum leynidyr, sléttar við vegginn
með samskonar veggfóðri .
— Ó fyrirgefið! sagði hún og lokaði dyrunum í flýti.
Hún hafði aldrei getað látið sér detta í hug að svona lítil kompa
gæti innihaldið sófa, sem notaður væri til svo rómantískra þarfa.
Einkennilegt, hugsaði hún. Mér hefði' aldrei dottið í hug að Madame
Soubise hefði svona falleg brjóst. Af hverju felur hún þau svona vand-
lega?
Það ætti að vera óþarft að taka fram, að félagi hennar var ekki
Monsieur de Soubise. Angelique var viss um það. 1 Versölum tók enginn
til ótryggðar; og sannleikurinn var sá, að allur blíðskapur milli eig-
inmanns og eiginkonu var álitinn mjög villimannlegur og smekklaus.
Angelique átti engra kosta völ annarra en að ganga I gegnum þessa
stóru, auðu sali. Hún nam staðar í súlnsalnum, sem svo var nefndur
vegna þess, að tólf súlur héldu uppi loftinu. Það var orðið nógu bjart
til að hún gæti dáðst að skreytingunni. Síðan hallaði hún sér upp að
einum glugganum og horfði út; horfði á sólina dansa í ljósbroti gos-
brunnanna, sem skreyttu hallargarðinn.
— Má ég vita hugsanir yðar, Marquise, hvíslaði karlmannsrödd.
Angelique brá jafn mikið og ef marmarastyttan fyrir framan hana
hefði tekið til máls.
— Segið mér drauma yðar, Marquise.
— Hver.... Hver er það ?
— Það er ég, Appollo, guð fegurðarinnar, sem þér hafið kosið að
dvelja hjé þennan fagra morgun.
Angelique greip andann á lofti.
— Er yður kalt? Þér klæðist skikkju, en ég er allsnakinn. Því,
eins og þér vitið, á marmaralíkami engan yl.
Angelique gægðist á bak við styttuna. Hún sá ekkert, nema hrúgu
af marglitum spjörum, liggjandi við fótstallinn.
Þegar hún beygði sig niður og kom við hrúguna, þeyttist hún á
fætur eins og óþægur krakki, snerist á hæli og lítið, kringlótt andlit,
gægðist á hana innan úr djúpri hettu.
— Barcarole! hrópaði Angelique.
— Yður til þjónustu, Marquise des Anges.
Dvergurinn drottningarinnar hneigði sig djúpt fyrir henni. Það
var orðið langt síðan Angelique hafði séð hann. Hann kom virðulega
fram, og Angelique sagði honum það.
— Það er sagt, sagði Barcarole hreykinn, — að ef ég hefði réttan
vöxt stæði ég fyllilega jafnfætis þesum fínu herrum, sem þramma
hérna um. Ó, ef aðeins hin góða drottning okkar leyfði mér að klippa
bjöllurnar af húfunni minni, myndi hún gera mig ákaflega hamingju-
saman. En hún heldur því fram, að á Spáni hafi öll hirðfífl bjöllur,
og ef hún heyrði þær ekki við og við klingja, myndi hún fyllast enn
meiri heimþrá. Sem betur fer hafa ég og félagar mínir tveir, óvæntan
liðsmann í konunginum. Hann þolir okkur ekki. Þegar hann kemur
að hitta drottninguna, sleppir hann engu tækifæri til að reka okkur
út með stafnum sínum. Við forðum okkur undan honum með allskonar
kollhnísum og vitleysu, sem hristir bjöllurnar okkar endalaust. Þegar
hann er djúpt niðursokkinn í persónulegar viðræður við drottning-
una, hristum við okkur svo, að hann getur ekki heyrt hverju hún
svarar og þá fer hann í fýlu. Að lokum tekur drottningin venjulega
eftir því, andvarpar en segir aðeins, að ein af bjöllunum okkar hafi
losnað og skipar okkur að fara og láta laga það. En bráðum reynum
við að fá önnur réttindi....
— Og þau eru.... ?
—■ Hárkolla, hvislaði Barcarole og ranghvolfdi í sér augunum svo
aðeins hvítan sást.
Angelique hló: — Þú ert aldeilis orðinn stór upp á þig, Monsieur
Barcarole.
— Ég vil komast áfram, komast langt í heiminum, sagði dvergurinn
blátt áfram.
28 VIKAN 31. tbi.