Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 4

o
DESty
BLAK0
15. hluti
Eftlr Peter O^Donald
Hann leit framan í hana. Það var
ekkert annað en tjóningarlaus heið-
ríkja. Augun horfðu í gegnum hann
eins og hann væri ósýnilegur. Þau
voru tóm, ósjóandi. Nei, ekki tóm;
aðeins full af slíkri kyrrð, að engu
var líkara en að þau væru tóm.
Þessi fullkomna fjarlægð frá hon-
um vakti upp reiði hans.
— Modesty! Röddin var snögg,
en það kom ekkert viðbragð. Fóta-
tak heyrðist frammi á ganginum.
Willie Garvin kom inn, lagði hönd-
ina á handlegg Hagans og sagði
lágt; — Ekki núna.
Eitt andartak streittist Hagan á
móti, svo snerist hann á hæl, hristi
hönd Willies af sér og gekk út úr
herberginu. Um leið og hann fór
niður stigann, heyrði hann Willie
loka dyrum Modesty, áður en hann
fylgdi honum eftir.
Inni í setustofunni vék Hagan að
hliðarborði og hellti sér í glas. Svo
sneri hann sér við og leit á Willie.
— Yoga, sagði hann lágt. —
Yoga, ekki nema það þó.
— Hversvegna ekki? Willie lét
fallast í stól og lagði annan fótinn
yfir armhvíluna.
— Hversvegna?
— Það hjálpar, það er þess-
vegna. I fyrsta sinn sá Willie Hag-
an illúðlegan. — Fyrir guðs skuld,
Paul. Þú hlýtur að vitq fullvel, að
ef þú ert með hugann fullan af ein-
hverju, áður en þú kemst í krapp-
an leik, ertu ekki nema hálfur mað-
ur.
—; Ég hef aldrei þurft að þefa
að prönu, eða hvað það nú er, til
að létta á huganum. Þarft þú þess?
— Nej. Svipur Willies mýktist of-
urlítið. — Við erum öðruvísi. Segðu
mér, þegar við fórum til Pacco um
nóttina, hugsaðirðu um allt það,
sem gæti gerzt? Ekki að vera drep-
inn — það er ekkert. Ég meina um
misþyrmingu og afskræmingu —
kannske að koma út með hálft and-
litið skorið af, eða gamla gleði-
strenginn sundurskotinn.
— Hvern fjandann ertu að tala
um?
— Konur hafa öðruvísi ímyndun-
arafl en við. Willie reis á fætur til
að hella sér í glas. — Þær hafa
meiri framsýni og gera sér betur
grein fyrir því, sem getur gerzt.
Við vitum, hvað getur komið fyrir,
en við trúum því ekki. Kona getur
séð það gerast, gagnvart henni
sjálfri. Modesty þjálfar yoga til að
þjálfa ímyndunaraflið. Hún veit, að
ef hún kemst í krappan óundirbú-
in leik er hún búin að vera. Hún
hikar, deplar kannske augunum,
þegar sízt skyldi, hörfar aðeins,
verður hrædd við hníf eða frýs
á byssugikknum. Þegar hún er ekki
hrædd, veit hún, að hún hefur
fimmtíu prósent meiri möguleika.
Hagan starði hugsi á hann. A-
stæðulaus reiði hans var nú horf-
in. Það var eitthvað annað að
brjótast hið innra með honum, en
hann gat ekki gert sér grein fyrir
því sem stóð.
— Svo hún hefur lagt stund á
yoga — fyrir þetta? spurði hann.
— Já. En í rauninni hafði hún
fundið sína eigin aðferð löngu fyr-
ir það. Það kom af sjálfu sér. Hún
hefur alltaf getað lokað huganum
fyrir því, sem hún hefur viljað, en
yoga gerir henni það auðveldara.
Willie tæmdi glasið og lagði það
frá sér. — Vissirðu, að henni hef-
ur verið nauðgað tvisvar?
— Hvað þá?
— I fyrra skiptið, þegar hún var
um það bil tólf ára. Það var eín-
hver bóndi, skammt frá Baalbeck.
Þegar hún gat ekki barizt lengur
á móti, gerði hún sig meðvitund-
arlausa. I seinna skiptið var hún
tuttugu og tveggja ára, þá áttum
við. í útistöðum í Beirut.
— Það . . Það hefur ekki skemmt
hana. Hagan sagði þetta fremur
sem fullyrðingu en spurningu.
— Hún gerði sig meðvitundar-
lausa. Hún vissi aldrei neitt um
það. Það er þesskonar, sem ég á
við, félagi. Það er nokkuð, sem
kemur aðeins fyrir konur. Slíkt kem-
ur ekki fyrir okkur. Hann gekk yf-
ir að glugganum og leit út. —
Nema þú teljir Lárens gamla af
Arabíu með, bætti hann við og
var ekki laust' við, að hann fyndi
til undrunar yfir þessari fáránlegu
hugmynd sinni?
— Hvað varð um manninn —
þann seinni?
— Ég fór á eftir honum seinna
og gaf honum reisupassann. Willie
skók höfuðið dapur í bragði: —
Modesty tók mig aldeilis á beinið
fyrir það. Hún sagðist ekki vilja,
að ég tæki ónauðsynlega áhættu
aðeins til að sinna persónulegum
hefndum. Hún er ekki mikið fyrir
hefndir og reyndar ég ekki held-
ur, en ég gat ekki látið þennan
andskota leika lausum hala og
grobba af því, að hann hefði sof-
ið hjá henni.
Hagan starði ofan í glasið sitt.
Allt í einu stirðnaði hann upp. Það
sem hafði verið að brjótast hið
innra með honum, skaut nú allt í
einu upp kollinum.
— í krappan leik, sagði hann
og gekk yfir til Willies. — Tvisvar
hefurðu sagt það. En við erum á
dauðum enda hérna megin, svo
hversvegna er hún að búa sig und-
ir átök?
— Þú verður að spyrja Modesty
um það, sagði Willie kurteislega.
— Hún er við stýrið í þessu starfi.
— Er hún? Hagan heyrði sjá'fur
illskuna í röddinni. Hann lagði frá
sér glasið og gekk í gegnum eld-
húsið og út í garðinn. Hann sett-
ist á bekk í sólskininu og beið eft-
ir því, að reiðin sjatnaði í honum
og reyndi að rýna í sinn eigin huga.
Hann fann heita sólina skína á
sig, og hann hugsaði um málverkin
sín og Modesty Blaise. Með vökul-
um augum listamannshuga hans,
minntist hann mjúkra, fíngerðra lín-
anna í líkama hennar, fíngerðs hör-
undsins og ylsins af henni, þegar
hún hvíldi í örmum hans. Hann
minntist hundrað smáatriða frá síð-
ustu dögum,- hvernig hún hallaði
höfðinu, þegar hún var að hugsa,-
sjaldgæfa snögga brosið; hvernig
hún ýtti hárlokk á sinn stað með
úlnliðnum innanverðum; litlu vas-
ana, sem stóðu í hverju herbergi,
fullir af villtum blómum, sem hún
hafði tínt.
Allt í einu fannst honum fráleitt,
að þetta gæti verið sama konan
og Willie hefði talað um; konan,
sem hafði rekið Kerfið, konan, sem
aðeins fyrir fáeinum dögum hafði
drepið mann með sínum eigin hönd-
um á gamla markaðinum í Antibes,-
sama konan, sem hafði sent hann
og Willie til að drepa Pacco, og
rekið þau öll þrjú undanfarna daga
í miskunnarlausri leit að Gabríel,
konan, sem var svo hörð og glögg
og svo viss um sjálfa sig, að hún
gat aldrei leikið aðra fiðlu.
Honum fannst það ekki einung-
is fáránlegt, það var allt í einu
orðið óraunverulegt. Raunveruleik-
inn lá í öðru; í yl huga hennar,
ásamt líkama hennar. Aðeins þetta
var mikilvægt; hún sjálf. Og átti
að leggja þetta að veði fyrir tvo
kassa af steinum? Eða fyrir Tarr-
ant? Eða fyrir Abu-Tahir sjeik? Eða
fyrir hvað?
Vitfirringin í þessu skall á Hag-
an eins og ískalt steypibað á sof-
andi mann. Hann vissi nú, hvað
Willie Garvin hafði verið að tala
um, þegar hann hafði talað um
ímyndunarafl, og það sem gæti
gerzt, þegar byssurnar gyllu og
hnífarnir blikuðu — það sem gæti
gerzt gagnvart Modesty Blaise.
Svitinn brauzt út á enni Hagans og
allt í einu varð hann hræddur.
Bjart tunglið reis yfir trén. Hag-
an lokaði gluggahlerunum, kveikti
á náttlampanum og fór úr inni-
sloppnum.
Tarrant átti að koma næsta dag.
Hann hugsaði um það, meðan hann
fór í náttbuxurnar og settist á rúm-
stokkinn og tók hálfreykta sígarett-
una upp úr öskubakkanum.
Þetta hafði verið skrýtinn dag-
ur. Modesty kom niður um fjögur-
leytið. í augum Hagans var hún
gerbreytt. Oll spennan, sem hafði
verið umhverfis augu hennar var
horfin, og það var einhver fersk-
ur blær yfir henni. Hún minnti Hag-
an á hnífsblað, vel mótað, hvass-
brýnt og gljáfægt.
Hún hafði farið í öðrum bílnum
og komið aftur eftir tvær klukku-
stundir. Til svars við spurningu Hag-
ans hafði hún svarað: — O, ég var
aðeins að líta eftir einkamálunum.
Það sem eftir var dagsins hafði
allt verið rótt. Ekkert hafði gerzt.
Willie hafði verið önnum kafinn í
sínu eigin herbergi mestan hluta
tímans.
Hagan drap í sígarettunni. Hann
fann til í kjálkavöðvunum, hann
spurði Modesty ekki fleiri spurn-
inga vegna þess, að nú hafði hann
tekið ákvörðun. Þegar hann tók upp
náttjakkann, var bankað á dyrnar,
þær opnuðust og Modesty var í dyr-
unum. Hún var f inniskóm og inni-
slopp úr þunnri bómull með föl-
grænum og hvítum röndum.
— Ég kom með kvöldhressingu
handa okkur, sagði hún og gekk
yfir herbergið til að leggja frá sér
lítinn bakka með tveimur glösum.
— Gin handa þér. Þetta gamla
rauða handa mér.
Hagan sá, að hún lokaði dyrun-
um á eftir sér, um leið og hún kom
inn. Hann kastaði náttjakkanum á
4 VIKAN