Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 31

sagði hann. Fiammetta sendi
honum enn þetta eggjandi augna-
tillit og brosti ástúðlega. „Þakka
þér fyrir,“ svaraði hún, „en ég
á svo langt heim“. „Það skiptir
ekki máli,“ sagði hann, „ég hef
ekki nema ánægju af því.“ Fi-
ammetta leit hikandi yfir torg-
ið og sá unnusta sinn standa við
skenkiborðið fyrir innan glugg-
ann, og þá boðið. „Allt í lagi,“
sagi hún. „Þakka þér fyrir.“ Þá
var það, að ég gerðist til að grípa
fram í. „Hvernig var það — ætl-
uðum við ekki í kvikmynda-
húsið?“ spurði ég. En Erminio
flýtti sér að svara: „Við sjá-
umst á morgun, Allesandro; við
getum alltaf farið í kvikmynda-
hús.“ Svo lögðu þau af stað,
hún hávaxin og spengileg, en
hann lágur og þybbinn, hún
hnarreist og eilítið stíf í göngu-
laginu, eins og brúða, hann all-
ur sveigður að henni og starandi
á hana, rétt eins og þau væru
að dansa tarantella. Mig lang-
aði til að kalla á eftir þeim, að
hann skyldi fara hægt í sakirnar.
„Ekkert óþarfa uppnám, kunn-
ingi. Fiammetta er trúlofuð og
gengur í hjónabandið áður en
langt um líður.“ En ég hugsaði
sem svo, að þetta kæmi þeim
einum við, svo að ég yppti öxlum,
hélt þvert yfir torgið og inn í
veitingastofuna.
Ettore stóð við skenkiborðið og
blandaði drykkinn, blimskakk-
aði á mig augunum og spurði
undan svörtu og þykku yfirvar-
arskegginu — efri vörin er dá-
lítið uppflennt, og það gerir, að
hann er alltaf dálítið illkvittnis-
legur á svipinn: „Hvaða strák-
gemlingur var þarna að flækjast
með henni Fiammettu?" „Það
er sauðmeinlaust grey,“ svaraði
ég, „frændi minn frá Viterbo,
sem fer heim ekki á morgun,
heldur hinn daginn.“ Hann rétti
mér glasið vöðvamiklum armi.
Fiametta er alltof kankvís við
hvaða strákfífl, sem gengur á
götu hennar — ég tek það fram,
að þar á ég þó ekki við þennan
frænda þinn — en það er kom-
inn tími til, að tekið sé fyrir
það í fullri alvöru."
Ég bý einn með móður minni
að Via della Lungarina, og við
höfum tvö herbergi og eldhús.
Við höfum komið bedda fyrir í
eldhúsinu, handa Erminio að
sofa á, og hann varð að fara í
gegnum herbergið, þar sem ég
svaf, til þess að komast fram í
eldhúsið. Þessa nótt lá ég lengi
vakandi og beið þess að hann
kæmi heim, tókst þó loks að
festa svefninn, eftir að ég hafði
bölvað öllum frændum frá Vit-
erbo í sand og ösku. Ég hrökk
upp við það, að einhver hélt um
handlegg mér og hristi hann
ákaflega; í svefnrofunum varð
mér ósjálfrátt að líta á vekjara-
klukkuna á náttborðinu og sá
að hún var orðin fimm. Ég sett-
ist sem snarlegast upp við dogg.
i!
Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentiö.Ólíkt útlit
TONI lifgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvenug sem þér óskið. Heldur lagninguntn.
Sama permanentið heldur hvaða lagmngu sem er. Hér eru þrjár
ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Unt Toni — Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik flösku. Vef jið
aðeins hárið upp á spóíumar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
„Hvað gengur eiginlega á?“
spur'ði ég. Erminio sat a rum-
stokknum aftur við fótagafl og
brosti til mín á þann hátt, að
mér varð ekki um sel. „Ham-
ingjan hjálpi mér“, varð mér
að orði. „Ertu genginn af göflun-
um, að vekja mig um þetta leyti
nætur?“ „Ég vakti þig, vegna
þess að ég þarf að segja þér dá-
lítið,“ svaraði hann. „Það er á-
kaflega áríðandi." Og hvað er
það svo, sem er svona áríðandi?“
„Ég segi það dagsatt, að þetta er
áríðandi — ég ætla að kvsenast
Fiammettu“. Ég tók viðbragð í
rúminu. „Ertu drukkinn, eða
hvað?“ spurði ég. „Nei, ég hef
ekki bragðað dropa“, sagði hann.
„Við Fiammetta eyddum kvöld-
inu saman, og ég komst að raun
um að hún væri einmitt sú kona,
sem ég hef alltaf þráð, svo að ég
bað hana að giftast mér, og hún
sagði já.“ „Hún sagði já?“ „Já,
— að minnsta kosti sama sem.“
„En hún er heitbundin Ettore
vínskenkjara, sagði hún þér ekki
frá því?“ spurði ég. „Jú, það
gerði hún, en ég kom henni í
skilning um að hann væri henni
alls ekki samboðinn, svo að hún
bað mig um dálítinn frest til
að átta sig á þessu og segja hon-
um upp.“ Ég starði furðu lost-
inn á hann og hugsaði sem svo
að ég hlyti að vera sofandi enn
og þetta hlyti að vera draumur,
en hann hélt áfram að mala eins
og ekkert væri; sagði að það hefði
komið eins og þruma úr heið-
skíru lofti, eins og það er kallað,
að þau urðu þess vísari að þau
voru eins og sköpuð hvort fyrir
annað — að þau höfðu bæði
yndi af því sama, til dæmis
sveitinni, en þar kunni hún bezt
við sig og þar ætluðu þau svo
að setjast að strax þegar hjóna-
bandið væri komið í kring. Loks
sagði hann: „Jæja, nú ætla ég
að leggja mig. Ég var svo ham-
ingjusamur, að ég mátti ekki til
þess hugsa að fara að sofa, en
VIKAN 31