Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 18

FRAMHALDSSAGAN EFTIR SERGANNE GOLON
Þessar konur voru ábyrgar gagnvart öllum frillum eöa uppáhalds-
hjákonum, sem í kvennabúrinu voru. Þær áttu að sjá um fötin þeirra,
gimsteinana og útlitið. Þær voru stöðugt önnum kafnar að farða andlit
þeirra, reyta af þeim gráu hárin, greiða þeim, gefa þeim ráðleggingar
og færa þeim í laumi dýrmætar uppskriftir til að halda ást og athygli
herra þeirra og meistara. Fatima átti fullkomlega heima í þessu um-
hverfi. Hún hafði þegar heyrt um konu í fylgdarliði Leilu Aisheh, fyrstu
eiginkonu soldánsins, sem var í uppáhaldi hjá húsmóður sinni, og, eins
og Fatima sjálf, kom frá Marseilles. Þar að auki voru geldingarnir
hér mun kurteisari en venjulegast var i kvennabúrum. Osman Faraji
vanmat ekki áhrif gamalla þræla á nýja, og kunni að nota það þannig,
að þeir nutu sín sem allra bezt sem fangaverðir.
Þeim mun meira, sem hún hugsaði um það, þeim mun geðþekkara
fannst Fatimu þetta kvennabúr. Hún áleit jafnvel, að kvennabúr stór-
soldánsins i Konstantinópel gæti ekki staðið framar þessu að íburði
og glæsileik. Það eina, sem ekki var alveg eftir fyrirmyndinni, var
framkoma Angelique. Hún virtist vera í þann veginn að bresta í grát
og taka að æpa og rífa andlit sitt með nöglunum, eins og konur Abd
el Maleks gerðu í næsta herbergi, sirkasiska stúlkan, sem átti að gista
beð soldánsins þá sömu nótt, og geldingarnir höfðu dregið burt æpandi
af skelfingu í gegnum hlykkjótta ganga og yfir húsagarða. Þegar konur
tapa sjálfsstjórninni, og þegar þær eru yfir þúsund í einum hóp, gat
hvað sem var gerzt. 1 Alsír hafði Fatima séð slíkan fanga kasta sér
fram af svölum og mölbrjóta hausana á steinhellunum fyrir neðan.
Stundum urðu þessar konur einnig sjúkar af heimþrá. Hvað sem var,
gat komið fyrir Angelique.
Fatima vissi ekki, hvað hún átti að gera. Hana langaði að létta
ofurlitlu af ábyrgðinni af sér, svo hún bað um ráðleggingu þess geld-
ings, sem næstur gekk Osman Faraji að tign, Rafai. Hann ráðlagði
að gefa Angelique róandi seiði, eins og þegar hafði verið bruggað handa
stúlkunni frá Sirkasiu.
Gagntekin af höfuðverk horfði Angelique á Þau, eins og þau væru
skrímsli úr einhverjum hræðilegum draumi. Hún hataði þessa gömlu
þræla, stór, sakleysisleg augu negradrengjanna, og framar öllu hataði
hún þennan slóttuga Rafai, sem lét sem hnn bæri umhyggju fyrir henni.
Það var hann, sem alltaf gaf skipun um að hýða óstýrilátar konur, og
hann bar hnútasvipuna stöðugt með sér. Ó, hún hataði Þau öll! Sterk-
ur þefurinn af sedrusviðarinnréttingunni gerði höfuðverkinn enn verri.
Skræk ópin þótt þau væru langt í burtu, voru allt í einu í hennar eyrum
ekki líkt því eins hræðileg og hinn stöðugi kvennahlátur, sem barst til
hennar í gegnum veggtjöldin, ásamt þef af myntu og grænu tei.
Hún féll í órólegan svefn, en vaknaði einhvern tíma um nóttina,
við að svart andlit grúfði sig yfir hana. Fyrst hélt hún að þetta væri
geldingur, en af andlitslaginu og bláu einkennismerki Fatimu, dóttur
Múhameðs, á enninu, vissi hún, að þetta var stór kona með gríðar-
leg brjóst.
Svertingjakonan grúfði varaþykkt og grandskoðandi andlitið yfir
Angelique. Hún hélt á lampa, sem kastaði gulum bjarma yfir andlit
stúlkunnar, sem með henni var, og gerði fölt andlit hennar gullið.
Báðar konurnar. sú svarta og sú hvíta, hvísluðust á á arabisku.
— Hún er falleg, sagði ljósi engillinn.
— Allt of falleg, svaraði svarti skrattinn.
— Heldurðu, að hann verði hrifinn af henni?
— Hún hefur allt, sem til þess þarf. Andskotinn hirði Osman Bey,
það slóttuga tigrisdýr!
— Hvað ætlarðu að gera, Leila?
— Bíða. Ef til vill fellur hún honum ekki í geð. Það getur verið
að hún sé ekki nógu snjöll til að heilla hann.
— Og ef hún gerir það ekki?
— Þá geri ég hana að minni brúðu.
— En ef hún verður nú áfram trygg Osman Faraji?
— Það eru til efni, svo sem nitrat og sýra, sem geta eyðilagt andlit,
18 VIKAN
sem eru of fögur, og silkibönd, sem geta kyrkt of lokkandi raddir.
Angelique rak upp skerandi óp eins og Múhameðstrúarmaður í trúar-
trans. Engillinn og djöfullinn hurfu í myrkrið.
Angelique reis á fætur, logandi af eldi, sem gerði hana eins sterka
og ef hún væri brjáluð. Hún æpti og æpti.
Fatima var i öngum sínum, og hún og allar hinar konurnar og negra-
strákarnir hlupu í allar áttir, hrösuðu um sessurnar og reyndu að
kveikja á lömpum, til Þess að sjá hvað væri að gerast.
Osman Faraji kom í Ijós, og stór skuggi hans lagðist yfir flísagólfið.
Það eitt að sjá hann, róaði Angelique, Því hann var svo hávaxinn og
alvarlegur, svo gáfulegur á svipinn. Nú var hún ekki lengur eingöngu
umlukt djöflum. Hún féll á kné og gróf andlitið í fötum hans og kjökr-
aði hvað eftir annað: ■— Ég er svo hrædd! Svo hrædd!
Yfirgeldingurinn lagði höndina á höfuð hennar. — Við hvað eruð
þér hrædd, Firousi? Ekki óttuðust þér reiði Mezzo-Morte.
—i Ég er hrædd við þessa blóðþyrstu ófreskju, Mulai Ismail. Ég er
hrædd við konur hans, sem komu hingað og ætluðu að kyrkja mig....
— Þér eruð með háan hita, Firousi. Þegar þér verðið aftur heil
heilsu, verðið þér ekki lengur hrædd.
Hann gaf fyrirmæli um að setja hana aftur í bólið, breiða vel ofan
á hana og gefa henni seyði til að draga úr sótthitanum.
Angelique var enn másandi, þegar hún lagðist á hægindin. Þreytan
eftir ferðina, hitinn af sólinni, skelfingin af öllu, sem hún hafði séð,
og þefurinn af líkunum, hafði orðið til þess að hún hafði fengið annað
kast af sömu veikinni og gripið hafði hana á skipi d’Escrainvilles.
Yfirgeldingurinn beið við beð hennar. Hún stundi:
— Osman Bey, hversvegna hafið þér lagt allt þetta á mig?
Hann spurði ekki hvað hún átti við. Hann var sér þess vel meðvit-
andi, að Angelique hafði orðið fyrir miklum áhrifum af ofsafengnu
réttlæti Mulai Ismail, því hann hafði tekið eftir því, að kristnir menn
af vestrænu þjóðerni létu blóð miklu meira á sig fá, heldur en Márar
og kristnir menn af austrænum uppruna. Hann hafði ekki gert það
upp við sig, hvort þetta var vegna yfirdrepsskapar, eða hvort það væri
eðlislæg andstyggð. 1 hverju konuhjarta sefur pardusdýr, sem sleikir
á sér lappirnar, meðan það horfir á þjáningar annarra. Konurnar, sem
hann var ábyrgur fyrir, hvort sem það var snúðug rússnesk kona eða
lítil, flissandi svertingjastelpa, vildi heldur sjá kristinn mann píndan
en njóta nokkurrar annarrar skemmtunar, hvort sem væri dans eða
önnur gleði, sem hann hafði uppfundið þeim til skemmtunar. Jafnvel
hin enska Daisy-Valina, sem nú var orðin Múhameðstrúar fyrir tíu
árum og unni soldáninum mjög heitt, dró ennþá blæjuna fyrir augun
eða gægðist út á milli fingranna, Þegar ákveðin skemmtiatriði urðu
of blóðug.
En hann þurfti aðeins að vera þolinmóður. Þessi var nógu gáfuð
til að varpa óþarfa tilfinningasemi fyrir borð.
— Mér fannst nauðsynlegt, muldraði hann, — að láta yður sjá styrk
og dýrð eiginmannsins, sem ég hef valið fyrir yður. . .. sem þér verðið
að gera að þræli yðar.
Angelique rak upp móðursýkislegan hlátur, en hann olli henni slíkr'
þjáningu, að hún greip báðum höndum um sárt höfuðið og hætti að
hlæja.
Að gera Mulai Ismail að þræli sinum! Hú sá hann fyrir sér þar sem
hann þeytti gulri skikkjunni í kringum sig, utan við sig af reiði og
sorg, þegar hann hjó höfuðið af skógarhöggsmanninum.
— Ég er ekki viss um, að þér skiljið þetta orðasamband „að gera
einhvern að þræli sínum“. Þessi Mulai Ismail virðist ekki vera af þeirri
gerðinni, sem kona geti vafið um litla fingur sinn.
— Mulai Ismail er mjög sterkur þjóðhöfðingi. Hann sér alla hluti
mjög skýrt og eins og þeir eru. Hann bregzt fljótt og réttilega við. En
hann er óseðjandi, hann þarfnast kvenna, og hann á alltaf á hættu að
verða fyrir áhrifum frá slyngum huga. Hann þarf konu nærri sér til
að dansa eftir duttlungum hans.... til að draga úr einmanaleik hjarta