Vikan - 07.07.1966, Qupperneq 12

BimuiBi sniKiiuiiRT
Victor Eliot elskaði græna litinn. Ekki grasgrænt eða sjógrænt,
heldur græna litinn sem er á amerískum dollaraseðlum, og þá
sérstaklega þann sem var á þeim seðlum sem höfðu meira
verðmæti. Að hana áliti var liturinn á hundrað dollara seðl-
um snöggt um fallegri en á tíu dollara seðlum.
Það var ást hans á peningum sem kom honum til að reyna
að framkvæma hið fullkomna morð.
Árum saman hafði Victor slegið vini sína um peninga. Tii
skamms tíma var það aðeins einn sem hann gat haft peninga
út úr, en nú var þessi eini búinn að segja stopp, hann neitaði að
lána honum eitt einasta cent.
Hvað ríkum ættingjum viðvék, átti Victor aðeins einn, móð-
urbróöur. Þessi frændi hafði hreinasta viðbjóð á systursyni
sínum, honum fannst það slæm örlög að eiga slíkan ættingja.
Penfield frændi var stórauðugur, barnlaus ekkjumaður og var
ekki nema um sextugt. Aldrei hafði Victor getað skrúfað einn
einasta eyri út úr frænda sínum, karlinn var alltof sniðugrur,
hann sá svo vel í gegnum frænda sinn, eins og hann hefði ver-
ið úr gieri. Karlinn var nýbúinn að neita Victor um lán, og til-
kynnti honum samtímis að erfðapartur hans yrði snöggt um
minni en hinna erfingjanna.
Fram að þessu hafði Victor látið sér nægja að líka illa við
karlinn, en nú fór hann beinlínis að hata hann. Var nokkurt
réttlæti í því að gamall karlfauskur sæti á milljónum dollara?
Hann hafði enga þörf fyrir þessa peninga. Þessi gamli bjáni
hafði ekki áhuga á nokkrum hlut öðrum en svepparækt sinni.
Og nú ætlaði hann að gera hinum systurbörnum sínum hærra
undir höfði en honum; þessum ófélega leiðindahóp, sem áttu
heila hjörð af ijótum krökkum, í staðinn fyrir að hæna að sér
eina ættingjann, sem hafði vit og smekk: Victor Eliot.
En sú hugsun að myrða karlinn kom ekki í huga hans fyrr
en á sextugsafmæli Simons frænda. Þennan hátíðisdag ætlaði
hann líka að nota til að tilkynna ættingjunum hve stórir erfða-
partar hvers og eins yrðu, ætlaði sem sé að lesa upp erfðaskrá
sína ...
Simon Penfield bjó aleinn í gisnum gömlum kumbalda, rösk-
lega tíu mílur frá næsta kaupstað. Þessi hjallur stóð við veg
sem alltaí varð ófær í rigningum. En þessi raki jarðvegur var
hinn ákjósanlegasti staður til að rækta sveppi, og það var hans
einasta áhugamál.
Við hátíðarmatborðið tilkynnti hann ættingjunum að hann
hefði ráðið einkaspæjara til að athuga feril þeirra og að erfða-
hlutirnir voru sem sagt frá tvö hundruð og fimmtíu þúsund
dollurum (það fékk sú systurdóttirin, sem falsaðist við karlinn
og þóttist hafa geysi áhuga á svepparækt), niður í fimmtíu
þúsund dollara, það varð hlutur Victors, og Simon lét þess
getið að það væri eingöngu vegna þess að blóð væri þykkara
en vatn, að hann arfleiddi Victor að þessari upphæð, þótt hon-
um þætti það mjög leitt.
Victor var öskuvondur, en stillti sig og lét ekki á því bera.
Hann fór að virða karlinn fyrir sér, hann leit ekki út fyrir að
vera meira en fertugur. Það hlaut að vera hollt að rækta og
éta sveppi. Hann var líka svo sterkur að það var engu líkara
en að það væri gorilla sem kreisti hönd manns, þegar hann
tók í hana. Victor hugsaði með sér að það gæti dregizt að þess-
ir fimmtíu þúsund dollarar féllu honum í skaut.
Morguninn eftir veizluna fór karlinn með alla ættingjana
út á sveppaakrana, sem voru tvö hundruð og fimmtíu tunnur
lands. Hann sagði þeim meira um ætisveppi og eitraða sveppi
en þau liöfðu nokkurn áhuga á að vita, og allir ættingjarnir
þóttust hafa mikinn áhuga á þessu öllu, allir nema Victor, sem
ennþá var öskuvondur.
En samt var hann sá eini sem kom auga á það að þessi sveppa-
rækt gat gefið honum tækifæri til að losna við karlinn, frænda
sinn. Hér voru ræktaðir ljúffengir ætisveppir, en í næstu rein
voru baneitraðir, hvítir flugusveppir. Þessir sveppir voru svo
citraðir að sá sem neytti þeirra dó á stundinni, að minnsta