Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 43

inn ( gott herbergi, klætt með mar-
mara og húsgögnum, sem voru
stórkostlegt safn af evrópskum og
austurlenzkum forngripum.
— Hakim gamli heldur sér alltaf
iafn vel, sagði Willie og svipaðist
um í herberginu. Dyr opnuðust og
Hakim kom inn. Þetta var grann-
ur, glæsilegur Egypti í dökkum föt-
um, hvítri skyrtu með sæblótt bindi.
Hann var að minnsta kosti sjötug-
ur, vissi Modesty, en leit ekki út
fyrir að vera degi eldri en fimm-
tíu og fimm.
— Ungfrú Blaise, sagði hann
lógri, fljótandi röddu: — Þvdík
ónægja að fó skilaboð fró yður.
Það var ofurlítill hreimur í ensk-
unni hans. Hann kom nær, brosti
og tók ( hönd hennar: — Og einnig
herra Garvin. Við höfum átt mörg
ánægjuleg viðskipti saman.
Hann dró fram stól handa Mod-
esty, benti Willie kurteislega til
sætis og lét fallast á mjóan legu-
bekk uppi við vegginn.
— Við erum komin ( bransann
aftur, Hakim, sagði Modesty. —
Þetta er stærra en nokkuð, sem þú
hefur gert fyrir okkur áður. Dem-
antar. Tíu milljón punda virði.
Bros Hakims stirðnaði ofurlítið,
en að öðru leyti breyttist svipur
hans ekkert.
— Hve mikið? spurði hann.
— Fyrir þig, hálf milljón.
Hakim starði á hana og fléttaði
saman langa fingurna: — Svona nú,
ungfrú Blaise. Að losna við svona
mikið magn af steinum tekur lang-
an tíma og er dýrt. Þetta veiztu
vel. Ég sé ekki skynsamlegan hagn-
að af þessu, jafnvel fyrir tuttugu
og fimm prósent, þegar horft er
fram ( tfmann.
— Ég gef ekki tuttugu og fimm
prósent á svona stóran pakka, Hak-
im. Ég hef eigin útgjöld að standa
straum af.
— Ef til vill fimmtán? Ég efast
um, að nokkur af keppinautum
mlnum ( Evrópu muni taka svo lítið.
Og enginn hér í Mið-Austurlönd-
um.
— Þeir vilja fá demanta hinum
megin við járntjaldið, sagði Mod-
esty. — Ég hef fengið fast tilboð
frá stjórnarerindreka þaðan, upp á
n(u milljón sterlingspund fyrir allt
saman. Hún brosti vingjarnlega: —
Tíu prósent. Ef þú býður ekki bel-
ur en þeir, er ég hrædd um að við
séum að sóa tímanum til einskis.
— Má ég spyrja hvar þessir dem
antar eru nú, ungfrú Blaise? Og
ef þeir eru ekki þegar ( þínum hönd-
um, hvernig þú ætlar að nálgast
þá?
— Enga heimsku, Hakim.
— Fyrirgefðu. Hann sneri lófun-
um upp og yppti lítið eitt öxlun-
um: — Ég bið einnig fyrirgefning-
ar á þvf, að ég skuli ekki geta
skipt við þig, hvað þetta snertir,
ungfrú Blaise. Þv( miður er ég ekki
nógu fjársterkur til að geta keppt
við stjórnmálarTienn.
Modesty horfði á hann um stund:
— Ef ég hækkaði mig upp í sjö
þúsund og fimm hundruð?
í hnút í hnakkanum. Hún var mjög
lítið máluð og neglur hennar ó-
lakkaðar. Létt nælon regnkápa
gerði mikið til að hylja svörtu peys-
una með háa hálsmálinu og svörtu
gallabuxurnar, sem hún var í undir
regnfrakkanum.
Willie var í svörtu vindúlpunni.
Þau voru bæði í klossum, sem voru
reimaðir fjóra þumlunga upp yfir
ökklann. Klossarnir voru úr þykku
leðri, og undir sólunum var mjúkt
gúmmí, sem náði upp á skóna allt
um kring.
Þau drukku bjór og töluðu lágt
á þýzku. Þjónninn áleit, að þau
væru frá þýzka tæknifyrirtækinu,
sem var þar í grendinni.
— Heldurðu, að Gabríel láti til
skarar skrfða í kvöld? spurði Mod-
esty.
— Ef til vill. En þó Ifklegra á
morgun. Það er undir þv( komið,
hve lengi Hakim verður að ákveða
sig.
— Þú hefur gert flest viðskiptin
við Hakim og þekkir hann betur
en ég. Ertu viss um, að hann segi
Gabríel frá þessu?
— Handviss. En Hakim flýtir sér
aldrei. í kvöld hefur hann náð sér
í stúlku, síðan étur hann góðan
mat, drekkur góð vín og hlustar á
tónlist. A endanum ákveður hann
að segja Gabríel frá því.
— Hversvegna?
— Það er öruggara fyrir hann.
Gabríel drepur þá, sem valda hon-
um óþægindum. Það gerir þú ekki.
Hakim kemst að þeirri niðurstöðu
að lokum.
— Gott.
Framhald í næsta blaði.
Pennavínir
Cpl. R. K. Rutherford 2057717/
USMC Commanding Generals
Section, lst Marine Division
(Rein), FMF, c/o Fleet Post Off-
ice, San Francisco, Califomia
96602. Tuttugu og eins ára lið-
þjálfi, sem stendur í herþjónustu
í Vietnam. Hefur mikinn áhuga
á að kynnast íslendingum og vill
skrifast á við ungt fólk og kynn-
ast viðhorfum þess.
— Því miður. Nei. Má bjóða ykk-
ur einhverja hressingu?
— Þakka þér fyrir, en við eig-
um eftir að gera margt. Það er
verst, að við skulum ekki geta átt
viðskipti, en ég er viss um, að ég
má treysta þér til að minnast ekki
á þetta við nokkurn mann, Hakim.
Hann reis á fætur og brosti: —
Það væri barnaskapur af mér. Nú,
þegar þú ert aftur komin í brans-
ann, vona ég að við getum orðið
hvort öðru að liði ( sambandi við
eitthvað annað, ungfrú Blaise.
— Það er ég viss um. Vertu sæll,
Hakim.
Þegar Pontíakkinn var horfinn
út úr húsagarðinum kallaði Hakim
á þjóninn sinn: — Ég hef mikilvægt
málefni að ígrunda, Nasir, sagði
hann hægt, — en fyrst verð ég að
slappa algjörlega af. Segðu Fiömu,
að ég þurfi á henni að halda (
kvöld.
Klukkan var níu um kvöldið, þeg-
ar Modesty sat ásamt Willie á lít-
illl kaffistofu ( Muskihverfinu. Hár-
ið var eins og venjulega bundið
VIKAN 43