Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 5

rúmið og leit ó hana: — Aðeins
hressingu í glösum?
— Nema það sé eitthvað ann-
að, sem þig langar í, meðan ég er
hér. Augu hennar voru opin og
hátíðleg, en það vottaði fyrir ertni
einhversstaðar á bak við; ertni og
einhverju öðru, sem var m|ög öfl-
ugt, einhverju, sem stökk út úr aug-
um hennar og kveikti á kyndli í
maga hans.
— Hvað sem er? spurði hann.
— Já.
Hann tók varlega um axlir henn-
ar: — Þú sagðir mér, að það væri
fyrir áhugamenn, ekki atvinnu-
menn. Hví hefur þér snúizt hug-
ur?
Hún yppti aðeins öxlum, og eitt
andartak var þoka í augum henn-
ar. Hann velti þvi fyrir sér, hvort
hún væri að leika: — Eg veit það
ekki, sagði hún. — Kannske þetta
hafi allt saman farið í hundana.
Ég er ekkert hrifin af að hafa ekk-
ert að segja Tarrant á morgun.
— Willie Garvin talaði um krapp-
an leik.
— Það var aðeins óskhyggja.
Willie heldur, að ég sé óbrigðul.
Hann verður líka fyrir vonbrigð-
um.
Hagan tók að hneppa frá henni
sloppnum og byrjaði efst. Það voru
sex tölur. Eftir þá þriðju vissi hann,
að hún var ekki í neinu undir.
Hann renndi sloppnum út af öxl-
um hennar og lét hann falla, hélt
henni síðan armslengd frá sér og
horfði á hana, en hreyfði sig ekki.
— Ég hef nokkuð að segja Tarr-
ant, sagði hann. — Og þér. Við er-
um hætt, Modesty. Hann herti tak-
ið á öxlum hennar, svo það varð
næstum óbærilegt. — Ég hef allt í
einu fengið vitið. Augu hans liðu
yfir líkama hennar og aftur upp á
andlitið: — Ég yrði að vera kol-
orjálaður til þess að hætta öllu
þessu fyrir steinakassa, jafnvel þótt
ég ætti þá sjálfur.
— Eru þetta tilfinningar þfnar
gagnvart mér, Paui.
Hann renndi höndunum niður að
mitti hennar og dró hana að sér og
fann hlýja odda líkama hennar upp
að bringu sinni.
— Allt um það, sagði hann, —
ert þú það eina, sem máli skipt-
ir. Nú veit ég það, og ég verð að
taka málið í mínar hendur. Það
verður bara ekkert mál. Bara þú
og ég. Ég ætla að fara burtu með
þig, Modesty. Augu hans voru sam-
ankipruð og demantshörð, og hann
starði á hana eins og haukur, sem
miðar á bráð. — Tarrant getur ekki
hindrað það. Heldur ekki Willie.
Þaðan af síður þú.
Hún hafði hallað höfðinu aftur
á bak til að horfa á hann. Allt í
einu lagði hún andlitið á öxl hans.
Hann fann, að hún nartaði blíðlega
i hann, og þrýsti sér að honum.
— Þegiðu, sagði hún, röddin var
lág og áköf. — Þegiðu og gerðu
eitthvað.
Hann lyfti henni og gekk að
rúminu.
Þetta var öðruvísi að þessu sinni,
en engu að síður dásamlegt. Nú
var eins og uppistaðan í þrá henn-
ar væri að láta hann að fullu og
öllu ráða, og gleði hennar væri
fólgin í því að skynja þarfir hans
og fullnægja þeim.
Að lokum lá hann örmagna og
eftir stundarkorn losaði hún sig frá
honum og reis upp á hnén: — Jæja,
sagði hún lágt: — Nú máttu tala,
ef þig langar. Hún gekk yfir að
snyrtiborðinu, tók tvær sígarettur
úr pakkanum, sem lá þar upprif-
inn, og kom aftur til hans. — Hérna,
vinur.
Hann settist letilega og værðar-
lega upp og tók við sígarettunni
hjá henni. Þótt líkami hans væri
þögull nú, fann hann að hann var
sterkur og var um sig.
— Hvað fleira þarf að taia um?
spurði hann og renndi fingrinum
niður eftir kinn hennar: — Við er-
um búin að segja það allt.
— Já. Það vottaði fyrir dapur-
legri viðurkenningu í þessu eina
orði. Hún var svo lítil og ung, að
Hagan fann verndarþörfina vaxa
hið innra með sér, þegar hann
horfði á hana.
— Mér líður vel, sagði hún. Hún
reis aftur upp með sængina á öxl-
unum og náði í litla bakkann með
glösunum. — Skál fyrir okkur. Hún
settist á rúmstokkinn og Hagan tók
glasið, sem honum var ætlað.
— Hafðu engar áhyggjur af
Tarrant, sagði hann. — Ég skal
tala við hann.
Willie Garvin lá fullklæddur á
rúminu. Það hafði verið sett niður
í töskurnar af mikilli nákvæmni.
Hann heyrði braka dauft í stigan-
um, og andartaki síðar kom Mod-
esty inn í herbergið.
— Allt í lagi, Willie. Viltu sækja
ferðatöskurnar mínar. Hún var í
pilsi og peysu, í flatbotnuðum skóm
með skýluklút á höfðinu, og léttan
frakka á handleggnum.
— Gafstu honum svefnlyfið?
spurði Willie lágt.
— Já. Hann rumskar ekki fyrr
en í dögun, í fyrsta lagi.
— Hann verður brjálaður, þeg-
ar hann uppgötvar að við erum
farin.
— Þetta var eina leiðin til að
losna við hann, Willie. Og við urð-
um að losna við hann, ef við eig-
um að verða lifandi beita. Hann
var orðinn hræddur um mig.
— Ég veit. Það er hættulegra en
að vera hræddur um sjálfan sig.
Hvað heldurðu, að Tarrant geri?
— Ég veit það ekki. Það skiptir
ekki máli. Okkur verður ekkert á-
gengt, ef við höfum þetta fólk allt
saman um hálsinn: Tarrant, Abu-
Tahir . . . og Paul. Hún yppti ofur-
lítið öxlum: — Þeir gera allt flókn-
ara. Við verðum að fara okkar
leiðir, Willie. Okkar eigin leiðir.
— Ég bjóst við, að kæmi að bví
sagði hann og hún brosti að létt-
inum í rödd hans. — Ég skal ná í
dótið þitt, Prinsessa. Hann hikaði
í dyrunum og leit um öxl: — Hvert
eigum við að fara?
— Paul benti á það, svaraði hún:
— Súes. En við förum langan krók
á leiðinni Willie. Við verðum að
vera viss um, að Gabríel finni lykt-
ina af okkur.
13.
Fraser sat við skrifborð Tarrants
og las skýrsluna á nýjan leik.
Boyd, nýi maðurinn, stóð hin-
um megin við borðið og sagði: —
Sjáið síðustu greinina. Það lítur út
fyrir, að sá gamli hafi misst af
þeim aftur.
Fraser' hafði uppgötvað, að ef
hann þandi út brjóstkassann og
strengdi kviðvöðvana og tempraði
þannig andardráttinn, varð hann
smám saman eldrauður í framan
og æðarnar þrútnuðu á enni hans.
Það var eins og hann væri æfa-
reiður. Hann reyndi þetta núna,
leyfði roðanum að færast yfir sig
í nokkrar sekúndur, og starði gler-
kenndum augum á Boyd.
— Áttu við Sir Gerald? spurði
— Ég biðst auðmjúklega fyrir-
gefningar, Sir. Boyd roðnaði og
Fraser sá sér til ánægju, að mað-
urinn ar hálf skelfdur. — Þér vild-
uð láta minna yður á, að Sir Ger-
ald myndi hringja frá Tel Aviv,
eftir fimm mínútur.
— Þakka þér fyrir, Boyd. Fraser
lét roðann hverfa og brosti vin-
gjarnlega: — Þér virðist vera Ijóm-
andi skyldurækinn.
Þegar Boyd var farinn út kveikti
Fraser sér í sígarettu og sneri sér
aftur að skýrslunni.
Það leit ekki sem bezt út. Það
voru ellefu dagar síðan þessi Blaise
og Garvin höfðu horfið frá Biot.
Tveim dögum síðar skutu þau upp
kollinum í Róm; og samkvæmt
skýrslu leyniþjónustunnar þar,
höfðu þau sett sig í samband við
Sacchi, sem hafði það orð á sér
að vera Mafíumaður. Þau yfirgáfu
Róm sex klukkustundum áður en
Tarrant og Hagan komu. Næsta
skýrsla var frá Aþenu, þar sem
þau höfðu sézt á Hiltonhótelinu, á-
samt Ypsilanti. Ypsilanti var auð-
ugasti skúrkurinn í Balkanlöndun-
um, og frá Aþenu höfðu þau hald-
ið áfram upp til Beirut og þaðan
til Haifa.
Fraser sá, að sá gamli var að
dragast aftur úr. Modesty Blaise
og Garvin höfðu farið frá Haifa
fyrir einum og hálfum sólarhring.
Fraser hlakkaði til að tala við Tarr-
ant í síma. Tarrant átti að hringja
frá sendiráðinu í Tel Aviv; þeir
gátu ekki talað beint, svo þeir
urðu að tala að nokkru leyti sam-
kvæmt ákveðnu dulmáli og nokkru
leyti eftir því, sem andinn inn gaf.
Síminn við olnboga hans hringdi.
Hann tók tólið upp, heyrði rödd
Tarrant: — Ert það þú, Jack?
Hann gerði sig ofurlítið mjóróma
og svaraði: — Já pabbi. Hvernig
gengur ferðin?
Það var stundarþögn, áður en
Tarrant svaraði alúðlega: — Ekki
sem verst, sonur. Svolítið þreytandi.
Ég hef áhyggjur af Móu frænku og
Willý litla. Hvernig gengur þeim?
— Þau hafa ekki gert vart við
sig, pabbi. En það kom bréf frá
Bert frænda í morgun, og hann
sagði að þau væru komin heilu
og höldnu til Blackpool. Hann gaut
augunum á blokkina á borðinu.
Já, Blackpool var Kairó.
— Blackpool, sagði Tarrant. —
Ég skil. Heyrðu, meðan ég man,
ég fór að skoða þennan bát fyrir
þig, Jack, en hann var farinn.
— Báturinn hans Gabbys gamla?
— Já.
Fraser flissaði: — Kannske Móa
frænka sé orðin skotin í honum,
og sé byrjuð að vinna með hon-
um í Blackpool. Ha?
— Ég held varla, að hann sé
hennar manngerð.
— Það er aldrei að vifa. Og þetta
er efnilegt, sem hann hefur á prjón-
unum. Veiztu nokkuð, hvað þú
verður lengi í þessu ferðalagi,
pabbi?
— Það má drottinn vita. Er ekki
allt í lagi heima? Engin vandræði?
— Nei, nei. Okkur gengur ágæt-
lega.
— Gott. Jæja þá, ég set mig í
samband við þig bráðum aftur. Ef
það eru einhver áríðandi skila-
boð, sendu þau þá til skrifstofunn-
ar okkar í Blackpool.
— Allt í lagi. Bless, pabbi.
Fraser lagði á. Hann hallaði sér ,
aftur á bak og hugsaði stundar-
korn, síðan bölvaði hann lágt. Hon-
um gazt ekki að þeirri stefnu, sem
málin höfðu tekið. Alls ekki. Mað-
urinn þeirra í Kairó, Albert Alex-
andreou (Bert frændi), var mjög
góður maður. Fraser leið betur með
það. Það leit út fyrir, að Tarrant
þyrfti á allri mögulegri hjálp að
halda.
Gluggarnir á stóra blæjupontí-
akknum voru opnir. Modesty Blaise
tók sjónaukann frá augunum og
rétti Willie hann. Hann leit út yfir
höfnina í Port Said, þar sem tólf
eða fleiri skip lágu fyrir akkerum.
Meðal þeirra var hvít snekkja,
glæsilegur, endurbættur, þýzkur
fallbyssubátur úr stríðinu, nú með
tveimur hundrað og fimtíum hest-
afla díselvélum.
í gegnum skarpan sjónaukann sá
Willie nafnið Mandrake á bógnum.
Hann lét augun hvarfla upp á þil-
farið og fólkið, sem þar var. Tveir
Framhald á bls. 41.
VIKAN 5