Vikan - 07.07.1966, Blaðsíða 34

tjöldin eru gerð fyrir íslenzka veðráttu.
5 manna fjö!skyldutjö!din orange-gu!u
með bláu aukaþekjunni eru tjöld árs-
ins.
Kosta aðsins kr. 3.890,00.
Einnig:
2ja manna tjö!d frá kr. 1.696.00
3ja — - - - 1.885.00
4ra — - - - 2.195.00
svefnpokarnir eru hlýir, enda stoppað-
ir mcð íslsnzkri ull.
Verð kr. 685.00
Vönduð þýzk húst.öid, svefntjöld og
dagtjöld.
Verð kr. 5.850.00
Allt I viOlepia
Ferðaborðbúnaður í töskum.
PALMA vindsængur. Verð frá 485,00.
Pottasett, margar gerðir. Munið eftir veiðistönginni,
en hún fæst einnig í Sport.
Verzlið þar sem hagkvæmast er.
BRETTON SPINNHJOUN
Á KÚLULEGUM
ERU UPPÁHALD VEIÐl-
MANNSINS.
PÓSTSENDUM
LAUGAVEGI 13 - KJÓRGARÐI
„Ég er ekki ástleitin. Einungis
glaðlynd og góð í mér.
Þegar á daginn leið sótti allt
aftur í sama horfið. Erminio fór
til fundar við Fiammettu, og til-
kynnti mér á eftir að nú væri
það óhagganleg staðreynd að
hún ætti einungis eftir að ráða
við sig hvernig hún ætti að losa
sig við Ettore, svo að það yrði
sem hampaminnst. Fiammetta
sór aftur á móti og sárt við lagði,
að það væri helber uppspuni, og
að Erminio legði sér þau orð í
munn, sem sér kæmu ekki einu
sinni í hug, hvað þá meir, og
að hann tæki hæversku hennar
sem ást; Ettore kvað þolinmæði
sína á þrotum og hótaði blóðs-
úthellingum. Nú stóð svo á, að
ég varð að skreppa til Terni
með bílfermi af tígulsteinum. Ég
sagði því við Erminio einn morg-
uninn: „Því fyrr sem þetta mál
er útkljáð því betra. Þar að auki
verð ég að bregða mér brottu.
Komdu nú með mér til Piazza
Mastai; við skulum tala við Ett-
ore í veitingastofunni og taka
Fiammettu þangað með okkur,
svo að við getum fengið þetta
útkljáð.“ „Það vil ég líka helzt
af öllu,“ svaraði Erminio.
Við héldum eins og leið lá til
Piazza Mastai; ég kom við í
blaðsöluturninum, tók undir arm
Fiammettu og leiddi þau því-
næst bæði, Erminio og hana,
yfir þvert torgið að veitinga-
stofunni, og þannig gengum við
alla leið inn að vínskenknum,
þar sem ég kynnti leiðangurinn.
„Jæja, Ettore, hérna koma þau
nýtrúlofuðu.“
Þetta var snemma dags og
enginn gestur við skenkiborðið.
Ettore ruddist þegar fram og
öskraði: „Á þetta að vera grín,
eða hvað? Hvað meinarðu með
því að kalla þau nýtrúlofuð?“
„Við skulum nú fá okkur sæti,“
sagði ég rólega. „Og svo högum
við þessu eins og yfirheyrslu.
Þú, Erminio, viltu nú ekki segja
okkur hvað Fiammetta sagði við
þig, þarna um kvöldið?"
„Hún sagði“, svaraði hann við-
stöðulaust," að hún sæi að hún
yrði að velja á milli mín og
Ettore, sér væri það ljóst en
hún yrði að fá nokkurn um-
hugsunarfrest."
„Og þú, Fiammetta, hvað hef-
ur þú til málanna að leggja?“
spurði ég.
„Ekki annað en það, að hann
snýr orðum mínum gersamlega
við; að ég tók það skýrt fram,
að það væri gersamlega þýðing-
arlaust fyrir hann að gera sér
minnstu von.“
„Já, en þú sagðir það þannig,
að það var eins og þú vildir
gera mér það skiljanlegt að þú
meintir allt annað; að ég mætti
samt sem áður vera vongóður."
„Uppspuni, og ekkert annað.“
Ettore, sem hingað til hafði
staðið þarna með hendurnar á
mjöðm, þögull og svipgneypur,
greip nú frammí yfirheyrslurnar
á þann hátt að ekki varð mis-
skilið. Hann rak upp öskur eins
og reiður björn og fitjaði upp
á svartskeggj að trýnið, svo að
skein í framtennurnar. Hann
vatt sér að Erminio, skók kreppt-
an hnefann og hristi við vit hon-
um, stóran sem barnshöfuð; skók
hann og hristi við nasir honum,
eins og han vildi láta hann finna
rækilega af honum lyktina. „Nú
skalt þú fá að velja,“ urraði
hann, „velja, lagsmaður á milli
hnefans þess arna og að hypja
þig heim til Viterbo aftur, og
það í hasti. Og komdu þér svo
tafarlaust út héðan . . . . “
„En ég.
„Komdu þér út, ræfilstuskan
þín, annars skal ég svo sannar-
lega ... og það eins þó að þú sért
frændi Alessandros vinar míns
«
Þegar við vorum komnir út
á torgið, neri Erminio saman
höndunum. „Ég er staðráðinn í að
fara hvergi," sagði hann. „Tókstu
ekki eftir því hvernig hún leit
til mín? Eða hvernig hún brosti
við mér? Ég finn það og sé á
öllu, að ég þarf ekki annað, en
að sitja sem fastast við minn
keip, og þá er mér sigurinn vís.
Ó, þessar konur, þessar konur
þú þekkir þær ekki eins
vel og ég.“
„Hlustaðu nú á mig eitt andar-
tak,“ sagði ég. „Hversvegna
skreppurðu ekki með mér til
Terni? Þú hefðir gaman af því
og ég líka.“
„í guðanna bænum, það má
ég ekki fyrir nokkrum mun ein-
mitt núna, þegar hún er komin
á fremsta hlunn með að taka
ákvörðun sína. Ég verð að hamra
járnið meðan það er heitt.“
Ég varð því að fara einn, seinna
um daginn. Ég var í burtu í þrjá
sólarhdinga, kom heim aftur að
kvöldi fjórða dags. Það tókst svo
til að ég kom við á Piazza Mastai,
í þann mund sem Fiametta var að
búa sig undir að loka söluturn-
inum og halda heim. Hún sneri
sér að mér, þegar hún sá mig
koma. „Mér þykir fyrir þessu,
sem henti Erminio. En í raun-
inni getur hann sjálfum sér um
kennt...“ sagði hún.
„Hvað kom fyrir Erminio?“
„Hefurðu ekki heyrt það? Ett-
ore og honum lenti saman í
slagsmálum; það var í gærmorg-
un, en sem betur fór komu strák-
arnir úr bílskúrnum strax á vett-
vang og skildu þá. Samt sem
áður var Erminio illa útleikinn;
blár og bólginn í framan og með
glóðarauga."
„Það er þú sjálf, sem átti sök
á þessu — með bölvaðri ekki-
sen ástleitninni," sagði ég.
„Það er sjálfs hans sök, og
ekki nema mátulegt á hann fyrir
bölvaða þrákelknina. Og hvað
heldurðu að hann hafi svo sagt

hvenærser jifökL n lérfarið ■
iH ferc lal tryggng

ALMENNAR
TRYGGINGAR f*
PÓSTHÚSSTRÆTI 9
SlMl 17700
34 VIKAN