Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 5

o
DESty
BLAICg
21. hluti
Eflir Reter OcDonalcfl
Tarrant leit útyfir hafnarljósin. —
Sú ríkisstjórn er ekki til, sem myndi
beita her eða lögregluvaldi á Kalit-
hos, ón þess að það færi fyrst eft-
ir stjórnmólalegum leðium. Hann
þagnaði og starði á Hagan með
stórum, æstum augum. — Hvaða
vitleysa er þetta, drottinn minn,
sagði hann lágt. — Það er ein rík-
isstjórn, sem léti sig það engu
skipta.
Hagan starði skilningssljór, en
síðan Ijómaði Ijós í augum hans.
— Hvað um samgöngutæki? spurði
hann.
— Ég býst við, að það sé hægt
að leigja þau. Það er undir því kom-
ið hvað er fáanlegt, en ég sá svo-
lítið, þegar ég var að undirbúa
varnarstöðina hér. Hann þagnaði.
Hann horfði hugsi á Hagan nokkur
andartök og spenningurinn jókst í
augnaráði hans. Svo sneri hann sér
að Major Jazairli. — Mynduð þér
vilja vera svo vænn að ná fyrir mig
í Nílar Hilton-hótel? spurði hann
kurteislega.
McWhirter ýtti spilunum frá sér
og dró til sín það sem hafði verið
lagt undir.
— Ég hef tekið eftir því, sagði
hann, — að kvenfólk hefur lítinn
skilning á stærðfræðilegum mögu-
leikum. Frú Fothergill, mín kæra,
möguleikarnir gegn því að draga
fimm á móti tveimur á móti því að
bæta ,,par" með því að draga þrjú
spil. Skilurðu það?
— Ég býst við að þú svindlir,
þegar þú spilar svona, sagði frú
Fothergill fýlulega.
McWhirter leit upp frá því að
telja það, sem hann hafði sópað
að sér, og augu hans Ijómuðu: —
Ég myndi aldrei svindla á jafn
lokkandi konu og þér, sagði hann.
Borg hló þunglamalega. Hann
var að festa endann á tveggja feta
löngum píanóstreng við tréhand-
fang.
— Ekki gera grín að mér, Mc-
Whirter, sagði frú Fothergill, og
vottaði fyrir ofurlitlum roða í kinn-
um hennar.
— Grín að þér? McWhirter varð
undrandi á svipinn.
— Já. Þú ert kaldhæðinn. Ég
fann það. ,
Sá fjórði í herberginu kveikti sér
í sígarettu. Þetta var Englendingur
að nafni Rudson, með hart, misk-
unnarlaust andlit, virtist sifellt leið-
ast, hafði brezkan alþýðuskólamál-
hreim ásamt votti af amerískum.
Hann hafði einu sinni verið tvö ár
á vesturströndinni sem slátrari fyr-
ir sikileyskan glæpaforingja. Hann
var, eins og Borg, tilfinningalaus
morðingi.
Engin læti, sagði hann. — Gabrí-
el erkiengli myndi ekki geðjast að
því, frú F. Þú ættir að loka eyrun-
um fyrir McWhirter, en hann er einn
af þessum smákvikindum, sem get-
ur ekki án þess verið, að gera grín
af fólki.
— Það er satt, sagði McWhirter
hamingjusamur. Hann reis á fætur.
— Ég er farinn í rúmið. Klukkan er
orðin yfir tvö. Hver er barnfóstra
hjá demöntunum?
— Soulter, Guiseppe og Babur,
sagði Borg. — Frú Fothergill, Crok-
er og Rudson taka við klukkan þrjú.
Konan horfði fýlulega á Borg,
þegar hann kippti í handföngin,
svo píanóstrengurinn herptist að. —
Ekki gera þér neinar hugmyndir um
Blaise og Garvin, sagði hún. — Ég
á þau, Borg. Gabríel sagði það.
Borg yppti kæruleysislega öxlum.
— Ég skal segja ykkur nokkuð,
sagði McWhirter. — Mér var að
detta í hug, að það gæti verið svo-
lítið skemmtileg tilbreyting að
hengja annaðhvort þeirra. Að sjálf-
sögðu er mjög mikil ánægja að
horfa á þig, kæra frú Fothergill, og
sömuleiðis Borg með ostaskerann.
Hann teygði úr sér og geispaði. —
En ég hef aldrei séð hengingu enn-
þá. Það hlýtur að vera eitthvað sér-
lega hátíðlegt við það, haldið þið
það ekki?
Frú Fothergill rýndi efunarsöm á
hann:
— Ég veit það ekki, sagði hún
að lokum. — Það er ekki . . . hún
leitaði að orðinu, — ekki nógu per-
sónulegt til þess að mér geðjist
reglulega vel að því.
Modesty dró beltið út úr lykkj-
unni á síðbuxunum, sneri því við
og festi það á sig aftur. Nú var
komin mjúk leðurlykkja á það að
utanverðu, hæfileg til að halda
byssu.
Willie kraup á hnéð. Hún rétti
honum fyrst annan fótinn og svo
hinn, svo hann gæti dregið af
þunnu gúmmílíminguna, sem náði
yfir sólann og hælana.
Hann rétti sig upp og leit spyrj-
andi á hana.
— Við reynum að gera það hljóð-
laust ef við getum, sagði hún. —
Beint til demantanna. Komum þeim
niður að bátnum og förum burt.
Ég veit ekki nákvæmlega hvar við
erum, en við erum ekki langt suð-
ur af Kýpur.
Willie kinkaði kolli. Þetta var
sérstakur hæfileiki, sem hún hafði.
Áttaviti í höfðinu. Það var hægt að
setja hana með bundið fyrir augun
inn í lokaðan bíl og aka henni tvö
hundruð mílur eftir krókaleiðum; og
hún myndi samt þekkja þaðan
norður, austur og vestur, gat bent
nokkurnveginn í þá átt, sem þau
höfðu komið úr og gefið sæmilega
glögga áætlun um vegalengdina,
sem þau höfðu farið.
— Það þýðir tvær ferðir, sagði
hann. — Þeir eru engin léttavopn,
þessir demantar, og það er langt
niður að bryggjunni.
— Já. En ég myndi segja að við
hefðum fulla klukkustund, áður en
vaktaskipti verða, og þeir komast
að því að við erum farin. Ef til
vill meira. Það kom fjarlægð i augu
hennar, meðan hún reiknaði: — Þá
ættum við að verða komin lang-
leiðina með seinni ferðina. Þetta
ætti að heppnast, Willie, ef okkur
tekst að hafa hægt um okkur.
— Rétt.
Þau gengu hljóðlega eftir gang-
inum og niður stigana. Breiður,
dimmur gangur teygði sig út í sort-
ann. Ekkert hljóð heyrðist, það var
svo að sjá, sem efri hæðirnar væru
mannlausar; menn Gabríels og
munkarnir sváfu á jarðhæðinni þar
fyrir ofan, og þar voru varðmenn-
irnir.
— Við skulum fara út í vestur-
endann á þessari hæð, hvíslaði hún.
— Það er óþarfi að ráðast á þá alla
í einu.
Hún var með annað pennavasa-
Ijósið og notaði það við og við,
meðan þau gengu frameftir gang-
inum og skyldi Ijósinu með hend-
inni. Willie var aðeins á eftir henni
og til annarrar hliðarinnar. í hægri
hendi hélt hann á hnífnum, hélt í
oddinn milli þumalfingurs annars-
vegar og vísifingurs og löngutang-
ar hins vegar.
Það var enginn stigi vestanvert
í klaustrinu, svo þau urðu að snúa
við og fara stigann, sem lá nokk-
urnveginn um mitt klaustrið. Fimm
mínútum seinna stóðu þau við
dyrnar inn í langan matsal, hann
var uppljómaður og í fjarri endan-
um sat maður í þunglamalegum
tréstól með riffil í kjöltunni. Þetta
var Colt AR-15, hálfsjálfvirkur. Mað-
urinn var að fægja hann með olíu-
rakri rýju og talaði blíðlega við
vopnið á frönsku, hallaði sér yfir
það, brosti, og brá því siðan skyndi-
lega upp og miðaði.
Modesty hörfaði ofurlitið til baka
eitt spil til að fá „flush" eru aðeins
4 VIKAN
og bar varirnar fast að eyra Will-
ies.
— Við verðum að fara ( gegn,
andaði hún. — Við höfum ekki tíma
til að leita að annarri leið. Er þetta
of langt fyrir hnif?
Willie rétti fram aðra höndina
með láfann niður og gaf efa sinn
til kynna með hreyfingunni. Mað-
urinn var meira en níutíu fet í
burtu. Modesty kinkaði kolli og dró
stálsívalning upp úr hægri lærvas-
anum. Hann tók við honum og los-
aði endann, innan í honum voru
fjórir grannir stálsívalningar, minna
en þumlungsfjórðungur að gild-
leika. Einn stvalningurinn var með
nálhvössum oddi. Hann tók að
skrúfa þá vandlega saman í lengju.
Modesty tók sívalninginn sem var
utan um þá. Allt í einu dró hún
hann í sundur, hringi sem höfðu
gengið hver ofan í annan f báðar
áttir svo úr varð fjögurra feta lang-
ur sívalningur, sverastur í miðjunni
og mjókkandi út til endanna. Þetta
var snilldarvel gert, og ekkert hlaup
í samsetningunum.
Þetta var stutti stálboginn, sem
Tarrant hafði séð í æfingastöð
Willie Garvins.
Bowers sagði að það væri ekki
hægt að gera svona vopn. Þeir
höfðu talað um allskonar tæknileg
hugtök. Willie hafði gert bogann
með þvf að reyna og reyna aftur.
Áttunda tilraunin hafði heppnazt.
Modesty tók upp langt girni með
lykkju á hvorum enda, sem var
þrætt innan í stroffið á peysunni
hennar. Hún renndi annarri lykkj-
unni yfir neðri enda bogans, beygði
hann síðan um hné sér og renndi
hinni lykkjunni upp á hinn endann.
Willie hafði lokið við að skrúfa
örina saman. Modesty dró þrjár
plastfjaðrir upp úr mjúku leðurbelt-
inu. Aftasti hluti örvarinnar var hol-
aður út, tvo síðustu þumlungana og
þar voru þrjár mjóar rifur, sem
hægt var að festa fjaðrirnar f.
Willie stakk þeim vandlega á sinn
stað og stillti þær. Allt þetta hafði
ekki tekið nema hálfa mínútu.
Maðurinn með riffilinn var ennþá
að bóna hann, og gældi við hann
eins og aðrir karlmenn gæla við
konur. Modesty tók sér stöðu, beint
fyrir framan opnar dyrnar. Hún
lagði ör á streng. Svo söng í boga-
strengnum, það hvein örlftið í ör-
inni, síðan dumbur skellur. Maður-
inn í stólnum tók ofurlftið viðbragð.
Modesty lét bogann síga. Maður-
inn var í sömu stöðu og áður, hafði
hendurnar á rifflinum, sem lá (
kjöltu hans, með ofurlítið drúptu
höfði. Eini munurinn var sá, að
hendur hans höfðu numið staðar,
og nú var dökkur blettur á skyrt-
unni hans!
Modesty tók strenginn af bogan-
um, sló hann saman og renndi hon-
um aftur f vasann utan á buxunum.
Þau gengu hljóðlega í gegnum
matsalinn. Orin hafði smogið f
gegnum manninn undir bringubein-
inu. Hún stóð í kaf í bakið á stóln-
um. Willie lyfti rifflinum úr kjöltu
mannsins og leit á Modesty. Hún
hristi höfuðið og sagði lágt: — Of-
klunnaleg. Gáðu hvort hann er með
skammbyssu.
Það var engin önnur byssa á
manninum. Willie greip um skaft-
ið, spyrnti fæti við bringu manns-
ins og kippti örinni lausri. Hann
strauk af henni blóðið á skyrtu
dauða mannsins, skrúfaði hana f
sundur og rétti Modesty.
Handan við matsalinn voru þrjú
Iftil herbergi hvert innar af öðru.
Hár gluggi opnaðist úr þriðja her-
berginu út í súlnagöng. Þau gengu
út fyrir. Um fimmtíu skref frá þeim
breiddist þröngur gangstígurinn út
í hálfmánalaga garð með lágu
steingerði. Yfir garðinum voru sval-
ir, og þar Ijómaði Ijós úr glugga.
— Þarna hljóta demantarnir að
vera, sagði Modesty lágt. — Ég fer
inn um gluggann. Þú tekur dyrnar,
Willie. Hversu langan tíma þarftu?
Hann hugsaði sig um. — Fjórar
mínútur.
— Allt í lagi. Það eru áreiðan-
lega tveir menn í skrifstofu ábót-
ans, ef til vill fleiri. Ég fer fyrst
inn til þess að vekja athygli þeirra,
og ég skal sjá um, að þú heyrir til
mín. Komdu þá inn í flýti.
Hann snerti öxl hennar til að
gefa til kynna, að hann hefði heyrt
þetta, og fór aftur inn í klaustrið.
Modesty hljóp af stað eftir súlna-
göngunum og það heyrðist ekkert
í gúmmísóluðum skóm hennar.
Um tuttugu skref framundan kom
maður út úr þröngum göngum.
Hann sneri vanganum við henni og
gekk út að steingerðinu með hend-
ur í vösum og sígaretta dinglaði á
vörum hans. Á mjöðminni dinglaði
Lugerskammbyssa. Hann heyrði of-
urlftið hljóð og sneri sér við. Við-
brögðin sýndu henni, að þetta var
atvinnumaður; hann sýndi engin
merki þess, að honum hefði brugð-
ið, augu hans minnkuðu aðeins of-
urlítið. Það sást varla, þegar hann
greip Lugerbyssuna, um leið og
hann lyfti hendinni.
Hún var fimm skref frá honum á
miklum hraða, þegar byssan rann
upp úr hulstrinu; hún stökk upp
með fæturna á undan sér, líkaminn
varð láréttur í loftinu. Hún slengdi
fótunum utan um háls hans, um leið
og hann byrjaði að beygja sig, og
sneri fótunum snöggt.
Maðurinn þeyttist upp og í hring
út yfir lágt steingerðið. Hún lét fall-
ast á grúfu í áttina þangað með
hendurnar fyrir sér til að taka af
sér fallið og fann hvernig hún létt-
ist um leið og hún sleppti mann-
inum, sem fiaug útyfir. Hún heyrði
daufan skell, sem kom einhvers-
staðar að neðan, og það glamraði
í byssunni, þegar hún rann út yfir
klettana.
Hún lá endilöng á steingerðinu
og hélt um brúnirnar á þvf. Svo
sneri hún höfðinu til að líta niður.
Þetta var næstum beint fall fyrstu
tuttugu fetin, sfðan kom brattur
halli og svo þverhnípi á ný. Hún
sá máttvana líkamann velta í átt-
ina að þverhnípinu og hverfa fram-
fyrir það ofan í myrkrið, og hún
heyrði ekkert hljóð meira.
Klukkan í höfði hennar sagði
henni, að hún hefði tapað tíu sek-
úndum. í flýti sneri hún sér að því,
sem hún þurfti að gera, og tók
að klifra upp vegginn öðrum megin
við svalirnar. Steinarnir voru stórir
og grófhöggnir; mikið af gamla
steinlíminu hafði molað úr svo það
var auðvelt að verða sér úti um
fótfestu.
Hún kom upp öðrum megin við
svalirnar, greip um þær. Meðan hún
hékk þarna og bjó sig undir að
sveifla öðrum fætinum upp á brún-
ina á þykku eikargólfinu, voru
gluggatjöldin dregin alveg frá.
Maður opnaði háan gluggann og
kom út. Hann var útitekinn með
mjótt yfirskegg, sem beygðist f hálf-
hring niður yfir munnvik hans.
Hann geispaði og starði fýlulega
út yfir sjóinn.
Modesty sleppti annarri hend-
inni og renndi henni f buxnavas-
ann. Maðurinn sneri höfðinu. Augu
þeirra mættust með fimm feta milli-
bili gegnum járnhandriðið umhverf-
is svalirnar. Hún sá, að honum brá.
Hún lyfti hendinní og ýtti lokínu
af varalitnum með þumalfingrinum.
Hún sneri upp á botninn milli þum-
alfingurs og vísifingurs og heyrði
gas koma hvæsandi úr.
Ópið sem maðurinn ætlaði að
fara að reka upp, varð að undar-
legu sogi og hann sneri stefnulaus
á hæl og þreif með báðum höndum
um augun. Skammbyssa sveiflaðist
á lykkju sem var í belti um öxl hans.
Þegar Modesty velti sér innyfir
handriðið tók hann að fálma eftir
skammbyssunni. Hún stökk til,
sveiflaði fætinum, rak tána beint
fyrir bringspalir hans. Hann lypp-
aðist niður eins og tuskubrúða, og
hún stökk yfir hann í gegnum glugg-
ann.
Sekúndubroti áður hafði hún
heyrt upphrópun og skralla í stól
innan úr herberginu. Það var nóg
til að Willie kæmi þjótandi inn.
Hún var með kongóvopnið f hend-
inni, þegar hún kom í gegnum
dyrnar, og kastaði sér til annarrar
hliðarinnar um leið og hún sá hvað
steðjaði að. Maður með skegg-
brodda stóð andspænis henni með
hálfsjálfvirka vélbyssu í hendinni.
Fyrir aftan hann og til hægri var
annar maður með brúnt skegg liggi-
andi á gólfinu, og svart hnífskefti
stóð skáhallt út úr hálsi hans. Hin-
um megin í herberginu stóð Willie
Garvin í opnum dyrunum og hall-
aðist ofurlítið áfram, eins og hann
hefði verið að kasta. Báðar hend-
ur hans voru tómar.
Maðurinn með vélbyssuna starði
blindum augum framhjá henni. Hún
sá byssuhlaupið sfga hægt, og hann
riðaði eins og tré, sem er f þann
veginn að falla. Hún þaut til og
greip byssuna. Líkami mannsins
skall á henni, og síðan í gólfið.
Svart hnífsskaft stóð út úr sístækk-
andi rauðum bletti aftan á jakkan-
um hans.
Um stund var engin hreyfing.
Modesty stóð, hélt á byssunni og
hlustaði. í dyrunum stóð Willie,
ennþá f sömu stellingu og sperrti
eyrun. Að lokum þorði hann að
draga andann. Modesty lagði vél-
byssuna á gólfið og rétti úr sér.
— Ég lenti í svolitlum vandræð-
um, hvíslaði hún og sneri höfðinu
í áttina að glugganum. — Það er
einn þarna úti, en þessi varalita-
gasbyssa er úrval, Willie.
— Þetta fór allt saman vel, sagði
Framhald á bls. 49.
VIKAN 5