Vikan - 18.08.1966, Page 18

Feimni Gianmaria stafaði af æsku hans og
hinu draumórafulla og frjóa ímyndunarafli,
sem hann var gæddur. Sökum þess hve djúp-
ar rætur hún átti, hafði hún oft í för með
sér einskonar ósvífni, sem bæði var óhyggi-
leg og gagnslaus, hegðun, sem öðru fremur
var sprottin af þeirri áköfu viðleitni að sýn-
ast eðlilegur og frjálslegur í framkomu. Hin
fráleita hræðsla hans við feimnina gat stund-
um fengið hann til að gera ýmislegt í blindni,
sem hefði þurft vandlegrar og skipulegrar
íhugunar við, og sérhver maður, sem gædd-
ur var minnstu sjálfsvirðingu, hefði Játið ó-
gert.
Þetta skeði á vistheimili í Róm, skömmu
eftir að hann kom þangað frá fæðingarborg
sinni. Eftir að hafa dvalið þarna í heila viku,
einmana, vinarlaus og einangraður, ákvað
hann loks að binda endi á þetta ástand, hvað
sem það kostaði. Hann ætlaði að gefa sig á
tal við einhvern af gestum visthússins. En
hvern? Við nánari íhugun virtist honum að
æskilegast myndi að ávarpa stúlku eina,
Santinu að nafni, sem hann sá á hverjum
GIANMAilA
YFIRVINNUR
FEIMNINA
Saga
efftlr
Alberfto
MOravia
FYRRI HLUTI
v__________________,
degi við máltíðirnar í matstofunni. Eins og
sakir stóðu gat hann ekki gert sér ljóst, hvort
honum geðjaðist raunverulega að þessari
stúlku eða ekki, aðalatriðið var að lækna
sig af feimninni með því að tala við hana,
síðan, er hann hafði kynnzt henni, myndi
hann að sjálfsögðu gera hosur sínar grænar
fyrir henni, því ekki gat það minna verið,
ef hann ætti ekki að bregðast skyldu sinni
sem karlmaður. En þrír eða fjórir dagar liðu
án þess að honum gæfist tækifæri til að
framkvæma áætlun sína, og þar sem hann
hafði stöðugar gætur á stúlkunni, fór hann
brátt að hugsa meira um hana sem einstakl-
ing en tæki til að yfirvinna feimni sína á.
Hann komst að raun um, að honum geðjað-
ist mjög vel að henni. Að lokum varð þetta
margframlengda hik að nokkurskonar ótta,
og hann gat ekki hugsað um annað en þá
brýnu nauðsyn að gefa sig á tal við hana.
Hann gat ekki sofið. Hvert skipti sem hann
mætti henni fölnaði hann upp og greip and-
ann á lofti. Hann gerði sér nú ljóst, að það
var ekki lengur aðeins löngunin að tala við
hana, sem þjáði hann, heldur til að tæla
hana, og enda þótt kjarkleysi hans héldist
óbreytt, varð löngun hans djarfari og djarf-
ari. Nokkrir dagar liðu í viðbót, og Gianmaria
kynntist þessari brennandi þrá, sem aðlað-
andi konur vekja hjá ungum mönnum, og
loks var hann farinn að þjást eins og mis-
skilinn elskhugi. Svo var það kvöld nokkurt,
að hann tók eina af þessum skyndilegu og
fyrirhyggjulausu ákvörðunum, sem voru svo
einkennandi fyrir hann; hvað sem fyrir kæmi
skyldi hann nú ávarpa Santinu við kvöld-
verðinn eða eftir hann, alla vega fyrir mið-
nætti.
Nú, er hann var svo gagntekinn af ákvörð-
un sinni, var hann miklu nákvæmari með
útlit sitt en ella. Hann eyddi seinni hluta
dagsins liggjandi á hörðum legubekknum og
var að kynna sér alþjóðalög og keðjureykti.
Þegar hann heyrði djúpan málmhljóm bjöll-
unnar á ganginum, henti hann skruddunni
frá sér, en hann stóð ekki strax upp af legu-
bekknum, því hann borðaði hratt, og hann
vildi koma síðastur í matstofuna til þess að
þurfa ekki að fara fyrstur úr henni. En hann
gat ekki setið kyrr í meira en eina mínútu.
Þá stóð hann skyndilega á fætur og fór að
speglinum.
Hann byrjaði á því að virða fyrir sér and-
Jitið. Enda þótt það væri reglulegt og galla-
laust að sjá, var hann sannfærður um, að
hann væri ófríður vegna óþroskaðra og
barnalegra andlitsdráttanna. Nei, hann var
ekki laglegur, hugsaði hann með sér, með-
an hann athugaði sjálfan sig gaumgæfilega.
Samt sem áður, hann vissi ekki hversvegna,
hreifst hann af sínu eigin andliti, hvort sem
það var nú laglegt eða Ijótt. Hvað var hul-
ið bakvið hinn dularfulla glampa augnanna?
Hvar hafði hann náð sér í þessa allt að því
bitru bogalínu við annað munnvikið? Mátti
ekki sjá merki um höfðinglegt stolt í hvelfd-
um, þykkum augabrúnunum? Eitthvað á
þessa leið voru þær spurningar, sem hann
velti fyrir sér meðan hann skoðaði spegil-
mynd sína. Hann gaf því einnig gaum, að
vegna sérstaks velvilja forsjónarinnar virt-
ust bólurnar með minna móti áberandi í dag,
aðeins ein undir kinnbeininu, og hún virtist
á byrjunarstigi, og þótt hún væri aum við-
komu, myndi hún ekki sjást í kvöld. Þegar
hann hafði loks lokið nákvæmri athugun
sinni, byrjaði hann að klæða sig. Hann átti
aðeins tvenn föt, grá hversdagsföt og blá
spariföt. Hann tók hin síðarnefndu úr daun-
illum fataskápnum og lagði þau varlega á
rauðu rúmábreiðuna. Síðan tók hann svarta
skó úr skápnum og einu silkisokkana, sem
hann átti, úr einni skúffunni í geysistórri
kommóðu. Svo var það hvít skyrtan, sem
hann hafði að vísu þegar verið í, en var samt
hrein ennþá.
Hann fór í skyrtuna, sokkana og buxurn-
ar, og þegar hann smeygði sér í það síðast-
nefnda, fann hann til þeirrar strákslegu gleði,
sem hafði komið upp í honum, þegar hann
fór í þær í fyrsta sinn. Síðan þvoði hann
andlitið og hendurnar úr köldu vatni og
eyddi nokkrum tíma í að leita að sápunni,
sem hafði runnið á blautum marmaranum
í rykið og kongulóarvefina á gólfinu. Hann
dýfði höfðinu í vatnið, setti briljantín í hár-
ið á sér og byrjaði að greiða það vandlega.
En hárið var of blautt og fitugt og stóð út í
loftið, svo skein í hvítan hárssvörðinn. Hann
byrjaði aftur að greiða sér, en í þetta skipti
var rakinn farinn og hárið loddi ekki leng-
ur saman. Hann varð að dýfa höfðinu í
þvottaskálina á nýjan leik. Nú notaði hann
hvorki bursta né greiðu heldur slétti hárið
með briljantíni og vafði síðan handklæði um
það eins og vefjarhetti. Þannig gekk hann
með umvafið höfuðið fram og til baka í her-
berginu og svalaði reiði sinni við og við með
því að reyna að festa stífan flibbann. Þegar
hann var búinn að krumpa hann allan,
fleygði hann honum og tók annan, þann eina
sem hann átti eftir, og tókst klakklaust að
festa hann. Hann var að binda á sig slifsið,
þegar ónotalegur, gjallandi hávaðinn í bjöll-
unni glumdi enn þá einu sinni í ganginum.
Það var kvöldverðartími.
Skyndilega og óvænt var hann undirlagð-
ur af þessum ákafa og óþolandi óróleika, sem
hann þekkti svo vel — feimninni. Hjartað
byrjaði að slá æðislega og hann greip and-
ann á lofti, og svo æstur varð hann, að hann
opnaði dyrnar og æddi út á ganginn með
handklæðið vafið um hausinn. Sem betur fór
sneri hann sér við í dyrunum eins og venja
hans var til að skoða sig í speglinum á fata-
skápnum, og þar kom hann auga á virðu-
Iegan Indverja með dökkt, tortryggnislega
útlítandi andlit undir hvítum vefjarhetti, og
r------------------------------------------N
f hvert skipti sem hann
mætti henni, fölnaði hann
og greip andann á lofti.
Hann ákvað að ávarpa hana
við kvöldverðarborðið hvað
sem það kostaði.
í einu stökki var hann kominn aftur inní her-
bergið. Þarna hafði hurð skollið nærri hæl-
um. Ef hann hefði nú gengið um allt vist-
húsið með handklæði vafið um hausinn. f
geðshræringunni gleymdi hann jafnvel Sant-
inu um stund, og þegar hann loks yfirgaf
herbergið, þá fann hann sér til mikils léttis,
að óhappið hafði róað hann dálítið.
Humbolt-vistheimilið hafði einu sinni ver-
ið í eigu roskinnar enskrar konu, sem hafði
orðið hrifin að Róm. En nú stjórnaði því,
fyrir hönd erfingja hennar, ung ekkja að
nafni Nina Lepri. Það var á fjórðu hæð í
stórri og drungalegri byggingu og var ná-
kvæmlega eins og öll önnur venjuleg vist-
heimili, með sömu, gömlu, leiðinlegu hús-
gögnunum, sama vafasama hreinlætinu, sömu
matarlyktinni, sömu djúpu þögninni, og
sama dularfulla umgangi milli herbergja.
Enn á einn sérstakan hátt var það þó öllum
öðrum visthúsum fremra, sem sé hvað snerti
fjölda og lengd ganganna. Þeir voru lágir,
langir, þröngir, dimmir og drungalegir, og
svo ruglingslegir voru þeir, að jafnvel viku
18 VIKAN