Vikan - 18.08.1966, Síða 19

eftir komu sína var Gianmaria jafn nær og
hann var fyrsta daginn og reikaði um þá í
blindni og studdist við ágizkanir eða slembi-
lukku.
Þetta kvöld vissi hann um leið og hann fór
út úr herberginu — það var ef til vill því að
kenna, hversu ringlaður hann var — að hann
hafði steingleymt leiðinni til borðsalarins.
Það eina, sem hann mundi, var að á dyrun-
um voru grænar smárúður. Eftir nokkur hik
og andvörp komst hann drjúgan spöl, beygði
fyrir horn og kom að lokum auka á ljósu
rúðurnar, sem hann var að leita að. „Þá er
maður kominn“, hugsaði hann og lagfærði
jakkann og bindið, setti upp virðulegan svip
og gekk inn.
Það var ekki fyrr en hann hafði lokað á
eftir sér og snúið sér við til að fara að borði
sínu, að hann uppgötvaði að hann var í
skökku herbergi. Það sem bar fyrir sjónir
hans var eitt þessara venjulegu herbergja
vistheimilisins með sama málaða loftinu og
óhreinu húsgögnunum. En hér var skilrúm,
og á því héngu kvenmannsföt hingað og
þangað, en við það gaf að líta kvenmann í
mjög sérstæðri stellingu, og kvenmaðurinn
var engin önnur en Santina. Hún hallaði sér
upp að skilrúminu og reyndi með klunna-
legum hreyfingum að toga kjól yfir höfuðið
á sér. Höfuð og handleggir voru huldir af
kjólnum, en líkaminn, sem dróst saman við
áreynsluna að losa sig úr fatinu, var klædd-
ur í ljósgrænan undirkjól með gulum rönd-
um og rósóttum hlýrum. Þótt Gianmaria
væri furðu lostinn, gat hann ekki stillt sig
um að vera kyrr og horfa á líkama stúlk-
unnar, hverrar andlit hann þekkti svo vel.
Líkaminn var krakkalegur, mjór og laus
við yndisþokka, axlirnar beinaberar, maginn
flatur og mjaðmirnar útstandandi. Þar sem
rendurnar á undirkjólnum enduðu á miðj-
um lærunum, komu í ljós mjóir og illa lag-
aðir fótleggir í svörtum silkisokkum. f undr-
un sinni og forvitni varð Gianmaria einkum
starsýnt á hina einkennilegu andstæðu milli
krakkalega grannvaxins líkama hennar og
hringa geirvartnanna, sem grillti í undir
grænleita undirkjólnum, því að þær voru
óeðlilega stórar, eins og tvær koparmyntir.
Einnig veitti hann eftirtekt langa, þykka,
svarta hárinu undir grönnum, uppréttum
handleggjum hennar. Á örskömmum tíma
meitlaðist mynd þessa líkama með hulið höf-
uð og naktar axlir, þar sem hann bar við
skilrúmið með fötunum og handklæðunum
hangandi á, hvert smáatriði þessarar undar-
legu sýnar, í huga Gianmaria að eilífu. Þá
hrópaði gróf og reiðileg rödd, eilítið hás og
með dálítið annarlegum framburði: „Hver
er þar“? í sama mund hreyfðust lendar og
leggir stúlkunnar óþolinmæðislega, og hún
stappaði hælunum í gólfið. „Ekkert", taut-
aði Gianmaria fremur við sjálfan sig en við
hina hjúpuðu veru. Og síðan hrökklaðist
hann aftur út á ganginn eins fljótt og hann
gat og lokaði skröltandi grænu glerhurðinni
á eftir sér.
Þessi óvænta sýn hafði djúp áhrif á ó-
reyndan huga Gianmaria. Og sem hann
skundaði eftir ganginum, sagði hann við
sjálfan sig, að ef honum misheppnaðist að
vinna þessa stúlku, sem virtist svo tilkippi-
leg, þá væri hann yfirleitt til einskis nýt-
ur.
Djúpt hugsi kom hann að dyrum borðsal-
arins og tók aftur upp kæruleysislega og ó-
sveigjanlega framkomu sjálfsánægðs manns,
geklc inn og reyndi að gera sem minnstan
hávaða. En hurðin stóð á sér og gaf svo
skyndilega eftir og glamraði í lausum rúð-
unum, og augu allra gestanna beindust að
honum. Vandræðalegur og ómeðvitandi um
það, að úr andliti hans mátti lesa „þetta var
ekkert —■ bara ég“, reikaði hann yfir marr-
andi trégólfið og komst að borðinu sínu.
Eini munurinn á borðsalnum og hinum
herbergjum vistheimilisins var lögun hans.
Hann var langur, einna líkastur jarðgöngum
með hvelfdu lofti, sem var skreytt þessum
venjulegu upplituðu, útskornu skrautmynd-
um. Þvert yfir annan endann á salnum var
langt borð, og á því voru stórir hlaðar af
borðbúnaði og tylft af litlum körfum með
rauðum borða, sem í voru epli og þurrkaðir
ávextir. Þetta borð notuðu framreiðlustúlk-
urnar, þegar þær þjónuðu til borðs, og for-
stöðukonan, Nina Lepri, fór á milli þessa
borðs og lúgu á veggnum, en þar birtist
vöðvamikill handleggur matreiðslumannsins
öðru hvoru með fulla diska úr eldhúsinu.
Þarna bak við diska- og hnífaparaborðið gat
forstöðukonan fylgzt með öllu í borðsaln-
um, alveg frá grænu glerhurðinni að hinum
endanum, þar sem Gianmaria sat aleinn með
þaninn brjóstkassa og horfði á diskinn og
flöskuna sína. Hann var svo beint á móti
henni, að augu þeirra mættust oft. Augna-
tillitið var ópersónulegt en þó athugult, því
enda þótt forstöðukonan væri tengd sínum
viðskiptavinum, sýndi hún engum þeirra trún-
aðartraust, þvert á móti virtist hún vilja
halda þeim frá einkalífi sínu. Nina Lepri
var há og fremur lagleg að minnsta kosti
fannst Gianmaria það, þegar hann leit á
hana, sem hann gerði oft sökum stöðu sinn-
ar við borðið andspænis henni fremur en
hann hefði unun af því. Hún var björt á hör-
und, með fölleitt kuldalegt andlit, stór, ró-
Ieg augu og langt kónganef yfir stórum boga-
dregnum munni. Hárið var svart og greitt
aftur í hnút í hnakkanum. Brjóst hennar og
mjaðmir voru mjúk og holdug, en ekki falleg;
samt höfðu þau í ríkum mæli lokkandi nota-
leika allsnægtarinnar. Letileg ró streymdi
frá hreyfingum hennar og andliti. Hún var
alltaf svartklædd, og bæði líkamlegt útlit
hennar, sem var enn unglegt, þótt hún væri
orðin miðaldra, og stillileg framkoma gerði
hana einskonar persónugerving þess anda,
sem ríkti í löngum göngum og óþriflegum
herbergjum vistheimilisins.
Þegar Gianmaria kom inn, stóð forstöðu-
konan bak við borðið og jós sjóðandi súp-
unni úr skál meðan tvær framreiðslustúlk-
ur réttu henni hvern diskinn á fætur öðrum.
Næstum allir gestirnir voru þegar seztir,
Gianmaria sá óðara, að Santina og móðir
hennar voru þær einu, sem vantaði.
Það var ekki margt fólk í vistheimilinu.
Ung, sveitaleg hjón, rauðbirkin í framan,
sem aldrei sögðu aukatekið orð, en brostu
samt í sífellu; gamall skrifstofumaður, nærri
blindur og alveg tannlaus, sem át aldrei ann-
að en soðna kjúklinga kvölds og morgna og
gortaði iðulega af því með fábjánahætti þess
manns, sem hugsar ekki um annað en heilsu-
far sitt, reiknandi út þau hundruð eða jafn-
vel þúsundir fugla, sem hann hefði látið í sig
um ævina. Einnig voru tvær rosknar, ensk-
ar konur, gráar og gigtveikar; önnur hafði
kjölturakka í herberginu sínu og setti það,
sem hún leyfði af matnum, á lítinn disk, sem
hún síðan fór með til hundsins. Loks var
einhver herra Negrini, miðaldra maður, sem
mataðist einsamall, en virtist vera í vin-
fengi við Satinu og móður hennar.
Allt þetta fólk átti í háværum samræðum
hvert við annað frá borðum sínum, um gæði
matarins og fréttirnar, sem það hafði lesið
í morgunblöðunum. Eftir að hafa litið laus-
lega í kringum sig byrjaði Gianmaria að
snæða.
Enda þótt hann vildi ekki viðurkenna það
fyrir sjálfum sér, var hann nú gagntekinn
af þeirri hugsun, að kannski hefðu Santina
og móðir hennar verið boðnar út til kvöld-
verðar. Hann blóðlangaði að spyrja herra
Negrini, sem sat næstur honum. Hann vissi
sennilega allt, sem vitað var um mæðgurn-
ar. En hin venjulega feimni hans kom í veg
fyrir, að hann gæti sagt eitt einasta orð.
Nokkrum sinnum opnaði hann munninn og
ætlaði að segja eitthvað, en lokaði honum
síðan aftur. Loks sagði hann við sjálfan sig:
„Nú tel ég upp að tíu, og síðan ávarpa ég
hann hvað sem það kostar“. Honum létti
við þessa ákvörðun, því hann fann, að ein-
mitt með því að taka hana losnaði um fjötra
feimninnar. Hann byrjaði því að telja hægt
og hafði augun á forstöðukonunni, sem stóð
fyrir aftan borðið sitt milli tveggja hlaða
af borðbúnaði. Þegar Gianmaria var kom-
inn upp að fimm hætti hann augnablik og
sagði síðan lágt, en þó svo heyrðist ■—- „sex,
l________________________________________
sjö, átta“. Á því augnabliki heyrðist skrölt í
dyrunum, og konurnar tvær komu inn. Stúlk-
an hentist inn í herbergið eins og henni lægi
ósköpin öll á. Hún heilsaði hinum gestunum
með snöggum höfuðhneigingum og augna-
tilliti, og það skrjáfaði í síða kjólnum, sem
var úr grófu, bláu silki. Móðir hennar, sem
var lágvaxin, virðuleg og hæglát, kom í ró-
legheitum á eftir henni og horfði í kringum
sig rannsakandi.
Gianmaria, sem mundi alltof vel eftir hálf-
nöktum líkamanum, sem hann hafði komið
auga á í herberginu með skilrúminu, gat
ekki hætt að bera hann saman við höfuðið,
sem nú var óhulið og sýnilegt, og hann komst
að þeirri niðurstöðu, að eina andlitið, sem
hæfði óþroskuðum líkama stúlkunnar, væri
einmitt það, sem hann var að horfa á. Og
honum fannst einnig, að enginn annar munn-
ur gæti gefið frá sér svo hásan og Ijótan róm,
sem hljómaði ennþá í eyrum hans. Hár henn-
ar var óþjált, svart og hrokkið, og lágt enn-
ið hafði þessar óljósu línur, sem gefa til
kynna þrákelkni og sljóleika takmarkaðs
Framhald á bls. 44.
VIKAN 19