Vikan - 18.08.1966, Síða 33

BJOIIIM YOUB FIESTJUt TEGUNDIR TRYGGINGR
BEZTU KJOR ■ MUNUM VEITA GOOA ÞJONUSTU
enn, gamli minn, hugsaði hann.
Á leiðinni til baka til Brandt,
skaut hann aðra antilópu handa
þeim.
„Jæja,“ sögðu þau, þegar hann
kom. „Hvað er að frétta? Hvað
hefurðu séð?“
„Séð?“, sagði hann. „Ekkert
nema auðnina.“
„Ja,“ sagði Brandt, „það er
ekki annað að sjá. Ekkert nema
auðnin. Það er sæmileg beit, en
ekkert vatn, ekkert. Hvað ætl-
arðu að gera núna?“
„Ekkert. Ég reyni kannske
annars staðar,“ sagði Schalk.
En næsta dag fór hann til yfir-
valdanna í þorpinu og keypti 10
000 hektara lands fyrir nokkra
shillinga hvern.
Dómarinn reyndi að telja hann
frá þessu. „Þetta virðist kann-
ski vera ódýrt svona á pappírn-
um, en það er það ekki raun-
verulega, því að það er ekkert
hægt að nota landið án vatns.“
„Ja,“ sagði Schalk,“ þú hefur
rétt fyrir þér, Meneer. Það er
skrælþurrt, en ...“
„Þú ert ef til vill að leita að
málmum. Þeir finnast auðvitað,
en það hefur allt verið rannsak-
að.“
„Ja,“ sagði Schalk. „Það er
sjálfsagt rétt. Afríka hefur næst-
um öll verið rannsökuð með það
fyrir augum.“
„En hvað þá?“
„Ég veit það ekki,“ sagði
Schalk, „ég veit bara, að mér
fellur vel að hafa nóg landrými.
Mér finnst gott að vera einn
og vita að ég á allt í kringum mig,
svo langt sem augað nær. Þannig
er ég nú gerður.“
„Þú verður að minnsta kosti
einn,“ sagði Meneer.
Mánuði síðar kom Schalk aft-
ur til Brandt Hoek og þá með
þrjá vagna með ösnum fyrir,
þrjá Kaffira og tvo stóra hunda.
Jan Brandt sagði: „Hvað stend-
ur nú til? Ertu að fara á veið-
ar?“
„Ja, ég er að fara á veiðar.
Má ég fylla vatnsflöskurnar
mínar í brunninum?“
„Sjálfsagt“ sagði Jan, og bætti
svo við: „Það ganga sögur um
það, að þú hafir keypt land hér
skammt frá. Er það rétt?“
„Það er satt.“
„Hvernig ferðu með vatn?“
„Ég vona að ég finni það,“
sagði Schalk.
Næsta dag reið hann út að
klettinum og lét þá innfæddu
byrja að grafa. Þegar kvölda tók
var kominn brunnur. Þegar þeir
voru komnir þrjú fet niður, urðu
þeir að hætta, því að vatnið
kom of hratt. Hundarnir beygðu
sig niður og sötruðu vatnið.
Asnarnir stóðu í kringum brunn-
inn eins og hvítar mýs með löng
eyru meðan Schalk sótti fötur
til að brynna þeim í. Hann hafði
ekki fyrir því að binda þá eða
hefta hestinn. Þeir mundu ekki
fara langt frá vatninu. Svert-
ingjarnir kynntu bál og hann
settist hjá þeim og borðaði. Á
meðan var hann að velta því
fyrir sér, hvað hann ætti að
kalla staðinn. Sterkfontein —
mikli brunnur.
Þannig var byrjunin. Eftir
mánuð var hann búinn að byggja
skála, vistarverur fyrir þjón-
ustuliðið, og 300 karakúlkindur
stóðu á beit og döfnuðu vel af
ræktarlegum gróðrinum.
Tvisvar höfðu búskmennirnir
komið um nóttina og í bæði
skiptn hafði hann rekið þá burtu
með hundunum. Eftir það vissi
hann að hundarnir mundu sjá
um það á eigin spýtur.
Það tók litlu búskkonuna tvo
mánuði að deyja. Tunglið er
mikilvægt í augum búskmann-
anna. Þegar tunglið var fullt í
seinna skiptið, dó hún. Strúts-
eggin höfðu verið tóm í langan
tíma og hún þoldi ekki vatns-
leysið. Maðurinn hennar yfirgaf
hana þarna, samlita sandinum,
undir skrælnuðum, blaðlausum
runna. Svo fór hann einn til að
fylgjast með gerðum ókunna
hvíta mannsins.
Hann lifði á skordýrum, stór-
um köngulóm og engisprettum,
litlum fuglum og músum, sem
hann veiddi. Með miklu hug-
rekki og fádæma slægð, náði
hann í vatn úr brunninum. Hann
fór þangað um hádegisbilið, þeg-
ar sólin var eins og glóandi eld-
hnöttur og meira að segja hund-
arnir sváfu, og þegar þeir vökn-
uðu, hafði sólin bakað svo spor-
in hans, að þeir fundu ekki leng-
ur lykt af þeim.
Dag eftir dag, viku eftir viku,
lá hann í felum. Hann hafði gæt-
ur á litla húsinu, á hvíta mann-
inum og á hjörðinni hans. Hugs-
anir hans fóru engar þær leiðir,
sem hann ekki skildi. Réttlæti,
hefnd — hann þekkti ekki þau
hugtök. Það eina, sem hann
hugsaði um, var að hann færi á
slóð hvíta mannsins og mundi
ef til vill geta sigrað hann. Hann
hefði oft og mörgum sinnum
getað skotið hann með eitruðu
örvunum sínum, en hann vildi
það ekki. Hann var alltaf að
VIKAN 33