Vikan - 18.08.1966, Side 37

Schalk hafði ekki komið hingað
til að leita að beinagrindum.
Búskmaðurinn virtist vita ná-
kvæmlega hvert hann var að
fara, og getgáta Schalks hafði
verið rétt. Hann skaut síðasta
asnann við rætur fjallsins.
Hann heyrði apa gelta og sá
ný spor eftir zebradýr. Það hlaut
að vera vatn hér. Það gat verið
að það væri salt. Það voru mörg
dýr, sem drukku salt vatn.
Búskmaðurinn fylgdi honum
að ójöfnum stíg — Schalk fór að
brjóta heilann um, hvernig hann
hefði myndazt — og inn í helli,
sem var eins og sár á fjalls-
hliðinni.
Schalk kveikti á eldspýtu.
Veggirnir öðluðust líf. Það var
eins og fjöldi stórra dýra ætl-
aði að ráðast á hann. Ljón. Risa-
stórar antilópur. Flöktandi ljós-
ið gaf dýramyndunum á veggj-
unum einkennilegt líf og hreyf-
ingu. Búskmaðurinn hljóp að
litlu opi, og kom aftur með tvo
skinnpoka og hvolfdi úr þeim á
Hversvegna þarftu alltaf að
miða svona lágt?
rykugt hellisgólfið. Það voru
hnullungar af ýmsum stærð-
um, sá stærsti á stærð við val-
hnetu. Gull.
Þegar Schalk leit upp var
búskmaðurinn horfinn.
Þetta var gull, sem einhver
leitarmaðurinn hafði safnað
saman. Bein hans hlutu að liggja
hér einhversstaðar nærri. En
Hér var gull, og það hlaut að
liggja einhver aðalæð eftir
fjallinu. Hér var vatn og hér
var villibráð, og hann ætlaði að
leita hennar. Þessu hafði skol-
að fram í flóðum. Nú var bara
að finna uppsprettuna og fylgja
farveginum.
Þá fann hann málmleitarmann-
inn, hauskúpu hans og það, sem
hýenurnar höfðu skilið eftir af
beinunum. Þar var meira gull
— hann hafði sjálfsagt fundið
æðina og dáið á leiðinni til
baka. En af hverju? Slöngubiti,
eða hafði hann fótbrotnað? —
og síðan legið hér þar til hann
dó úr hungri og þorsta. Schalk
hélt áfram. Hann fann gullið —
gula æð meira en centimeter á
breidd, sem lá í gegnum hvítt
og gljáandi kvartsberg. Þarna
voru för eftir hamar látna
mannsins, og hér var hamarinn
við fætur hans. Schalk tók hann
upp og hjó honum í ská í æð-
ina. Gull. Hve mjúkt það var
og hve þungt.
Dagarnir liðu og það var kom-
inn tími til að halda heim á leið.
Hann hafði verið hér í viku —
eða var það len'gur? Honum lá
ekkert á heim. Hann hafði eng-
ar áhyggjur af búskmanninum,
hugur hans hvarflaði ekki einu
sinni til hans. Hann hafði aldrei
verið raunverulegur í hans aug-
um, aðeins tæki til þess að vísa
honum veginn.
Það var enginn vandi að kom-
ast heim. Sporin hans sáust enn
í sandinum og þar mundu þau
verða þar til regnið kæmi og
skolaði þeim burtu eða vindur-
inn feykti sandinum í þau.
Bein næstsíðasta asnans, sem
hann hafði drepið, lágu þarna
hvít og hrein. Flest höfðu þau
brotnað milli sterkra tanna hý-
enanna. Hann hafði nætursetu
hjá þeim og gróf upp vatnið.
Hann sofnaði hjá bambusstöng-
inni og litli fáninn á henni bærð-
ist í andvaranum yfir höfði
hans.
Gullið var þungt. Það var
þyngra en riffillinn hans. Lík-
lega voru það tíu pund. Tíu pund
af gulli. Það var nóg til að kosta
stóran leiðangur að fjallinu,
strax og hann hafði tryggt sér
eignarréttinn. Hann teiknaði
lauslega upp staðhættina.
Heppni. Hvílík heppni. Antilópa
hljóp hjá og hann hefði getað
skotið hana, en hann gerði það
ekki. Hann var að flýta sér og
gat lifað á nestinu.
Hann svitnaði í hitanum, en
nú var hann bráðum kominn að
næsta áfangastað. Hann sá fán-
ann í fjarlægð. Sporin urðu
greinilegri, þar sem fleiri asn-
ar höfðu verið með í förinni.
Hann leit ekki aftur upp, fyrr
en hann var að komast að staðn-
um. Þá tók hann eftir einhverju,
þarna var eitthvað einkennilegt,
eitthvað óvenjulegt. í kringum
stöngina var jörðin græn. Græn
mitt í eyðimörkinni! Hann hljóp
nær. Brúsinn hafði verið graf-
inn upp, tæmdur og settur aftur
á sama stað. Nokkrir dagar
nægðu til að grasið yrði grænt.
Grasið hafði vaxið hér og verið
nagað aftur niður að rót. Að-
eins eitt blóm stóð eftir, hvítt
blóm, líkt sóleyju á löngum
legg.
Það var enn heitt, sólin var
langt frá sjóndeildarhringnum,
langt frá auðninni, sem hún
settist í á hverju kvöldi í vestr-
inu.
Guð minn góður... heppni...
heppnin hafði yfirgefið hann.
Hann var kominn of langt til að
komast til baka að fjallinu.
Hann lagðist niður og reyndi
að vera rólegur og hugsa málið.
En svo stóð upp og byrjaði að
kalla. Hann kallaði á Guð í auðn-
inni. Hann öskraði þar til varir
P. S. Parket og Jaspelin
gólfdúkur - nýir litir.
Einnig linoleum parket-gólfflísar
í viðarlíkingu.
Nýju BRILLO sópu svamparnir gljófægja pönnurnar fljótt og vel.
ASeins með BRILLO er hægt aS gljófægja pönnur og potta, au8-
veldlega, vandlega og undra-fljótt. BRILLO'S drjúga sópulöður
leysir alla fitu upp ó augabragði og pönnur og pottar gljó og skína
og svo endist BRILLO svo lengi af því að í hverjum svampi er efni,
ssm hindrar ryðmyndun.
Brillo sápu svampar
VIKAN 37