Vikan - 18.08.1966, Síða 50

sólbrúna manninn og kastaði hon-
um meðvitundarlausum á gólfið. —
Hann er lifandi þessi, sagði hann
og leit spyriandi á hana.
— Ég veit það. Hún yppti öxlum.
— Við skulum lofa honum að freista
gæfunnar, Willie. Tapparnir geta
haldið honum. Hún tók upp litla
hylkið með bómullarhnoðrunum
með svæfingarlyfinu og rak tvo
hnoðra upp í nasir mannsins.
Demantskassarnir tveir stóðu á
borði Gabríels. Willie tók um hand-
fangið á öðrum og prófaði þyngd-
ina.
— Þefta er allavega fimmtíu sex-
tíu kíló, sagði hann, — en ég ræð
við annan án hjálpar.
— Ég ræð ekki við hinn. Ekki
næstum tvær mílur. Við verðum að
fara tvær mílur, Wille. Koma öðrum
kassanum eins nálægt og við getum
á tuttugu mínútum,- skilja hann þar
eftir og sækja hinn. Við skulum
segja fimmtíu mínútur. Ef við erum
heppin, höfum við þá báða að
minnsta kosti nálægt bátnum, áð-
ur en afleysingavörðurinn kemur og
allt springur.
— Þá það. Ætli það sé ekki bezt,
að ég haldi á þessum, þar til við
erum laus út úr klaustrinu, og þú
verjir mig?
— Jú. Hún tók upp Colt-byssuna.
Willie lyfti kassanum upp á öxlina
og fylgdi henni til dyra. Þau gengu
fram eftir breiðum ganginum, síð-
an gegnum flækju af þrengri göng-
um, sem þau höfðu áður gengið í
gegnum sem fangar.
Það logaði á einni peru á pall-
ganginum, þar sem allt var í end-
urbyggingu. Tóm kapellan fyrir neð-
an var eins og djúpur, dimmur
brunnur. Þau þræddu varlega leið-
ina í gegnum óreiðuna. Modesty
nam staðar við stóra vagninn, sem
stóð á röftum, þar sem handriðið
hafði verið fjarlægt.
Það er örugglega vörður í eld-
húsinu, Willie, hvíslaði hún. — Þeg-
ar við erum nærri komin þangað,
leggðu þá frá þér kassann og taktu
hann með hnífnum. Ég vil ekki nota
byssuna, ekki nema það sé ekki
nokkur leið að fara hljóðlega.
- Rétt.
Hún sneri sér við en varð síðan
grafkyrr og starði framhjá Willie.
— Jæja, sagði frú Fothergill.
Ljósið glampaði á hárflókanum.
Hún var sex skref frá þeim með
þumalfingurna undir beltinu á
krumpuðum buxunum. Lítil augun
Ijómuðu af annarlegri spennu og
neðri vör hennar slapti slök. Hún
var vopnlaus.
Willie sneri sér hægt við með
kassann á öxlinni. Hann formælti
sjálfum sér í huganum fyrir að
hafa kassann á vitlausri öxl. Hann
hafði aðeins vinstri handlegginn
lausann og hnífarnir voru í skeið-
um vinstra megin innan á vindúlp-
unni. Það var ógerlegt að vera nógu
handfljótur.
Frú Fothergill leit á Modesty. —
Eitt skot og þú ert búin að vera,
Ijúfan, sagði hún brosandi. — Þá
verðum við ekki ein lengur, og
£0 VIKAN
hreyfðu þig ekki, ég get hrópað
gífurlega hátt.
Modesty lét byssuna síga. — En
þú hrópar ekki, sagði hún lágt. —
Hvað viltu?
Frú Fothergill renndi tungunni yf-
ir rakar varirnar. Það var glóð í
augum hennar. — Þig, sagði hún
allt í einu, án þess að hætta að
brosa. — Þú færð tækifæri þann-
ig, og Gabríel skammar mig ekki.
Modesty snerti handlegg Willies,
en hafði augun á frú Fothergill. —
Farðu á undan niður í eldhús, sagði
hún.
Konan kinkaði kolli. — Gerðu
það, sonur sæll, sagði hún. — Ég
verð þá búin að hita mig mátulega
upp, þegar þú kemur aftur. Segjum
fimm mínútur, svo ég þurfi ekki að
vera með neinn asa. Hún kinkaði
kolli í áttina að dyrunum, sem voru
fimmtíu fet í burtu við endann á
pallinum á ganginum.
— Ef þú sýnir andlitið á þér áð-
ur en ég er búin, skal ég hrópa
svo að steinarnir hrynji.
Willie hreyfði sig ekki.
— Farðu, sagði Modesty. Það
vottaði fyrir hörku í rödd hennar.
— Hreinsaðu til í eldhúsinu, Willie.
Hann gekk fram eftir löngum
pallganginum og hvarf í gegnum
dyrnar, Modesty beygði sig áfram,
hafði ekki augun af frú Fothergill
en renndi byssunni eftir gólfinu inn
í steinhrúgu.
— Þetta líkar mér, sagði frú Fot-
hergill næstum vingjarnlega og
nálgaðist hægt og hljóðlaust á
strigaskónum.
Modesty greip um kongóvopnið,
fætur hennar voru aðskildir, hnén
ofurlítið beygð, hendurnar í brjóst-
hæð. Hún pataði ekkert til óþarfa,
heldur beið. Gegn þýngslum þess-
arar konu og afli var betra að
verjast en ráðast á.
Frú Fothergill kom nær henni á
tifandi fótum eins og hnefaleika-
maður, og allt í einu snarsneri hún
sér við og slæmdi öðrum fætinum
út. Þetta var snögg hreyfing, hræði-
lega snögg. Modesty sté nægilega
til hliðar til að forðast sparkið; svo
kastaði hún sér áfram, sló með
kongóvopninu, miðaði á hálsinn ut-
anverðan. Hún rak úlnliðinn harka-
lega á handarjaðarinn, sem kom
fljúgandi á móti og höggið berg-
málaði upp eftir handlegg hennar,
þegar hún forðaði sér aftur.
Kongóvopnið féll og Modesty
hörfaði með stuttum, dansandi
skrefum og hreyfði tilfinningalausa
fingurna til að vekja þá til lifs-
ins. Frú Fothergill kom hratt á eft-
ir og sló með flatri hönd. Modesty
smeygði sér undan, kastaði sér til
hliðar og greip um úlnliðinn og
kippti í til að koma þungum líkama
frú Fothergi11 úr jafnvægi. Hún lét
fallast á bakið og keyrði upp fótinn
til að taka þungann af kvið frú
Fothergill, en sú síðastnefnda veitti
ekki mótspyrnu heldur kastaði sér
áfram í léttu heljarstökki hátt yfir
fætur Modesty. Þetta var snöggt og
meistaralega gert.
Framhald í næsta blaði.
CEnDIICM (Qfjj 'fjö
oEllnlluljili m M 1
HVERFISGÖTU 50. - SÍMI 18830.
Eins manns sveínsóíi
StærS 145x75 cm.
lengist með bakpúSunum í 185 cm.
Sængurfatageymsla undir dýnunni.
Stólar fást í stíl.