Vikan - 20.07.1967, Side 14

— 'En ef þú ákveður að sýna
samvinnuvilja, hélt Troy blíðlega
áfram, — að setja velferð hóps-
ins ofar sjálfselsku þinni, er ég
viss um, að hópurinn mun með
ánægju hjálpa þér í staðinn. Við
skulum koma þér úr landi í kvöld
Þú veizt, að ég og Louis getum
gert það fyrir þig.
-—Þið mynduð ekki gera það,
sagði hún. —- Ég þekki ykkur
Troy.
— Þú átt eftir að kynnast okk-
ur betur, elskan. Taktú hinn
skóinn af henni, Louis.
Ég heyrði, að hún engdist á
gólfinu. Ég heyrði andardrátt
hennar. Ég heyrði að skór var lát-
inn detta á gólfið. Ég velti fyrir
mér möguleikanum að stöðva
leikinn nú þegar. En þau voru
fjögur, of mörg fyrir eina byssu.
Og Betty Fraley varð ég að ná
lifandi.
— Við skulum prófa iljavið-
brögðin, sagði Troy.
— Mér geðjast ekki að þessu,
sagði Fay.
— Ekki mér heldur, elskan
mín. Ég hef andstyggð á því, en
Betty er alveg hræðilega þrjózk.
Nú varð stundarþögn, svo full
eftirvæntingar, að nánast var
hægt að þreifa á henni. Svo byrj-
uðu ópin. Þegar lauk, fann ég, að
ég hafði bitið í jörðina.
— Þú hefur Ijómandi viljavið-
brögð, sagði Troy. — Það er verst
að tungan í þér skuli ekki vera í
jafn góðu ásigkomulagi.
— Ætlið þið að sleppa mér, ef
ef ég læt ykkur hafa peningana?
— Ég legg það við drengskap
minn.
— Drengskap. Hún stundi
hræðilega.
— Ég vildi óska að þú treyst-
ir mér, Betty. Ég nýt þess síður
en svo að meiða þig, ag það eru
litlar líkur til þess, að þú njótir
þess nokkuð fremur.
— Reisið mig þá upp. Leyfið
mér að sitja.
— Auðvitað elskan.
Þeir eru í geymsluhólfinu á
langferðabílamiðstöðinni í Buena
Vista. Lykillinn er í töskunni
minni.
Um leið og ég var kominn úr
sjónmáli frá húsinu, tók ég til
fótanna. Þegar ég náði til bíls-
ins míns, stóð bjúikkinn enn við
húsið fyrir neðan mig. Ég bakkaði
niður hæðina, ofan að steinbrúnni
og hálfaleið upp brekkuna hinum
megin. Ég beið eftir bjúikknum
með annan fótinn á kúplingunni
og hinn á bremsunni.
Eftir langa bið heyrði ég í hon-
um handan við hæðina. Ég setti í
gír og lagði hægt af stað. Það
glampaði á krómið á bjúikknum
uppi á hæðinni. Ég hélt mig á
miðjum vegi og mætti honum á
brúnni. Það vældi í bremsum og
buldi í hornum, stóri bíllinn
stanzaði rúman meter frá fram-
stuðaranum á mínum bíl. Ég
var kominn út, áður en bjúikkinn
hætti að dúa.
Maðurinn, sem kallaður var
Louis, glápti á mig yfir stýris-
hjólið, feilt andlitið var rautt og
glampandi. Ég reif upp opnar
dyrnar við hliðina á honum og
sýndi honum byssuna mína. Við
hlið hans æpti Fay Estabrook
— Út, sagði ég.
Louis rak annan fótinn út og
fálmaði eftir mér. Ég færði mig
undan. — Varlega. Settu hend-
umar á höfuðið.
Hann gerði eins og ég sagði
honum, og steig út. Það glamp-
aði á smaragðshring á einum
fingri hans.
—Þú líka Fay. Hérna megin.
Hún kom út og riðaði á háum
hælunum.
— Snúið ykkur við.
Þau hlýddu varfærnislega og
fylgdust með mér yfir axlirnar.
Ég tók um hlaupið á byssunni og
rak skaftið í hnakkagrófina á
Louis.
Hann hné niður á hnén og
féll hæglátlega fram á andlitið.
Fay kastaði sér undan og greip
um höfuðið. Hatturinn rann ofan
yfir annað augað.
— Settu hann inn í aftursætið,
sagði ég.
Hún kallaði mig öllum illum
nöfnum og lét fúkyrðarununa
dynja á mér. Farvinn var í fiekkj-
um á kinnum hennar.
— Fljót.
— Ég lofta honum ekki.
— Þú verður. Ég færði mig að-
eins nær henni.
Hún steig klaufalega yfir mann-
inn. Hann var máttlaus og þung-
ur. Hún tók undir handarjaðrana
á honum, lyfti efri hluta líkam-
ans og dró hann að bílnum. Ég
opnaði dyrnar og saman slöngv-
uðum við honum upp í aflursæt-
ið.
Hún varð blásmóð og litirnir
ninnu niður eftir andliti hennar.
Djúp þögnin í sólbjörtu gljúfrinu
var afkáralegt umhverfi athafna
okkar. Ég sá okkur tvö eins og
úr órahæðum, tvær örlitlar ver-
ur, iðnar í sólinni, aðeins með
blóð og peninga í huga.
— Láttu mig nú hafa lykilinn.
— Lykilinn? Hún oflék undr-
unarsvipinn, svo andlitið varð
eins og skrípamynd.
— Hvaða lykil?
— Lykilinn að geymsluhólfinu,
Fay. Fljót.
— Ég hef engan lykil. En
augnaráð hennar hafði hvarflað
brot úr andartaki að framsætinu
í bjúikknum.
í framsætinu var svart kven
veski. Lykillinn var í því. Ég
flutti hann yfir í mitt veski.
— Upp í, sagði ég. — Nei stýr-
ismegin. Þú átt að aka.
Hún gerði eins og ég sagði
henni, og sté inn fyrir aftan
hana. Louis var ólöguleg hrúga
í hinu hominu á aftursætinu.
Augun voru hálf opin, en það sá
ekki í sjáöldrin. Andlit hans var
líkara kökudeigi en nokkru sinni
fyrr.
— Ég kemst ekki framhjá bíln-
um þínum, sagði Fay sífrandi.
-—■ Þú bakkar hérna upp á hæð-
ina.
Hún lagði af stað aftur á bak
með rykk.
— Ekki svona hratt, sagði ég
— Ef eitthvað kemur fyrir okk-
ur, lifirðu það ekki af.
Hún bölvaði mér, en hún hægði
líka á. Hún bakkaði varlega upp
hæðina og niður hinum megin.
Þegar kom að troðningnum, sagði
ég henni að aka niður að húsinu.
—Hægt og gætilega, Fay. Ekki
koma við flautuna. Þú verður
ekki á marga fiska, þegar mænan
í þér er komin í sundur.
Ég snerti bak hennar með
byssuskaftinu. Það fór hrollur
um hana og bíllinn tók stöðugt
fram á við. Ég lagðisl ofan á Lou-
is og opnaði hægri afturgluggann.
Troðningurinn endaði á lítilli,
jafnsléttri flöt, framan við hús-
ið.
— Beygðu til vinstri, sagði ég.
—• Stanzaðu framan við dyrnar
og flautaðu svo.
Dyrnar inn í húsið opnuðust
inn á við. Ég beygði mig þegar ég
sá húninn hreyfast. Þegar ég leit
upp aftur var Troy í dyrunum
og hafði tekið með hægri hendi
um dyrakarminn. Ég miðaði og
skaut. Á tuttugu feta færi sá
ég farið eftir kúluna milli hnú-
anna á vísifingri og löngutöng.
Áður en hann gæti þrifið upp
byssuna með vinstri hendi var
hann eins og lamaður eitt and-
artak. Nógu lengi til þess að
ég gæti náð til hans og notað
byssuskeftið aftur. Hann lypp-
aðist niður á þröskuldinn og silf-
urhvítt höfuðið dinglaði milli
hnjánna á honum.
Bjúikknum var gefin væn bens-
ingusa fyrir aftan mig. Ég rauk
á eftir Fay og náði henni áður
en hún gat snúið við. Ég þreif
í axlirnar á henni og rykkti henni
út. Hún reyndi að hrækja á mig
og sefan rann niður um hök-
una á henni.
— Við förum inn, sagði ég. —
Þú fyrst.
Hún slagaði eins og hún væri
drukkin, og riðaði á háum hæl-
unum. Troy hafði oltið fram yfir
sig og lá nú fyrir framan dyrnar
grafkyrr. Við stigum yfir hann.
Sviðalyktin var inn í loftinu.
Betty Fraley lá á gólfinu og
Marcie sat ofan á henni, hélt fyr-
ir kverkarnar á henni og var að
reyna að kyrkja hana. Ég kippti
henni af. Hún hvæsti á mig og
stappaði í gólfið, en reyndi ekki
frekara ofbeldi. Ég gaf Fay bend-
ingu með byssunni um að taka sér
stöðu úti í horni við hliðina á
Marcie.
Betty Fraley setlist upp og átti
erfitt með andardráttinn. Annars-
vegar á andliti hennar, frá hár-
sverðinum niður á kjálka voru
fjórar alblóðugar rispur.
Hinsvegar var andlit hennar gul-
hvítt.
—Hörmung er að sjá þig, sagði
ég.
— Hver erl þú? Röddin var
lágt hvæs. Hún gat bersýnilega
ekki séð skýrt.
— Það skiptir ekki máli. Við
skulum koma okkur héðan út,
áður en ég neyðist til að drepa
þetta fólk.
— Það væri ánægjulegt verk,
sagði hún. Hún reyndi að standa
upp, en féll fram yfir sig á hend-
ur og hné. — Ég get ekki gengið.
Ég lyfti henni. Líkami hennar
var léttur og harður, eins og þurr
lurkur. Höfuðið á henni dinglaði
máttleysislega yfir handarkrik-
anum. Mér fannst ég halda á ó-
þekku barni. Marcie og Fay fylgd-
ust með mér utan úr horni. Þá
fannst mér, sem illskan væri svo
sannarlega kvenkyns, eitur, sem
konur framleiddu, og dreifðu
meðal karlmanna eins og sjúk-
dómi.
Ég bar Betty út að bílnum og
setti hana niður í framsætið. Svo
opnaði ég afturdyrnar og velti
Louis út á jörðina. Slefan rann
út á milli þykkra, blárra varanna,
og myndaði bólur, þegar hann
andaði frá sér.
— Takk sagði Betty Fraley,
þegar ég smeygði mér undir stýr-
ið. —Þú hefur bjargað lífi mínu
ef það er þá nokkurs virði.
— Það er ekki mikils virði, en
samt átti að borga fyrir það. Verð-
ið er hundrað þúsund dollarar —
og Ralph Sampson.
29.
Ég lagði bjúikknum við brúar-
sporðinn og hélt kveikjulyklun-
um. Ég lyfti Betty Fraley upp úr
sætinu, og hún renndi hægri
handlegg um axlirnar á mér. Ég
fann granna fingur hennar fitla
við hárið í hnakka mér.
— Þú ert sterkur, sagði hún.
— Þú ert Harper, er það ekki?
Hún leit á mig með slóttugu og
kvenlegu sakleysi. Hún vissi ekki,
hvað hún var blóðug í framan.
— Það er kominn tími til að
þú þekkir mig. Hættu að káfa á
mér, eða ég missi þig.
Hún lokaði augunum. Þegar ég
tók að aka bílnum mínum hrópaði
nún allt í einu: — Hvað um þau?
—Við höfum ekki rúm fyrir
þau.
— Ætlarðu að láta þau sleppa?
— Hvers vegna ætti ég að halda
þeim?
Ég fann stað, þar sem vegurinn
var nægilega breiður, og sneri
bílnum við, í áttina til Sunset
Boulevard .
Hún greip um handlegginn á
mér: — Við verðum að snúa við.
— Ég sagði þér að vera ekki að
káfa á mér. Ég er ekki hrifnari af
því, en því sem þú gerðir við
Eddie.
—En þau hafa nokkuð, sem ég
á .
— Nei, sagði ég. — Ég er með
það, og þú átt það ekki lengur.
— Lykilinn?
— Lykilinn.
14 VIKAN 29- tbl-