Vikan - 14.09.1967, Síða 34

Hin viðkvaema húð yðar
þarfnast sérstakrar umhyggju
og verndor Johnson barna-
varanna, vegna þess, að sér-
hver af hinum þekktu John-
son barnavöru'm er aðeins
búin til úr beztu og hreinustu
efnum.
Nólaegt hundrað óra reynsla
í framleiðslu 6 púðri, kremi,
sópu, olíu og vökva fyrir víð-
kvœma húð barna hefur gert
Johnson & Johnson traust-
asta nafnið ó barnavörum

þú komzt draslandi meö, hérna
um kvöldið. Ég ætla ekki að
skipta mér að því hvern þú um-
gengzt, en svona gamalmenni!
Maður veit aldrei hverju þú getur
lent í með svona mönnum.
Ég varð öskuvond. — Þú þarft
ekki að ætla honum allskonar
ótugt, þótt hann sé svolítið
snyrtilegri en þið hérna. Hann er
reglulega skemmtilegur og gáf-
aður maður, sem veit hvernig
hann á að umgangast kvenfólk.
— Og ég býzt við að ég vita
það ekki. Þú vilt heldur láta þér
leiðast á Hilton með honum og
hans nótum, heldur en að
skemmta þér vel með okkur í
klúbbnum.
Samtalið gekk heldur treglega,
Við skulum reyna við hina, —
þessi er ekki orðin þroskuð.
enda, var varla við öðru að bú-
ast, þar sem þrettán manns voru
að reyna að horfa á John Drake
í sjónvarpinu. Ég vissi líka að
það þýddi ekkert að tala meira
um þetta við Davið, svo ég sagði
að það væri ekkert á móti því að
fá ofurlitla tilbreytingu, einstaka
sinnum. Hann tautaði eitthvað
ekki fallegt og fór leiðar sinnar.
En það hafði ekkert alvarlegt
skeð og vinátta okkar Davíðs
hafði ekki beðið neitt tjón. Ég
reyndi að gera mitt bezta til
þess að gera honum til hæfis.
Hann var, þegar allt kom til alls,
fjarskalega indæll strákur.
Alexander kom aftur fram á
sjónarsviðið nokkrum mánuðum
síðar. Hann hringdi til mín eitt
kvöldið og bað mig um að hitta
sig. Ég varð yfir mig hamingju-
söm yfir því að heyra í honum
og gerði allt sem ég gat til að
líta sem bezt út, það hélt ég að
minnsta kosti.
— Drottinn minn dýri! sagði
Alexander, þegar hann hitti mig
á barnum, þar sem við áttum
stefnumótið.
— Hvað er að?
— Hárið á þér, hvað hefurðu
gert við hárið á þér?
— Þetta er bara nýtízkuleg
hárgreiðsla.
— Mér finnst það klæða þig
betur að hafa hárið sítt og slétt.
— Mér skilst að þú viljir að
ég greiði úr því?
Alexander hló. Ég fór inn í
snyrtiherbergið og tók niður hár-
ið og greiddi mér. Svo rétti ég
umsjónarkonunni nokkrar krón-
ur, til að láta sem ég væri ver-
aldarvön og virðuleg, en ekki
dauðskelkuð smástelpa.
Alexander fékk mig til að segja
sér frá þrælavinnunni á skrifstof-
unni, og spurði mig hvað mig
langaði til að gera. Ég svaraði því
til að mig langaði til að skrifa
skáldsögu, og hann spurði hve
margar síður ég væri búin að
skrifa. Svo vildi hann vita hvað
ég gerði á kvöldin, og ég sagðist
helzt sækja beztu diskódekklúbb-
ana í borginni. Það var auðvitað
ekki satt og hann vissi það.
Svo fórum við að tala um Rod-
esíu, og mér létti stórum. Mér
þótti ákaflega gaman að tala við
hann, hann var svo fróður og
gáfaður. Svo var hann líka glæsi-
legur og háttvís; hann fór alltaf
út úr bílnum á undan mér og
j opnaði bílhurðina og tók stólinn
fram fyrir mig, þegar við sett-
umst að borði. Hann vissi líka
nákvæmlega hve mikið hann átti
að gefa í drykkjupeninga, en var
ekki eins og Davíð, fálmandi og
fumandi, hann vissi líka hvað það
var sem stóð á matseðlinum, án
þess að þurfa að fletta upp í vasa-
orðabók undir borðinu. Hann var
líka sá fyrsti sem ég hafði hitt,
sem sendi vínflöskuna út aftur,
vegna þess að það var ekki rétt-
ur árgangur af víni. Þetta hafði
allt mikil áhrif á mig, þetta er
lífið, hugsaði ég.
Og svo gerði ég það heimsku-
legasta, sem ég hafði hingað til
gert. Ég varð ástfanginn af Al-
exander. Ég man að ég skriftaði
eina nóttina fyrir Mary, herberg-
isfélaga mínum. Hún hafði horft
lengi á mig, þar sem ég sat
dreymandi yfir bréfi frá Alex-
ande.r. Hann skrifaði dásamleg
bréf, og lýsti á stórkostlegan hátt
hinum framandi stöðum, sem
hann var í, í það og það skiptið.
Bréfin hans voru ekki væmin,
það átti ekki við okkur , að
minnsta kosti ekki Alexander.
— Hvar er Davíð í kvöld,
spurði Mary.
— Ég hugsa að hann sé í
klúbbnum. Ég hefi ekki séð hann
í nokkra daga.
— Ég held að þú sér í meira
lagi geggjuð. Þú ert þó alltaf með
Davíð. Þú ættir að þakka fyrir
að vera með honum, hann á bíl
og er ekki æðandi hingað og
þangað með öðrum stelpum.
Ég varð reið.
— Drottinn minn, Davíð á mig
ekki! Mér finnst líka að hann sé
bezti strákur, en hann ... Það
vantar eitthvað í hann.
— Eða þig.
— Vertu ekki svona heimsk!
Auðvitað líkar mér ennþá vel
við Davíð, en .... ja, — ég veit
eiginlega ekki.
— En ég veit, sagði Mary. —
Þú heldur að þú sér ástfangin
af þessum gamla karli, sem þú
komst einu sinni með hingað upp,
er það ekki?
Ég roðnaði. — Hann er þó ver-
aldarvanur og gáfaður og hann
umgengst mig eins og dömu, en
ekki eins og aftanívagn.
— Er hann giftur?
Ég þagnaði skyndilega. Ég
hafði aldrei hugsað út í það. —
Jafnvel þótt svo væri, kæmi það
út á eitt, sagði ég hressilega. —
Það er ekkert á milli okkar.
— Sýnilega ekki frá hans hlið,
svo mikið er víst. En ef hann er
giftur, ættirðu að gæta þín.
Mary gat gert mig svo fjúkandi
vonda, þegar hún talaði við mig
sem litlu systur sína. Ég gat pass-
að mig sjálf.
Vikurnar liðu og einhvernveg-
inn fjarlægðist ég kunningja
mína. Einn sunnudaginn, þegar
þau fóru öll í sleðaferð, var ég
ein eftir heima, og fór að horfa
á fræðandi þátt í sjónvarpinu.
Ég hafði líka í laumi keypt
verzlunartímarit og önnur tíma-
rit, sem ég hafði eiginlega ekki
mikla ánægju af. Alexander
skrifaði mér alltaf og ég var
alltaf að vona að einhvern daginn
kæmi hann til borgarinnar. Ég
reyndi að búa til mynd af hon-
um í huganum og ég var orðin
hrein plága fyrir bréfberana.
Áður hafði ég eytt öllu kaupinu
mínu í mat og bíóferðir, en nú
sparaði ég þangað til ég átti nóg
til að kaupa svartan kokkteilkjól.
Ég hafði aldrei eignast svarta flík
og ég hengdi þennan dýrgrip til
hliðar í klæðaskápnum, og beið
eftir að hitta Alexander.
Ég hitti Davíð oft, hann var
vanur að koma með Terry, sem
var einkavinur Mary. En hann
veitti mér enga athygli, og virtist
ekki hafa neinn áhuga á mér
lengur. Mary sagði að hann væri
stundum með annarri stelpu. Ég
lét sem mér væri sama en ein-
hvernveginn fann ég til sársauka.
Ég sagði við sjálfa mig að ég
væri grátgjörn, rómantízk smá-
stelpa. Svo kom loksins hinn
mikli dagur. Alexander skrifaði
mér og bauð mér að borða með
sér, næstkomandi laugardag.
Þegar laugardagurinn loksins
rann upp, var ég í hræðilegu á-
standi. Ég var hálfan daginn að
snyrta mig og klæða, og auðvitað
var ég alltof snemma tilbúin og
þurfti að bíða í fleiri tíma í
svarta kjólnum.
Þar sem allir strákarnir komu
til að sækja vinkonur sínar varð
ég auðvitað fyrir allskonar at-
hugasemdum: — Hvað ætlar
34 VIKAN 37- tbl-