Vikan - 05.09.1968, Blaðsíða 41

Nornin

mjólkin
bragðast
mn*bezt
mlNESQU/K
ÉutiottswiTRcoiíoníMKUK, — og þú getur búið þér til
^ ^ ......_________________
bragðgoðan og fljotlegan
(tti»(»(>*•((»(>*!:
kakoarykk
1. Hella kaldri mjólk í stórt glas.
2. Setja 2—3 teskeiðar NESQUIK út í.
3. Hræra. Mmmmmmmmm.
NESQU/K
KAKODRYKKUR
engu líkara en að það væri
Framhald af bls. 29
liélt hann á nokkrum stráum
áf graslauk, en í hinni ein-
liverju ryðguðu járni.
— Vert.u nú ekki reið
Magga, viðgerðarverkstæðið
var opið, og þeir áttu einmitt
þetta sem mig vantaði, og
ég þorði ekki að sleppa því . . .
— Hvar er gúrkukrukkan?
sagði ég.
— Ja, ég var ekki með
nógu mikla peninga. En ég'
skal kaupa hana i fyrramál-
ið . .. .
— Eg vil fá þessar gúrk-
ur núna á stundinni, sagði
ég reiðilega. Þú hugsar ekki
um neitt nema þennan l)íl-
garm. Þú ert búinn að eyða
pbningunum, sem ég var bú-
in að leggja til hliðar, til að
kaupa hraðsuðupott, til að
kaupa kalkulator . . .
— ICarburator!
— Mér er fjandans sama
um hvað það heitir, þú elsk-
ar þennan bílgarm meira en
mig. Eg hata þig!
— Magga! Bengt náföln-
aði, en mér var alveg sama.
— Ilvað er að þér? Þú ert
þó ekki afbrýðisöm út í bíl-
inn? Og við sem vorum svo
ánægð. Þú eyðileggur allt fyr-
ir mér.
— Eg á von á barni, öskr-
aði ég og hljóp út að glugg-
anum. Eg sá ekki fólkið á
götunni fyrir tárum, og allt
var svo andstyggilega bjána-
legt.
Ég hafði hugsað mér að
allt væri öðruvísi, þegar ég
segði Bengt frá þessu með
barnið. Ég hafði ætlað mér
að fara í nýja morgunkjólinn
minn, með band í sama lit,
um hárið. Ég liafði liugsað
mér að sitja í hægindastóln-
um og Bengt átti að sitja á
gólfinu við hliðina á mér, og
hann átti að þrýsta mér að
sér og segjast elska mig yfir
allt annað í heiminum.
En nú hafði ég öskrað í
reiði, klædd i gamlar galla-
buxur og skyrtu af Bengt, og
hárið hafði ég bundið í tagl
með teygjuspotta.
Hann tók þessu heldiir eklci
eins og ég hafði búizt við.
Þegar ég leit við, stóð hann
með opinn munn og það var
að líða yfir hann.
— Áttu von á barni? sagði
hann.
— Já!
Hann hné niður í sóffann,
og liann var svo brjósum-
kennanlega barnalegur að
mér varð ljóst að hann var
alls eklci þessari ábyrgð vax-
inn.
Mér fannst allt í einu að
ég væri bæði þroskuð og móð-
urleg. Á næsta andartaki lá
ég á hnjánum fyrir framán
hann, en ekki hann fyrir fram-
an mig, eins og ég hafði hugs-
að mér.
— Þetta er ekki svo hættu-
legt, sagði ég hughreystandi,
— þetta hendir flestar mann-
eskjur.
— Ég er hjartanlega glað-
ur, Magga, sagði hann, — en
þetta, kom mér svo á óvart.
— Já, já, elskan.
Eg nuddaði andlitinu við
jakkalafið hans og liann vafði
35. tbi. VJKAN 41