Vikan - 21.11.1968, Síða 15

segja frá þessu, sagði hann á-
sakandi.
— Fyrirgefðu, sagði Dylan. —
Það var ósjálfrátt.
Robert dró andann djúpt. —
Lögregluforingi, ég hef nýlega
orðið fyrir töluverðu áfalli....
— Ég skil. En sannleikurinn
liggur nú í augrum uppi.
— Er það? hvislaði Harriet.
— Það er ég hræddur um.
Ambrose Tuttle var myrtur.
— Myxtur? spurði Robert.
Honum fannst að hann hefði
fengið martröð í staðinn fyrir
draum og nú var önnur martröð
að taka við.
— Já, hélt Dylan áfram. —
Hann kom frú Blossom og hin-
um mexíkanska leikfélaga henn-
ar á óvart, þegar verst stóð á,
svo þau urðu að kála honum.
Það var endir vesalings Tuttle.
En ef til viR ætlið þér að spyrja
eitthvað um Mexíkanann?
— Já, sagði Robert eins og
lamaður. — Hvað um Mexíkan-
ann?
— Hann tók sér aðsetur.........
Dylan lyfti einum fingri með
dramatískum tilburðum og benti
á lúguhlerann, — þarna!
— En sú þvæla! sagði Harriet.
— Auð.vitað er þetta þvæla,
flýtti Robert sér að segja. —
Hvernig í ósköpunum ætti fólk
að geta haft Mexíkana í húsinu
hjá sér, án þess að vita af því.
Þar er ekkert annað en gamalt
rúm......
— Dragið djúpt andann, herra
Blossom, sagði Dylan.
Hann sneri sér að kommóðunni
og dró neðstu skúffuna út. Svo
opnaði hann og lokaði skúffun-
um fyrir ofan hana og veifaði
hendinni á eftir eins og galdra-
maður, sem hefur heppnazt að
töfra fjórar kanínur upp úr
spilastokk.
Robert starði.
Dylan dró skúffurnar aftur út
og myndaði stiga. Hann veifaði
hendinni aftur, að þessu sinni
til merkis um að Robert gengi
upp þennan stiga.
— Gerið svo vel, herra.
— Þetta var fáránlegt. Robert
var efst í huga að kasta þessum
brjálæðingi út úr húsinu og
kvarta undan honum við yfir-
menn hans.
Harriet var þögul og spennt.
Dylan iðaði í skinninu.
Til þess eins að setja ofan í
við hann, til að sýna svo ekki
væri um villzt, hvílíkur ein-
dæma fáráðlingur hann væri,
féllst Robert á þennan kjánaskap.
Hann steig gætilega á neðstu
skúffuna, fann að allt var í lagi
og hélt áfram. Hann kom upp-
undir hlerann og opnaði hann.
Svo rétti hann úr sér, þar til
höfuð og herðar voru komin upp
fyrir brúnina og hann sá um
allt risið.
Það var stórfengleg sjón.
Hlaðnar hókahillur blöstu við á
tvo- vegu. í einu horninu var
sjónvarpstæki og ríkulega búið
skrifborð í öðru. Vindill ósaði í
öskubakka og Robert þekkti
þennan vindil af lyktinni.
Hann þekkti líka löngu týnda
innisloppinn sinn, sem hékk á
snaga við hliðina á fataskápnum,
fjórar blómaplöntur, sem aug-
ljóslega höfðu sprottið upp af af-
leggjurum úr gróðurhúsinu hans,
vatnsflöskur úr útskornu gleri,
sem Harriet sagðist hafa brotið
fyr'r tveimur árum og tvö lítil
málverk, sem Harriet hafði talið
honum trú um að væru nú í eigu
auðugs, amerísks listasafnara.
Og við skrifborðið sat maður
og var að skrifa, það var Jymp-
son Farr. Nema hvað þetta var
ekki Jympson Farr. Þetta var
maðurinn í málverkinu eftir
Harriet og mexíkanski búningur-
inn hékk á snaga fyrir aftan
hann.
— Aha! hrópaði Robert. Nú
tók hann að skilja ýmislegt.
Maðurinn sleppti pennanum og
litaðist um.
— Ó, sagði hann. Svo með
uppgjöf. — Komdu sæll, Robert.
Og þetta var hvorki Jympson
Farr eða Mexíkaninn. Þarna sá
Robert mótorhjól skreytt með
grænum gróðri — mótorhjól, sem
Robert mundi eftir að hafa séð
koma og fara um verksmiðju-
hliðið fyrir nokkrum árum.
— Aha! Nú skildi hann enn
fleira. — Þú!
Allt í einu heyrðist herská
hundgá og hundur skreið fram
undan skrifborðinu.
— Uss, sagði eigandi hans.
Dinkie þaut á harðaspretti yf-
ir gólfið. Robert beygði sig, rétt
í tæka tíð til að forða á sér nef-
inu.
Dylan leit upp vongóður. Svo
le'zt honum ekki á viðbrögð Ro-
berts og hann klöngraðist upp á
kommóðuna lika og rak höfuðið
upp í gegnum gáttina. Dinkie
urraði, en nú var haldið í hann.
Robert og Dylan virtu fyrir
sér það, sem þarna var að sjá.
— Aha, sagði Robert, einu
sinni enn, en að þessu sinni
fremur dapurlega en reiðilega.
— Ó, sagði Dylan með augljós-
um vonbrigðum.
Þeir gerðu sér báðir ljóst og
það var þungt áfall fyrir þá báða,
að maðurinn fyrir framan þá
við borðið var í raun og veru
Ambrose Tuttle. Svo klifruðu
þeir aftur ofan af kommóðunni,
niður á gólf, þar sem Harriet
beið auðmjúk eftir þeim.
14.
Og tíminn hélt áfram að líða,
samkvæmt erfðavenjunni, eins
og breitt, straumþungt fljót.
Hann sópaði mönnum og við-
burðum burtu, þangað til þeir
dóu, gleymdir, eins og draumar
Roberts. Og um leið læknaði
hann öll sár, þó ekki fyrr en
þau höfðu verið miskunnarlaust
rannsökuð og gengizt undir sárs-
aukafullar aðgerðir.
Dómarinn í skilnaðarréttinum,
hafði að því er Harriet áleit síð-
ar verið óþarflega harður. Hann
hafði, að því er Harriet áleit síð-
gjarn í garð hennar og Ambrose
og hann hafði meira að segja
lagt á sig, til að sýna vesalings
kæra Robert í niðurlægjandi
ljósi. Hún gerði sér í hugarlund
að þetta væri hans starf og hann
hefði ekki valið sér það, ef hann
fengi ekki þar með illgirni sinni
útrás. En samt fannst. henni að
hann hefði ekki þurft að ganga
svona langt.
— Þær sannanir, sem nú hafa
verið lagðar fram, sagði hann
og beindi máli sínu til Roberts,
— eru vægast sagt ótrúlegar.
Samt er þetta opinberlega stað-
fest af lögreglunni í persónu Dyl-
ans leynilögregluforingja — nei,
fyrirgefið — og einnig hér var
engin ástæða til að hann velti
sér upp úr þeirri staðreynd að
Dylan hafði verið lækkaður í
tign — ég á við Dylans lögreglu-
þjóns. Hann gaut augunum á
Dylan, yggldi sig á hann í nokkr-
ar sekúndur og hélt svo áfram.
— t meira en þrjú ár, meðan
þessi maður lifði í hóglíf1., iðju-
leysi og næstum óbærilegum alls-
nægtum, þræluðuð þér í verk-
smiðju yðar til að framfleyta
honum og styrkja karlmennsku
hans. Afleiðingin var sú, að þér
urðuð ekki aðeins of önnum kaf-
inn til að gegna yðar eðlilegu
skyldum, sem eiginmaður, heldur
varð' hið viðskiptalega keppikefli
yðar, vægast sagt loftkennt. Þeg-
ar þér lítið til baka, herra Bloss-
om, — viljið þér þá ekki viður-
kenna að þér hafið verið mjög
heimskur?
— Nei, herra minn.
Dómarinn hleypti í brýrnar.
Hann þoldi ekki að hcnum væri
mótmælt og það hafði orðið
mörgum málsaðilanum dýrkeypt.
— Nei? þrumaði hann.
— Ég álít það of mildilega til
orða tekið. Ég hef verið algjör
auli.
Svipur dómarans mýktist. —
Hversvegna óskið þér þá skilnað-
ar nú?
.— Vegna þess að ekkert sem
gerzt hefur breytir grundvallar-
sannleikanum, herra minn. Ég er
að eðlisfari og ólæknandi mjög
leiðinlegur eiginmaður. Ekkert
mun nokkru sinni breyta því.
Svo, þar sem konan mín elskar
þennan mann og hann elskar
hana.....
Robert yppti öxlum og setti
upp sitt sætasta fyrirgefningar-
bros.
— Ætlið þér að gefa honum
hana?
Dómarinn varð næstum enn
púrítanskari á svipinn en áður.
Harriet leizt ekki á blikuna.
Sjálfsafneitun Roberts var svo
yfirgengileg að það jaðraði við
svik. Dómarinn myndi aldrei
gangast inn á þetta. Hún hélt
niðri í sér andanum. Það yrði
skelfilegt að þurfa að snúa aftur
og byrja upp á nýtt. Hún hafði
heyrt að skilnaðarréttir væru
eins og bílpróf — það þurfti æv-
inlega að fella ákveðinn fjölda
umsækjenda, til þess að próf-
dómararnir hefðu nóg að gera —
en henni fannst hún ekki geta
afborið að ganga í gegnum þetta
aftur.
Sem betur fór hafði dómarinn
svo mikla andstyggð á Ambrose
og henni, að hann virtist ekki
treysta sér til að hafa þau fyrir
framan sig öðru sinni. Hann
spurði með rödd, sem bar vott
um vorkunnsemi og ásökun í
senn:
— En hvað ætlið þér að gera?
Robert rétti úr sér:
— Ég sný aftur til þeirrar,
sem ég elska mest.
— Hvað þá? hefur þessi kona
ekki verið.....
— Tónlistargyðjunnar, herra
minn. Hún hefur alltaf veitt mér
ánægju og fullnægju, en einnig
hana hef ég allt of lengi vanrækt
vegna —- viðskiptanna.
— Fyrirlitningin, sem komst í
þetta eina orð „viðskiptanna"
snart Harriet óþægilega. Hvers-
vegna í ósköpunum gat hann ekki
hafa fundið til þessarar fyrir-
litningar fyrir löngu, úr því að
hann fann það núna? Ef hann
hefði eytt minni tíma í viðskipt-
in og meiri í hana - var ekkert
líklegra en ekkert af þessum
hlutum, sem ullu þeim leiðindum
hefðu nokkru sinni gerzt. Þau
tvö hefðu getað......
Hún ýtti frá sér svona svik-
samlegum hugsunum.
— Ætl ð þér að hætta við-
skiptunum, herra minn, sagði
dómarinn.
Ég læt þau af hendi. Ég læt
þeim þau eftir. Verksmiðjuna
allt. Það verður mín brúðkaups-
gjöf.
Dómarinn var augsýnilega að
reyna að rifja upp eitthvað, sem
hann hafði kynnzt á ferli sínum
sem væri hliðstætt, eitthvað sem
m'nnti á þetta, eitthvað sem væri
satt og myndi lifa í sögunni. Að
lokum gafst hann upp.
Þér skulið fá skilnað, herra
Blossom. En með yðar leyfi —
Robert kinkaði kolli kurteislega,
— vil ég láta þess getið að
orðið „auli“ er heldur ekki nærri
nógu strangt til orða tekið.
— Ef til vill, herra minn, en,
sagði Robert, — hefur sá sem
kastar þessum steini litið upp í
sitt eigið ris nýlega.
Dómarinn var alvarlegur á
svipinn svo færðist skelfing í
augnaráð hans. Hann reis snöggt
á fætur og aðrir starfsmenn rétt-
arins flýttu sér áð standa einnig
á fætur í virðingarskyni.
— Rétti slitið!
Dómarinn þaut út úr réttar-
salnum á óvirðulegu valhoppi.
Lögfræðingarnir hirtu saman
plögg sín og hurfu út, einnig á
fullri ferð. Framhald á bls. 39
46. tbi. VIKAN 15