Vikan - 21.11.1968, Síða 48

Hinar vinsælu
bækur um
Angelique
eftir SERGE og
ANNE GOLON,
fást hjá næsta
bóksala eöa í
næstu blaðasölu
Angelique
Angelique
og kóngurinn
Angelique
og soldáninn
í heftum.
PÉR SPARID
MEDÁSKRIFT
ÞÉR SPARIÐ TÍU KRÖNUR A HVERJU BLAÐI MEÐ ÞVI AÐ VERA
ÁSKRIFANDI AÐ VIKUNNI
VIKAN' EK HEIMILIBBLAÐ OG í I»VÍ FRU GREINAR OG EFNI FYRIR ALLA Á IIEIMILINU, — UNGA OO
GAMLA, SPENNANDI SÖGUR OG FUÁSAGNIR, FRÓÐLEIKUR, FASTIR PÆTTIR O. FL., O. FL.
-------------KLIPPIÐ HÉR-----------------------.----KLIPPIÐ HÉR------------
□ 3 MÁNUÐIR - 13 tölubl. - Kr. 400,00. Hvert blo8 á kr. 30,77.
□ 6 MÁNUDIR - 26 tölubl. - Kr. 750,00. Hvcrt blað á kr. 28,85.
GjalddagaG 1. febrúar — 1. maí — 1. ágúst — 1. nóvember.
6KRIFIO GREINILEGA
fwnsamlegast sendia mér Vihuna í áshrift ull MID uc
|
I
l
j
l
I
l
L
PÓSTSTÖÐ
HILMIR HF.
VIKAN
PÓSTHÖLF 533
SlMAR:
36720 - 35320
SKIPHOLTI 33
REYKJAVÍK
48 VIKAN 46- tM-
Alisa
Framhald af bls. 45.
Lenny var ekki viti sínu fjær. Eng-
inn nálgaðist góðan, siðsamlegan
og heiðarlegan mann með slíku til-
boði. En hvað svo sem ævi Lenny-
ar hafði ekki gefið henni, hafði hún
að minnsta kosti öðlazt mikinn
skilning á spillingu, hún þekkti
lyktina af rotnun og hrörnun. Hún
hafði horft á mig, meðan ég borð-
aði í sendiráðinu, og hún hafði gert
sér grein fyrir mér. Hver var ég
að halda því fram, að hugmynd
hennar um mig væri röng?
Svo þær þekktu mig, þessar tvær
konur, Alísa ef til vill betur en hin,
Alísa hafði verið með mér lengri
tíma og horft á mig með meiri
sjálfsstjórn.
Shlakmann var andspænis klefa-
dyrunum. Hann var óárennilegur
þessi Hans Shlakmann, sonur manns,
sem hafði verið yfirmaður í einangr-
unarfangabúðum. Hann var súper-
maður. Lífið í honum var í þessum
tveimur ógurlega sterku, skinku-
legu hrömmum. Varalaus, skrið-
dýrslegur munnurinn, fullur af
blóði og brotnum tönnum, titraði af
ofboðslegri bræði. Hann iifði til að
standa við orð sín. Skyrtan og jakk-
inn héngu í tætlum utan á honum.
Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 21.
Jæja, bað er þá í lagi! Við þurfum ekki að tala meira um þá
hiið málsins, sagði Soames. — Ég ætla að biðja lögmennina Link-
man & Laver að koma fram fyrir mína hönd. En eruð þér nú viss
um að sönnunargögnin séu óvéfengjanleg?
Jolly var stöðugt í huga Jos, eftir að hann hitti Irene aftur. Það
komu ekki fleiri skeyti um heilsufar sonarins, og það yrðu örugg-
lega þrjár vikur, þangað til hann gat átt von á bréfum frá June
og Holly. Hann fann nú biturlega fyrir því hve lítið hann vissi um
þennan son sinn, og hve skammarlega hann hafði tekið föðurskyld-
una létt. Það eina sem létti honum dapurleikann var að vera sam-
vistum við.Irene.
Einn daginn, þegar hann var að leggja af stað til Richmond, kom
sendisveinn á reiðhjóli og rétti honum bréf. Jo varð undrandi, reif
bréfið upp og las:
Stefna í skilnaðarmáli, Forsyte móti Forsyte og Forsyte.
Hann fylltist viðbjóði, en svo hugsaði hann: Þetta er einmitt það
sem þú hefur svo lengi þráð. Og samt ertu ekki ánægður. Irene
hefur örugglega fengið sams konar bréf. Hann varð að flýta sér
til hennar.
Á leiðinni hugsaði hann málið vel. Þetta var glettni örlaganna.
Það þurfti meira til en það sem fram hafði farið milli þeirra, til
að framfylgja löglegum skilnaði. Auðvitað gátu þau með góðri sam-
vizku haldið fram sakleysi sínu. Hann var ekki elskhugi hennar,
þótt hann vissi að hún hefði viljug gefið sig honum á vald, hve-
nær sem var.
Það var ekki þar með sagt að hann vildi leggja ofmat á tilfinn-
ingar Irenu, hún hafði upplifað mikla ást, og hann gat ekki búizt
við að tilfinningar hennar væru þær sömu nú. En hún treysti hon-
um og tilfinningar hennar voru ábyggilega einlægar gagnvart hon-
um. Hún myndi tæpast óska þess að hann reyndi að verja sig gegn
ásökunum. Hún yrði líklega frekar glöð yfir því að eygja frelsið.
Og það gerði ekkert til þótt þetta yrði álitið hneyksli, hvað kom
þeim við álit annarra?
Forsyteeðlinu í honum fannst það illt að heita strákur og hafa
ekki unnið til þess. Honum var það efst í hug að taka því fegins-
hendi, sem Soames og örlögin réttu að honum.
Hann var svo sokkinn niður í hugsanir sínar að hann tók ekkert
eftir því að það var farið að rigna, þegar hann nálgaðist garðinn.
Hann sá Irenu koma til móts við sig. Ég næ í vagn og ek í skyndi
heim með hana, áður en óveðrið skellur á, hugsaði hann.
Meðan þrumur og eldingar drundu yfir borginni, sat Soames djúpt
hugsandi á skrifstofu sinni.
Var það of seint, eða voru möguleikar á því að hann gæti notað
þessa stefnu til að skilja Irenu og Jo að? Ég fer strax og tala við
piltinn, hugsaði hann, og gerði strax boð eftir einni af þessum ný-
tízkulegu bílkerrum.
Nokkru síðar þaut vagninn á töluverðum hraða gegnum einbýlis-
húsahverfin. Hann fór eina fimmtíu kílómetra á klukkustund. Ef