Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 11

þvílíkt. Töluvert magn af tungl-
ryki barst með okkur enn í
mánaferjuna, annaðhvort áfast
búningunum og skónum eða þá
á tækjunum sem við notuðum til
að koma sýnishornunum um borð
í ferjuna.
Svo var að koma þessum hlut-
um, sýnishornum og áhöldum
fyrir á stöðum þar sem lítið fór
fyrir þeim. Við bjuggumst við,
að um leið og við værum komn-
ir í loftið og lausir við allt að-
dráttarafl, myndi allt fara á
fleygiferð og svífa um eins og
soldán á töfrateppi, en ekkert
slíkt skeði. Við gátum svo að
segja strax tekið hjálmana af án
Timglfaramir voru sannarlega fegnir,
er þeir komu aftur úr einangruninni
og ævintýri þeirra var endanlega lok-
ið. Þessi mynd var tekin af Aldrin og
konu hans í sundlauginni á heimili
þeirra í Texas daginn, sem hann losn-
aði úr prísundinni.
Edwin Aldrin: „Það var svo kalt
í mánaferjunni, að við gátum ekkert
sofið.“
þess að hafa áhyggjur af því að
fá tunglryk í augun.
Mér finnst nú erfitt að muna
hvaða hugmyndir ég gerði mér
um þessa ferð á meðan á henni
stóð. Á yfirborðinu voru þetta
aðeins þrír menn í tunglferð, en
það var samt mikið meira:
Hundruð þúsunda manna lögðu
hönd á plóginn og unnu saman.
Það voru örlög, að maðurinn
ætti að lenda á tunglinu, fyrr
eða síðar. Það hefur verið nokk-
urs konar áskorun að hann gerði
það alveg síðan fyrsti maðurinn
sá þessa fölu stjörnu, og það var
óumflýjanlegt að hann tæki
þeirri áskorun. Táknrænt gildi
ferðarinnar, þess sem við leituð-
um og þess sem ég hafði áhuga
Framhald á bls. 46
til að byrja með, en ég hef trú
á að maður geti vanið sig við
það.
Það vakti undrun mína hve
heimilislegt mér fannst að koma
aftur um borð í Örninn. Og þó
- það er kannske ekki svo und-
arlegt þegar tekið er tillit til
allra þeirra æfinga og tilrauna
sem við vorum búnir að gera
þar. Tunglið og gjörðir okkar
þar virðast mér nú mikið fjar-
lægari en tækin um borð í Ern-
inum. Þegar við litum út um
gluggann í fyrsta skipti eftir að
við vorum lentir, virtist tunglið
vera ákaflegá þægilegur staður.
Mér fannst rétt eins og maður
gæti farið þarna út og látið sól-
ina baka sig, og ég minnist þess
að ég hugsaði með mér: „Svei
mér þá, ef ég vissi ekki hvar ég
væri, gæti ég ímyndað mér að
þetta væri enn eitt æfingasvæð-
ið einhvers staðar á vesturströnd-
inni.“
Á meðan við vorum í búning-
unum, og með hjálmana, gátum
við ekki fundið neina lykt af
yfirborðinu, en um leið og við
vorum komnir um borð í Örn-
inn, og höfðum afklæðzt, fund-
um við hana. Það var skrýtin
lykt, kannske eitthvað svipað
svitalykt, en þó frekar eins og
lykt af byssupúðri eða eitthvað