Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 49

himni. Honum hafði tekizt að
gleðja konu sína og auka á sína
eigin ánægju um leið. Veröldin
var eins og eitt brosandi land.
Það var dálítil kredda, sem
hann hafði. Þegar hann kom í
skrifstofubygginguna og beið
eftir lyftunni, tók hann til við
að telja. Ef hann komst ekki
lengra en upp að fimm, þá var
dagurinn happadagur. Kæmist
hann hins vegar upp að tíu, þá
yrði dagurinn ekki nema rétt í
meðallagi góður. En fimmtán og
þar yfir gaf hins vegar tilefni til
varúðar. Þá mundi vera von á
óhappadegi.
í dag þurfti hann hreint ekki
að telja. Dyrnar voru að lokast
á eftir fólki, sem ætlaði upp með
lyftunni, og hann slapp inn rétt
á síðasta augnabliki.
Á þriðju hæð bættist stúlka í
hópinn. Þetta var allra lagleg-
asta stúlka, líklega allra falleg-
asta stúlka, sem hann hafði
nokkru sinni augum litið. Morton
tók ofan hattinn sinn og hélt á
honum í hendinni og gaf stúlk-
unni auga útundan sér.
Hún var ung og hrífandi, með
korngult hár og augu, sem voru
blá eins og gleym-mér-ei. Hún
var að öllum líkindum af góðu
fólki komin. Hún virtist vera
kurteis og elskuleg og var með
spánýjan Parísarhatt. Það var
verulega ánægjulegt að finna ná-
lægð hennar í lyftunni.
Og svo brosti hún til hans of-
an á allt annað. Andartak var
sem hjartað staðnæmdist í brjósti
han. Gat þetta verið? Var hún að
brosa til hans? Og þá fór hjartað
af stað aftur og með þessum líka
feikna hraða. Lyftan staðnæmd-
ist aftur og fólk kom og fór, en
hann gaf því engar gætur. Stúlk-
an færði sig nær honum, og hann
leit aftur á hana. Jú, jú, rétt var
það og ekki um að villast: Hún
brosti svo undurblítt og vingjarn-
lega.
Ósjálfrátt rétti Morton úr sér,
en hugur hans flaug eins og tappi
úr kampavínsflösku í hóflausri
dagdraumavímu.
Hann mátti kallast grannur.
Hann var að minnsta kosti ekki
feitur. Nuddið hafði gert sitt
gagn. En hann var ekki með öll-
um mjalla, skraddarinn, sem allt-
af sagði:
— Buxnastrengurin þarf að
vera einum þumlung víðari.
Þetta hafði hann sagt í hvert
einasta skipti, sem Morton lét
hann sauma sér ný föt. Hann
skyldi fá að éta þumlungana of-
an í sig. Fjörutíu og sjö ár er
sannarlega enginn aldur. Hann
var í broddi lífsins.
Hann leit á stúlkuna aftur. Jú,
það var enn bros og góðlátleg
glettni í bláum augunum. Hug-
urinn smaug í gegnum heiðblá-
inn með leifturhraða. Og ennþá
þokaðist lyftan upp á við, hærra
og hærra.
Suðurhafseyjar — blátt haf,
blár himinn — hvítar strandir
— pálmatré og kókoshnetur —
þau tvö ein — og ástin. Elsa færi
ekki að gera veður út af þessu.
Hann gæti séð fyrir því. Hann
gæti fengið henni stórar og mikl-
ar eignir, ef hún kærði sig um.
Ef til vill þótti henni vænt um
hann. En hvernig eru ekki hjóna-
ástir eftir tuttugu ára sambúð?
Vinátta og gagnkvæm virðing,
getum við sagt. Auðvitað varð
að forðast að særa Elsu. Það væri
hægt með því að hafa að yfir-
skini brýn verzlunarerindi til
Ástralíu. Og svo þegar þangað.
væri komið: Brennandi sól, blár
himinn, hvítir sandar, og fagur-
limaðar, brúnar meyjar. En
verzlunin? Félagi hans tæki við
henni að fullu og öllu.
— Þú getur fengið búðina fyr-
ir fimmtíu þúsund pund, mundi
hann segja.
Davis mundi gleypa við því.
Hann leit aftur á stúlkuna.
Þetta kemur fyrir, hvað sem
hver segir. Kannski ekki ná-
kvæmlega ást við fyrstu sýn,
heldur eitthvað ósjálfrátt. Ást frá
okkar fyrstu kynnum — eða hvað
sagði Palo eða einhver svoleið-
is karl — tvíburasálir. Eitthvað
var það í þá áttina — skip, sem
mætast á nóttu. En hvað um það,
allir vita, að þetta getur komið
fyrir — eins konar gagnkvæm
samúð. Eitt augnatillit og mað-
ur hefur eignazt nýjan vin. Ef
til vill var einhver fótur fyrir
tilverustigum. Þá höfðu þau
þekkzt í annarri tilveru, verið
vinir, ef til vill elskendur. Því
ekki það? Það er ekki gott að
botna í tilverunni. Dauðinn er
rammger slagbrandur fyrir öll-
um lífsins gátum.
Aftur staðnæmdist lyftan og
fleira fólk kom inn og tróð stúlk-
unni alveg upp að Morton. Löng
augnhárin huldu augun eins og
blævængir. Hvílík stúlka. Hví-
lík draumadís. Hún fyllir sál
mína ljómandi unaði. Einhvers
staðar hafði hann lesið þetta. Og
þarna var hún ljóslifandi.
Þegar lyftan staðnæmdist, var
Morton hátt uppi í skýjaborgun-
um. Hann reyndi að átta sig á
hinu breytta lífsviðhorfi.
— Farðu nú hægt í sakirnar,
sagði hann við sjálfan sig. —
Þetta er viðkvæmt mál, og hér
þarf að gæta allrar varúðar, lagsi.
Svona stúlka stendur ekki ein
síns liðs. Þú verður að taka allt
með í reikninginn.
Erfiðleikarnir hrönnuðust upp
eins og gaddavírsgirðingar og
óvinnandi skotgrafir. En það var
sól í sinni, sól úti og sól inni.
Hann var eins og brynvagn, sem
fer yfir allar hindranir, treður
þær undir. Ekkert skyldi aðskilja
þau tvö.
Samferðafólkið í lyftunni
ruddist út. Morton beið eftir því,
að stúlkan færi út. Um leið og
hún skauzt út, leit hún um öxl.
Það var ekki um að villast. Hún
brosti til hans, glettnislega og
góðlátlega.
Morton rétti úr sér, lyfti hatt-
inum til að láta hann á sig, leit
í spegilinn í lyftunni og lagfærði
slifsið.
Hann kólnaði ofan í tær, starði
á spegilmynd sína: Stæðilegur,
miðaldra maður, vel búinn,
kannski ekki beint með ístru,
en heldur ekki þvengmjór. Og
hárvöxturinn — beint á enninu
og aftur á skalla, þar sem hár-
vöxturinn var í þynnra lagi,
mátti greinilega sjá för eftir
varalit.
Von var, að stúlkan brosti.
Hann var greinilega merktur.
Stimplaður sem meinlaus heim-
ilisfaðir og ástúðlegur eiginmað-
ur. -Á
44 tbi. VIKAN 49