Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 45

slóðarinnar, en hér virðist sem hann
tali algjörlega á móti því-sem fyrr-
verandi leiðtogar hennar hafa boð-
að).
„Alice's Restaurant" endar þann-
ig að heimurinn er í molum. Arlo
fer, og stefnir ekkert sérstakt. Alice
stendur ein fyrir framan kirkjuna
— hvorki ung né gömul. Utópíu-
draumur Ray's er búinn að vera.
Bandarísk menning og andmenning
ungu kynslóðarinnar hanga á jafn-
vægislausum bláþræði. í söngvum
Arlo's má ef til vill greina að hann
gerir sér grein fyrir því að hann
trúir sjálfur á grasgrænan sjálf-
stæðisdrauminn; þann sem Emerson,
Thoreau og Whitman töluðu um:
Bandaríski draumurinn. Ef til vill
tekst þessum unga manni, sem á
það yfir höfði sér að morna og
þorna upp á fullorðinsárum sínum,
að flýja bæði þjóðfélagið og ör-
lögin — og lifa í eigin heimi. En þá
er spurningin: Hvað verður um hina
krakkana sem fyrr eða síðar verða
að taka afstöðu í efnishyggjuþjóð-
félaginu, og hvað verður um allan
þann fjölda æskufólks, sem eins og
Alice og Ray eru að leita að nýjum
lifnaðarháttum? Og hvað verður um
heiminn árið 1969, skiptum á milli
kynslóðar Arlo's og foreldra þeirra
sem lifa umvafin peningadraumi
sínum; hrædd um börnin sín og
það sem þeim hefur aldrei tekizt
að safna að sér.
„Alice's Restaurant" og Arlo
Guthrie spyrja þessarar spurninga
sem við hin verðum að svara fyrir
okkur sjálf.
☆
Fjarri heimsins....
Framhald af bls. 15.
Nú var allt breytt. Þegar hann
bað hennar, var hann sjálfstæð-
ur bóndi, en hún algerlega snauð.
Þá gat hann boðið henni heim-
ili. Nú var hún orðin vinnuveit-
andi hans. Hún var ringluð, og
treysti sér ekki til að standa and-
spænis honum lengur, svo hún
sneri sér við og fór burt. Hún
gat ekki horft í dökk augu hans.
„Ungfrú Everdene! — Þér!“, —
ekki lengur „Batsheba". En þetta
var auðvitað eðlilegt. Þetta var
hennar búgarður, hér var það
hún sem réði. Hugsunin um það
veitti henni aftur öryggi. Hún
hrökk við, þegar hún heyrði ein-
hvern hávaða frá hlöðunni, kippti
upp um sig pilsinu og hljóp þang-
að.
Þar kom hún strax auga á
vagn, með hesti fyrir, og óljósan
skugga af manni, sem var að
hlaða pokum á vagninn.
— Nú, svo þér eruð hér, herra
Pennyway! Hvað eruð þér að
gera?
Hvell rödd Batshebu bergmál-
aði í hlöðunni. Ráðsmanninum
brá, svo hann var nærri búinn
að missa pokann, sem hann hélt
á. Fjandinn hafi það, hugsaði
hann. Hann hafði haldið að allir
væru önnum kafnir við að
slökkva eldinn.
— Ó, eruð það þér, ungfrú
Everdene? Ég er að flytja korn-
pokana til, ef ske kynni að eld-
urinn bærist hingað.
— Lygari! hrópaði Batsheba.
— Komið yður út héðan!
— Ungfrú Everdene, yður
skjátlast. ...
En Batsheba var ofsalega reið.
Æsingurinn vegna brunans, og
undrunin yfir að standa allt í
einu andspænis Gabriel, gerði
hana ennþá reiðari; augu hennar
skutu gneistum.
— Nú veit ég hvert þessir
fimm sekkir, sem hurfu um dag-
inn, hafa farið.
Með snöggu handtaki greip
hún lyklakippuna, sem hékk við
belti hans, og sleit hana af hon-
um. — Reynið að hafa yður á
brott héðan fyrir sólarupprás,
annars læt ég vinnumennina
fleygja yður út.
Hún reiddi upp hnefann, eins
og til að berja hann, en hann
slapp undan. Hann var eins og
rotta, — stór, þjófótt rotta. Hún
hafði treyst honum, og hann
hafði brugðizt trausti hennar
svona voðalega. Frá þessari
stundu ætlaði hún ekki að
treysta neinum nema sjálfri sér,
hún ætlaði sjálf og ein að hugsa
um rekstur búsins.
Snemma næsta morgun stefndi
Batsheba öllu vinnufólkinu á
sinn fund. Það var búið að frétta
að hún hefði rekið ráðsmanninn,
svo það var með blönduðum til-
finningum að það kom til aðal-
byggingarinnar. Hvað beið
þeirra? Og hver var þessi ókunni
maður, sem allt í einu kom fram
á sjónarsviðið, og tók að sér alla
stjórn við eldsvoðann? Hann
kom í vagni frá Casterbridge, en
hvaðan kom hann?
— Hvernig er andrúmsloftið á
þessum bæ? spurði Gabriel, með-
an fólkið beið í anddyrinu. —
Hvernig er að vinna fyrir ung-
fr Everdene?
— Því er erfitt að svara, sagði
Joseph Poorgrass og horfði ró-
legum augum á Gabriel. — Hún
hefur aðeins verið hér í nokkra
mánuði.
— Föðurbróðir hennar átti bú-
garðinn, sagði Laban Tall. —
Þegar hann varð veikur, var sent
eftir lækni, en það hafði ekkert
upp á sig. ...
Joseph hristi höfuðið. — Ung-
frúin var einasti lifandi ættingi
hans, og nú. . . .
Hann þagnaði snögglega. Bat-
sheba kom fram, og á eftir henni
kom Liddy, sem bar peninga-
kassa og bækur.
Teinrétt og róleg stóð Batshe-
ba nú fyrir framan þjónustufólk
sitt. — Ég læt ykkur hér með
vita að ég hef rekið ráðsmann-
inn, vegna þjófnaðar, sagði hún.
Kurr heyrðist í hópnum, en
samt vissu allir um það sem skeð
hafði. Hvað tæki nú við?
— Það kemur enginn nýr
TRUCK
tKiMEl

IACOUÍR
fhlAWCL
MOOtÖ*
f«EP4»S«0?I
NO.SÖ
:VT4(JÖÁV
♦»
OftAV : :
U.6. PAT.OTF-
BÍLALÖKK | grunnfyllir, spartl, þynnir, slípimassi, vinyllakk, málmhreinsiefni, álgrunnur, silieone hreinsiefni (sMaOmcn

y
ráðsmaður. Framvegis ætla ég
sjálf að hafa alla bústjórn með
höndum, og allir lyklar verða í
minni vörzlu.
Batsheba gekk að borðinu, þar
sem Liddy hafði sett kassann og
bækurnar frá sér. — Þeir sem
vilja vera áfram í minni þjón-
ustu, fá tveggja shillinga kaup-
hækkun, sagði hún. — Ég mun
heldur ekki segja eitt einasta
styggðaryrði við þá sem kjósa
frekar að fara. Hverju svarið
þið?
— Ég verð kyrr. Hinn hávaxni
Henery Fray færði sig nær, svo
hann gæti verið til taks með góð
ráð og upplýsingar.
— Og þér? Batsheba beindi
augunum að þrekvöxnum manni,
með liðað hár og gleraugu í stál-
umgjörðum.
— Ég heiti Cainy Ball, ung-
frú. — Ég verð kyrr.
— Cainy? endurtók Batsheba
undrandi.
— Já, ungfrú. Móðir mín var
ekki rétt vel að sér í biblíusög-
unum. Hún hélt að Abel hefði
drepið Kain, svo ég var heitinn
eftir. . . Hann roðnaði feimnis-
lega.
— Það var ekki vel gott, sagði
Batsheba vingjarnlega og rétti
honum peningana.
Svo komu karlmennirnir, einn
af öðrum — og síðan konurnar.
Meðal þeirra var ung og lag-
leg stúlka, með rautt hár og
ósköpin öll af freknum.
— Þetta er Fanny Robin, sagði
Henery. Hún er fædd hérna á
bænum, og föðurbróðir yðar tók
hana alltaf sem ættingja.
Batsheba leit í bókina. Laun
stúlkunnar voru ekki mikil. Hún
lagði aukaskilding í framréttan
lófa stúlkunnar og brosti vin-
gjarnlega, en stúlkan endurgalt
ekki bros hennar. Hún roðnaði,
horfði niður fyrir sig og hneigði
sig djúpt.
Svo kom fólkið, eitt af öðru,
og síðastur var Gabriel. En þá
var eins og Batsheba gæti ekki
komið upp orði.
— Þetta er nýi fjárhirðirinn,
sagði Liddy.
— Ó, já, það er satt. Þér vitið
í hverju störfin eru fólgin?
44. tbt. VIKAN 45