Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 26

gríð og erg: „Þeir liafa ver-
ið harðgerir karlar þessir
víkingar; að sumu leyti
finnst mér eima töluvert af
því blóði í ykkur ennþá.“
Hann tekur eina mynd upp
eftir gjánni og snýr sér svo
að mér. — „Eg skal segja
þér, sonur sæll, að nafn mitt
Púff, ekki er Öxará árennileg til sunds!
er í rauninni af norrænum
uppruna. Uslin var upphaf-
lega Eistin, þannig að hér
ætti ég raunverulega að vera
kallaður Pétur Eysteinsson.“
Hann lilær og baðar út hönd-
unum.
„Já, móðir mín var rúss-
nesk, en sjálfur cr ég fædd-
ur og uppalinn i London —
liitt er annað mál, að ég er
„Made in the USSR“. Eg sem
sagt kom undir þar!“ Ilann
26 VIKAN 44-tbl-
ráða liefði ég drekkt körlun-
um og haldið konunum fyrir
sjálfan mig!“
Hann ldær hjartanlega og
allir taka undir.
„Já, segir Matthias,“ þarna
fóru sennilcga margar hinna
fegurstu kvenna íslands —
og það fyrir ástæðu sem i
dag þykir ekki einu sinni
]æss virði að um hana sé tal-
að.“
Ustinov myndar hylinn í
verður hrekkjalegur á svip-
inn og bliklcar mig kankvís-
lega.
„Mig hefur lengi langað
að konia hér, þó ég hafi lít-
ið lesið um landið. Þó hef ég
vitað það, að hér er rekið
bæði tvö leikhús og sinfón-
íuhljómsveit, og það er
það sem mér finnst at-
hyglisverðast við þetta land
— það er að segja þetta ís-
lenzka þjóðfélag nútimans. I
öðrum þjóðfélögum af svip-
aðri stærð er þetta algjör-
lega ómögulegt.
Svo var hr. Rósinkranz
svo elskulegur að bjóða mér
hingað, og ég ákvað að taka
boðinu, enda var það hag-
stætt í áætlunum mínum.
Iléðan fer ég til Þýzkalands
og þaðan til Parisar, en þú
getur verið alveg viss um
það, að ég kem hingað aft-
ur.“
Hinir eru komnir dágóðan
spöl á undan okkur og virð-
ast djúpt sokknir niður í ein-
hverjar merkilegar umræð-
ur. Snjónum kyngir niður;
fjallahringurinn er horfinn
— ef svo má segja — og Usti-
nov hefur orð á því live fal-
legt hljóti að vera á Þing-
völlum í góðu veðri.
„En mér finnst þetta þó
Ustinov hreifst ákaflega af apanum í
Hveragerði og eyddi töluverðum tíma
í að reyna að ná góðri mynd af hon-
um.
ákaflega fallegt og álirifa-
ríkt svona,“ bætir hann við.
„Það var einhvern veginn
svona veðrátta, sem átti að
gilda i fyrsta leikritinu mínu,
sem ég skrifaði þegar ég var
19 ára. Það fjallaði um rúss-
neska, gyðingættaða flótta-
menn í Englandi í fyrri
lieimsstyrjöldinni og áætlan-
ir þeirra um að vinna aftur
fósturlandið. Ég var að lesa
leikritið yfir um daginn og
mér fannst bara þó nokkuð
gaman að því. Sérlega man
ég eftir einu atriði þar sem
gamall hersliöfðingi og ung-
ur aðmíráll eru að ræða sam-
an um aðferð til að ráðast
inn í Sovétríkin. Sá gamli
segir að allt og sumt sem til
þurfi séu 1000 ríðandi her-
menn og þá sé allt klárt.
„Hestar,“ hnussar þá í
þeim yngri, „vitið þér ekk'i,
hershöfðingi, að hestar eru
úreltir? Nú eru það skrið-
drekar sem duga.“
„Skriðdrekar! Ungi mað-
ur. Á ekki sardínan hægar
um vik utan dósarinnar en
innan?“ svarar gamli hers-
liöfðinginn.“
Pétur Eysteinsson lilær
enn einu sinni, svo undir
tekur i veggjum Almanna-
gjár.
„Nú er ég að skrifa leikrit
sem heitir „The Passion Ac-
cording to Pontius Pilate“.