Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 18

Smásaga eftir BILL CALDWELL
Ben þekkti hana naastum ekki neitt, fyrr en
þetta kvöld, þegar hann var á förum. Hún hét
Marjorie Wilson og bjó í eins herbergis íbúð við
hliðina á íbúð hans. Hún var lítil og föl, með
stór, óttaslegin, næstum örvæntingarfull augu.
Það var hægðarleikur að sjá, hvað amaði að
henni. Fötin hennar voru farin að láta á sjá,
skórnir voru útslitnir, og brúni flókahatturinn
virtist allt of þungur í þessu heita veðri. Einhvern
tíma hlaut hún að hafa soltið, en engu að síður
fór hún að heiman á hverjum morgni með sama
daufa brosið á vör. Ef Ben rakst á hana, þegar
hún var að koma heim á kvöldin, nam hún stað-
ar og sagði óstyrkri röddu:
— Nú er eitthvað á seyði. Það er ég handviss
um.
Þegar hann sagði henni, að hann væri á för-
um upp í sveit til frænda síns, sem átti dýrðlegt
hús uppi í fjöllum, hlustaði hún á frásögn hans
með sama þolinmóða brosinu, eins og hún liti
á hann sem bezta skinn, en heldur einfaldan,
lítinn strák. Hún hafði alltaf búið í borg og var
þeirrar skoðunar, að óskemmtilegt væri að búa
uppi í sveit. Hún ræddi við hann í anddyrinu,
teiknaði myndir með tánni á skónum sínum á
gólfið, og það rétt mótaði fyrir helmingnum af
fölu andliti hennar og alvarlegum augnakrók
undir skugganum frá brúna hattinum.
Ben talaði oft við hana um Tony Agricola, sem
bjó á sömu hæð. Tony var stór og dökkur yfir-
litum, með feiknamiklar herðar, olívulitaða húð
og heit, leyndardómsfull og flóttaleg augu. Hann
hafði alltaf nóg af peningum og stúlkum, þótt
ekkert benti til þess, að hann ynni neitt. Þeir
sem þekktu hann hvísuðust á um það, hvernig
hann ynni fyrir sér og stúlkurnar, sem hann fór
með upp í íbúð sína, höfðu komið á hann illu
orði. En hann var alltaf kátur, hafði meira að
segja boðizt til að útvega Ben stúlku. Hann tók
nefnilega ekki almennt siðgæði alltof alvarlega,
þannig að Ben neyddist til að finna upp ein-
18 VIICAN 44-tbl-
hverjar afsakanir til að hafna þessu tilboði hans.
Ben hafði fengið peninga að láni hjá Tony. Þeir
höfðu spilað saman billiard og fengið sér glas,
og sem gamalreyndir og lífsreyndir karlmenn
höfðu þeir skipzt á brosum og talað um Marjorie
Wilson. Sem sagt: Þeir höfðu rabbað saman í
léttum tón. Ben lá oft vakandi á næturnar og
hlustaði á hlátur kvennanna og þrumuraust Tonys
frá íbúð hans. Skyldi Marjorie Wilson líka hafna
þarna einhvern daginn? Stundum heyrði hann
Tony fara á fætur á morgnana og ganga hægt
um herbergið. Þegar hann hafði hlustað á þetta
í nokkra mánuði, fannst Ben hann vita allt um
líf Tonys.
Þetta kvöld stóð Ben og var að taka saman
föggur sínar, því að hann ætlaði í sumarleyfi
næsta morgun, og hann hlakkaði til að fá að búa
uppi í sveit í stað þess að híma í borginni. Næt-
urnar voru heitar og herbergið mollulegt, og
fölnaða, gullleita veggteppið kom því til að sýn-
ast mollulegra en nokkru sinni fyrr. Hann blístraði
þegar hann heyrði barið veikt að dyrum. Hann
opnaði og sá Marjorie Wilson standa fyrir utan,
hálfsmeyka. Hún var ekki með neinn hatt og svart
hárið lá laust um andlitið. Hún var svo yndisleg,
að hann varð næstum feiminn, eins og hann
þekkti hana hreint ekki.
— Ungfrú Wilson, sagði hann. — Viljið þér
ekki koma inn?
— Takk, sagði hún. — Eg ætla bara að tala
við yður eitt andartak. Hún gekk inn, en hélt
síðan áfram að ganga um gólf í herberginu í
stað þess að setjast. Það var kominn vottur af
roða í vanga hennar, en hann hvarf nú hægt,
og það var einhevr óeirð í öllum hreyfingum
hennar, þegar hún sneri sér við í öðrum enda
herbergisins, og þegar hún opnaði munninn, eins
og til að draga djúpt inn andann.
— Þér virðist hafa verið að hlaupa, sagði hann
í gamni.
En hún svaraði ekki; leit aðeins snöggt til hans.
Það var eins og einhverjar áhyggjur væru orsök
þessarar óeirðar. En þegar hann sá rólegt, öruggt
bros færast yfir andlit hennar, var hann viss um,
að ekkert hefði breytzt.
— Viljið þér ekki setjast, sagði hann skelfi-
lega feiminn, því að hún var svo furðulega,
næstum óendanlega falleg. Kannski var það af
því, að þetta var í fyrsta sinn, sem hann sá hana
ekki með þennan brúna hatt og af því að hár
hennar var svo þykkt og skínandi. Hún settist
gegnt honum og lét móðan mása um alla þá hé-
gómalegu hluti, sem þau höfðu talað um áður.
Hún hafði dregið blátt pilsið vendilega niður fyr-
ir hnén og hún hélt fótunum þétt saman. Ekki
leið á löngu, þar til þau voru farin að tala saman
eins og gamlir kunningjar um allt milli himins
og jarðar, og hún sagði:
— En svo langar mig til að spyrja yður um
dálítið, ef yður er þá sama.
— Auðvitað, Marjorie, sagði hann og kallaði
hana með fornafni.
— Það er Tony. Mig langaði til að spyrja yður
svolítið í sambandi við hann.
— Ég skal fúslega segja yður allt, sem ég veit
um hann, sagði hann hressilega. — Hvað var það?
— Hann er búinn að bjóða mér út, og hann
vill líka hjálpa mér. Hann er bezta skinn að
mörgu leyti. En ég er á báðum áttum. Mig lang-
aði til að spyrja yður fyrst.
Ben brosti, þegar hann leit á ungfrú Wilson.
Hann brosti á sama hátt og þeir Tony höfðu bros-
að um kvöldið, þegar þeir höfðu setið og talað
um ungfrú Wilson, eins og tveir gamalreyndir
karlmenn. Auk þess hafði Tony lánað honum pen-
inga og komið prýðilega fram. Án þess svo mik-
ið sem loka augunum gat hann séð Tony fyrir
sér með skínandi svart hárið, sterkar hvítar tenn-
ur og flóttalegt augnaráð. Ben brosti til ungfrú
Wilson.
— Okkur Tony hefur alltaf komið vel saman.
Ég er þeirrar skoðunar, að Tony sé fyrirtaks
náungi.
— Hann er vinur yðar, er það ekki?
— Jú, það er hann. Hann er ágætis piltur.
— Takk, sagði hún hljóðlega og stóð á fætur,
hægt og með tilgerðarlegum hreyfingum, eins
og hún vissi ekki fyllilega hvað hún ætti að segja.
— Ég veit, að hann á marga vini, sagði hún.
— Ég hef heyrt óminn frá samkvæmunum, sem
hann heldur í íbúðinni sinni. Hann hefur tvisvar
sinnum boðið mér, en ég fór ekki.
Hún stóð og teiknaði myndir í teppið með
tánni á slitnu skónum sínum. Og Ben starði nið-
ur á fótinn, sem bjó til litla hringi. Hann vissi,
að hún kom sér ekki til að segja eitthvað. Þau
horfðu bæði niður í gólfið og stundarkorn sagði
hvorugt neitt.
— Ég varð að spyrja einhvern, sagði hún og
leit feimnislega á hann. Það var eins og eitthvað
í herberginu héldi í hana, eins og hún væri að
reyna að finna afsökun fyrir því að fara ekki,
þótt hún vissi, að hún yrði að fara eftir andar-
tak. Það var eins og hún væri að bíða, í raun-
inni án nokkurrar vonar og án þess að voga sér
að horfast í augu við hann eftir fyrsta feimnis-
lega augnati 11 itið.
Þá kom hún honum skyndilega mjög á óvart:
— Eigið þér stúlku?
— Já, svona þrjár — fjórar, sagði hann hlæj-
andi.
— En enga sem yður þykir verulega vænt um?
Hún starði svo opinskátt á hann, að honum
fannst hann allt í einu ungur og óreyndur og
svolítill kjáni. Ben virtist alltaf sjálfsöruggur og
ekkert kom honum úr jafnvægi. Nú var hann hins
vegar vandræðalegur og fann, að eitthvað innra
með honum reyndi nú að komast burt frá henni.
Orðin höfðu í rauninni verið ómerkileg, en tónn-
inn hafði verið svo áleitinn, að honum gramdist.
Hún stóð og hallaði undir flatt og leit forvitnis-
lega á hann. Þá hneigði hann sig einhverra hluta
vegna djúpt fyrir henni, heldur kjánalega, brosti
væmnislega og gerði sér upp hlátur:
Á meðan hún beið eftir því, að hann segði
eitthvað, varð svipur hennar þvermóðskufullur,
næstum fýlulegur. Hún sneri skyndilega við og
gekk út úr herberginu.
— Bless. Ég þarf að skipta um föt, áður en ég
fer út með Tony.
Ben komst algjörlega úr janvægi, en hann
yppti öxlum. Hvað var eiginlega að henni? Hún
þekkti Tony miklu betur en hann. Hún hafði
þekkt hann lengi. En andlit hennar hafði verið
svo fallegt, og það var eitthvað, sem hafði valdið
henni áhyggjum, eitthvað, sem hún þorði ekki að
tjá. Hvað skyldi hún hafa sagt, ef hún hefði leyst
frá skjóðunni? Hún virtist geta verið grimmi-
lega opinská. Hann brosti í kampinn, þegar hann
minntist þess, að hana virtist hafa dauðlangað
til að tuska hann til eins og lítinn hvolp. Hann
átti í rauninni að halda áfram að pakka niður,
en í stað þess fór hann og barði að dyrum hjá
Tony.
Hann brosti gleitt, eins og hann ætlaði að fara
að segja smellna sögu:
Tony var að Ijúka við að klæða sig. Andlit
hans, hárið og sterkar hendurnar Ijómuðu af
hreinleika.
— Halló, Ben, sagði hann léttur f bragði. —
Hvað er þér á höndum?
— Marjorie Wilson var að segja mér, að þið
væruð að fara saman út.
— Það er rétt. Og ( kvöld verð ég að fara að
öllu með gát. Hvað sagðirðu við hana?
— Hún vildi vita allt um þig.
— Um mig? Guð hjálpi henni. Og hvað sagð-
irðu?
— Ég sagði, að þú værir prýðispiltur. Maður
er ekki félagi þinn fyrir ekki neitt.