Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 21

sem beið eftir því að einhver
nemandinn kæmi hjá ög byði sér
inn, en annars voru þetta lokaðir
dansleikir. Nú, á einu ballinu
var mikið um ræðuhöld; hver
leiðindakarlinn tók við af öðrum
með langa og innantóma ræðu.
Polanski og nokkrir fylgifisk-
ar hans, sem fleiri, voru orðnir
þreyttir á þessu, og voru sífellt
að heimta að þessum leiðindum
yrði hætt og tekið að stíga dans-
inn, en því var ekki sinnt. Þá
tók hann til sinna ráða: Fékk
nokkra kunningja sína með sér,
fór út í svínabú sem var þarna
viðloðandi skólann og svo komu
þeir ríðandi inn í danssalinn á
svínunum — allsnaktir!
Þá byrjaði músikin.
En hann var skemmtilegur og
viðkunnanlegur náungi, hrókur
alls fagnaðar, og var á þeim tíma
álitinn mjög efnilegur, eins og
síðar hefur reynzt alveg laukrétt.
Hann var einn helzti framámað-
urinn í > þessari klíku sem var í
kringum flesta 'nemendurna, og
þar var líka Frykowsky, sá sem
myrtur var ásamt Sharon Tate.
Eg var tekinn inn í þessa klíku
alveg eins og skot, og mér reynd-
ist Polanski ákaflega vel, eins
og öllum öðrum. Til dæmis máttu
allir nýliðar í skólanum eiga það
víst að Polanski myndi hjálpa
þeim og vera þeim innanhandar
ef eitthvað færi á rönguna."
Þrándur hættir aðeins að tala,
fær sér sígarettu og blæs stór-
um reykjamekki út í loftið.
„Annars kynntist ég Polanski
heldur lítið persónulega á meðan
ég var í Póllandi,“ heldur hann
áfram, „því hann hafði þá ný-
verið unnið verðlaun fyxúr ein-
hverjar myndir sínar, og var því
Roman Polanski fyrir framan heimili
sitt, þar sem morðin voru framin.
á sífelldu ferðalagi um allan
heim, eins og ég sagði þér í upp-
hafi.
Meira kynntist ég aftur á móti
Frykowsky, en hann náði inn í
skólann eftir að hafa reynt einu
sinni eða tvisvar áður. Frykow-
sky var af góðri og ríkri fjöl-
skyldu kominn, snobbfólki Pól-
lands, og átti það til að veifa í
kringum sig 1000 szloty og bjóða
öllum hópnum í partý og helgar-
ferðir.
Jú, ég get ekki neitað því, að
það fyrsta sem mér datt í hug
er ég frétti um Hollywood-morð-
in var að hann hefði eitthvað
verið viðriðinn þau. Og þegar ég
þekkti hann, var hann eitthvað
farinn að fást við eiturlyf, svo
mér fannst það benda í sömu átt
er það upplýstinst að hann hefði
verið orðinn stór í þeim bransa 1
Bandaríkj unum.
Ég skal segja þér eina smá
stundaði mikið, og var setzt þar
inn og upphafið almennt teiti.
Þar hélt ég mig mest að þess-
um Piwowsky, og er Frykowsky
bauð í partý á eftir, ákváðum við
(Piwowsky) að fara þangað tveir
saman gangandi. Svo fórum við
út, nokkuð á undan hinum — og
á meðal þeirra sem inni voru var
Frykowsky. Er við komum út
hittum við þar fyrir gamlan
mann, kengfullan, og heimtaði
sá að fá að komast inn.
Piwowsky tók því létt, sneri
hattinum á hausnum á karli og
segir honum að fara frekar í hina
áttina. Svo fórum við bara og
skiptum okkur ekkert af því, en
karlinn hélt áfram að nauða í
dyraverðinum.
Þegar við vorum komnir svona
150—200 metra, heyrðum við eitt-
hvað skurk, og er við litum við
lá karl þar á götunni í blóði sínu.
Seinna hef ég stundum iðrast
þess sem ég gerði, en þá hugsaði
ég ekki út í það sem slíkt gæti
haft í för með sér, svo ég sneri
við, og við báðir. Nú, svo hringd-
um við í sjúkrabíl, karlinn var
fjarlægður og síðan ætluðum við
að fara okkar leið.
Þá vissum við bara ekki fyrr
en upp að okkur renndi lögreglu-
bíll, við járnaðir með það sama
og settir í steininn. Og til að gera
langt mál stutt, þá var okkur
Og hér er Piwowski sá sem Þrándur
talar um; einn úr hópi fylgifiska Pol-
anski‘s.
Atriði úr myndinni „Evu Iangar aö
sofa“, en þar iék aðalhlutverkið fyrri
kona Polanski's.

sögu um hann sem mér finnst
lýsa honum ákaflega vel.
Haustið 1963 var haldin opn-
unarhátíð í skólanum, rétt sem
á hverju hausti, og þá var það
sem Frykowsky var tekinn inn
í skólann. Eftir þessa athöfn
flæktist ég ásamt fleiru fólki úr
skólanum, þar á meðal Frykow-
sky, Polanski, náunga að nafni
Piwowsky, sem nú er líka stórt
nafn í pólska kvikmyndaheim-
inum, og mörgum öðrum, niður
á klúbb sem kvikmyndafólkið
haldið þar í nokkra daga, og við
ákærðir fyrir morð. Meðfangar
mínir voru meira að segja svo
elskulegir að gefa mér bein úr
súpugutlinu vegna þess að ég
hafði drepið mann!
Svo vorum við yfirheyrðir í
sífellu og var alltaf verið að segja
mér að nú væri Piwowsky búinn
að játa og þar fram eftir götun-
um. Jæja, en á endanum var
okkur sleppt, enda karlinn á lífi
og hafði bent á okkur sem sak-
lausa. Frh. á bls. 50.
44. tbi. VIKAN 21