Vikan


Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 19

Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 19
— Þakka þér fyrir. Seztu og fáðu þér bjór. Ég á einmitt tvær flöskur-. Tony fór skyndilega að hlæja svo hressilega, að það sást næstum því ekki í augun á honum. — Þetta er eins og að taka leikfang frá barni, Ben. Ég er búinn að búa mig undir þetta í marga mánuði, og hún veit það. Hann var svo ánægð- ur og sjálfumglaður, að Ben fann til óskiljan- legrar reiði. En eftir einn bjór fundu mennirnir tveir gagnkvæman vináttuyl gagntaka sig. Þeir brostu letilega og töluðu um Marjorie Wilson. Tony var manntegund, sem maður vissi með sjálfum sér, að ekkert gagn væri að, en hann var óvenjulegur í umgengni, alltaf vingjarnleg- ur, og þegar andlit hans hrukkaðist allt í gleiðu brosi, var eins og hann væri umburðarlyndið holdi klætt, og allt annað en náungakærleikur skipti hann engu. Ben reyndi beinlínis að koma sér í mjúkinn hjá Tony. Hann langaði til, að Tony sæi, að hann væri líka maður, sem ekki væri haldinn neinum hleypidómum, maður, sem sætti sig við allt.-Auk þess hafði Marjorie Wilson starað á hann með svo forvitnislegu og hálf- fyrirlitlegu brosi, að honum gramdist, en nú var notalegt að finna, að gremja hans var horfin, og hann naut þess að ylja sér í hlýrri vináttu Tonys. — Ég verð víst að Ijúka við að pakka niður, sagði Ben um síðir og rétti Tony höndina. — Ég vona, að þér líði vel, ef við skyldum ekki sjást aftur. En þegar hann fór aftur inn ( herbergið sitt, fór hann enn að velta því fyrir sér, hvað hefði eiginlega verið að ungfrú Wilson. Hvað var henni eiginlega á höndum? Hún hafði flýtt sér út úr íbúðinni hans, eins og hún ætlaði að fara að gráta. Hann nam staðar nálægt dyrunum að her- bergi hennar. Þegar hann stóð fyrir utan dyrnar, heyrði hann ekkert. Lá hún kannski uppi í rúmi og grét? Hann var þess fullviss, að hún vissi allt um Tony, allt um líferni hans og hvað hann vildi henni. — Hvers vegna var hún að blanda mér í þetta, hugsaði hann gramur. Á meðan hann var að setja ofan í töskurnar inni í herberginu sínu, varð honum Ijóst, að hann var sífellt að fylgjast með því, hvort þau væru ekki að fara út, og hann hlustaði og gekk stöku sinnum að glugganum, þar sem hann reyndi að telja sjálfum sér trú um, að hann væri latur, af því að kvöldið væri svo mollulegt. Gat- an var heit og hljóð. Lengi hafði ekki bærzt hár á höfði. Enn var ekki aldimmt. Þá sá hann þau koma saman eftir götunni. Ungfrú Wilson var með brúna flókahattinn. Hún gekk litlum, stuttum skrefum. Hún hallaði sér þétt upp að honum. Ben fylgdist með þeim og þrýsti andlitinu að gluggarúðunni, þangað til hann sá ekki lengur til þeirra. — Jæja þá. Og hvað með það? Hvað kemur hún mér við, hugsaði hann. En hann gat ekki varizt að hugsa um hikandi hreyfingar hennar og þá einkum, hvernig hún hafði teiknað í gólfið með tánni. — Hún veit miklu meira um þessa borg en ég. Hvað bjóst hún við, að ég mundi gera? hugsaði hann enn. Loks var hann orðinn svo gramur, að hann tók hattinn sinn og gekk að veitingahúsinu á næsta horni. Hann drakk kaffibolla við afgreiðsluborð- ið, með hattinn dreginn djúpt niður fyrir augun, og hann reyndi um leið að lesa morgunblaðið á ný. En hann sá hana sffellt fyrir sér, stundum hattlausa með skínandi hár og stundum eins og hún leit út, þegar hún gekk yfir götuna með Tony. Nóttin var heit og matarlyktin frá eldhúsi veitingahússins fór að angra hann, svo að hann gekk aftur út á götuna. Hann fór úr frakkan- um, hneppti frá sér skyrtunni í hálsinn og gekk undurhægt. En ein hugsun var sffellt að skjóta upp kollinum: Hann minntist þess eins reglulega og fótataksins á gangstéttinni: — Hvers vegna var ég Tony svona vinhollur? Allt þar til er hún hafði spurt um Tony, hafði hann aldrei fundið til neinnar hollustu f hans garð. Honum hafði skyndilega fundizt, að tveir vinir ættu að geta hjálpast að, þegar stúlka væri annars vegar. Hann furðaði sig á, hvers vegna hann hafði reynt að koma sér f mjúkinn hjá honum Tony, til þess að telja honum trú um, að hann væri eins þenkjandi og Tony sjálfur, á meðan þeir voru að fá sér þennan bjór. Það var ekki kveikt í herberginu hjá Tony, þegar Ben kom heim. Þau voru ekki komin. Hann var svo þreyttur, að hann kastaði sér upp í rúm- ið og skipti sér ekkert af ferðatöskunni. En hann Framhald á bls. 32.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.