Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 22

KVOLDID FYRUl
BRÚDK AUFID
9. HLUTI - NIÐURLAG.

Hawk reyndi að haía hemil á æsingnum í
röddinni. — Allar einingar! Helen Rogers
beygir til hægri við næstu gatnamót og á
miðri húsaröð til hægri ekur hún inn á
verksmiðjusvæði, þar sem afhendingin á lík-
lega að fara fram.
Hann gaf mönnum sínum frekari fyrirmæli
og fannst hann verða kaldur innvortis. Eins
og við öll önnur slík tækifæri.
Þegar Helen beygði til hægri, kom hún
inn á dimma, holótta og gangstéttalausa götu.
Hana hafði grunað, að hann myndi velja
stað sem þennan.
Hún ók fram hjá tveimur þvergötum og
kom að verksmiðjunni. Hún var skilin frá
götunni með gömlum, sótugum, háum tígul-
steinavegg. í kring voru auðar lóðir og nið-
urrifshús. Bak við múrinn grillti í þriggja
hæða verksmiðjuhús, sem teygðist eftir hálfri
húsaröðinni. Hún kom svo snögglega að inn-
keyrslunni, að hún fór fram hjá. Hún heml-
aði, bakkaði og ók inn um galopið hliðið.
Fyrir framan hana huldi myrkrið allt nema
skuggalega verksmiðjubygginguna. í bak-
speglinum sá hún, að hliðið lokaðist sjálf-
krafa á eftir henni, og hræðslan vall yfir
hana á ný. Hún var innikróuð eins og mús í
gildru. Hún stöðvaði bílinn og sat kyrr, þar
til hún róaðist nokkuð. Þá hélt hún áfram
og kom ínn á þröngan malarstíg, sem lá milli
verksmiðjuhlutanna. Hún reyndi að grilla
hreyfingu í bílljósunum, en sá enga.
Allt í einu kom hún auga á skiltið með
orðinu BÍLASTÆÐI. Hún snarhemlaði og
litaðist um. Nú hlaut hann að vera í nánd,
skammt frá henni. Smám saman vöndust
augu hennar myrkrinu.
Hún heyrði hvískur. Aftur og aftur. Hann
var að kalla á hana. Smástund leið, áður en
hún áttaði sig á því, hvaðan hljóðið kom.
Það kom úr dimmum undirgangi, gegnt skilt-
inu. Henni tókst að greina útlínur manns.
Hann stóð hreyfingarlaus með hendur niður
með síðum. Andlitið var alveg í skugga.
Hann hækkaði raustina: — Aktu einum
meter lengra. Leggðu bílnum beint framan
við skiltið. Slökktu svo ljósin, taktu pening-
ana og komdu hingað.
Hundrað metrum til hliðar við hliðið klifr-
uðu nokkrir menn upp kaðalstiga. Þegar þeir
komu niður að innanverðu, læddust þeir
hljóðlaust eins og indíánar eftir skuggun-
um. Hawk vissi, að nú voru aðeins sekúndur
til stefnu. Gegnum radíóið var hvíslað boð-
um frá bíl 14. — Við höfum fundið eina út-
ganginn, annan en stóra hliðið. Það eru litlar
trédyr á bakhlið múrsins.
Meðan Hawk og Barney fikruðu sig ör-
hægt gegnum myrkrið, hvíslaði hann ofur-
lágt í radíóið: — Brynvarðar einingar gæti
beggja hliðanna.
Barney fór á undan gegnum þröngt sund
milli tveggja húsa, og allt í einu voru þeir
komnir alla leið. Rétt fyrir framan þá sáu
þeir skiltið og bíl Helenar. Hawk fékk ákaf-
EFTIR GORDON OG
MILDRED GORDON.
HÚN HEYRÐI HVÍSKUR INNAN
ÚR MYRKUM UNDIRGANG-
INUM. ÞAÐ HLAUT AÐ VERA
HANN. EFTIR FÁEINAR SEK-
ÚNDUR KÆMIST HÚN AÐ ÞVÍ,
HVER HANN VÆRI.
an hjartslátt. Þeir voru komnir nær en hann
hafði ímyndað sér, að þeir gætu. Hann not-
aði sér tækifærið, þegar flugvél dunaði yfir,
og dró Barney með sér inn í dyraskot ennþá
nær. Þar slakaði hann á hverjum vöðva
meðan hann beið næsta leiks.
Hún opnaði dyrnar með nokkrum hávaða,
til að gefa til kynna, að hún væri að hlýða
fyrirmælunum, en sat kyrr nokkur andartök.
Svo tók hún á öllu sínu viljaþreki til að
fara út úr bílnum, ganga afturfyrir hann og
opna kistulokið. Hún tók upp böggulinn, og
lagði af stað yfir stíginn. Allt var óraun-
verulegt, eins og á gamalli mynd. Þögnin var
þrúgandi. Ekkert heyrðist, nema skellirnir í
skóhælum hennar. Hún sá enn ekki framan
í hann. Bara hvítar hendurnar, sem stækk-
uðu, þegar hún nálgaðist. Hann stóð graf-
kyrr og beið.
Þegar hún átti fáein skref eftir, kastaði
hann sér fram. Áður en hún sæi framan í
hann, dró hana inn í undirganginn. I næstu
andrá rykkti hann til sín bögglinum og lagði
hina höndina yfir munn hennar.
Hún barðist ofsalega um, til að reyna að
fá ráðrúm til að anda.
— Ég ætla ekki að vinna þér mein, Hel-
en. Þú veizt, að ég ætla ekki að skaða þig.
Röddin var mjúk, og í fyrsta sinn virtist
hann afslappaður. Hann hafði fengið dollar-
ana sína. og var nú í góðu skapi.
Henni tókst að losa um munninn og sagði:
— Ég hef gert eins og fyrir mig var lagt.
Leyfðu mér að fara!
Hann bar stóra, sjálflýsandi úrskífuna upp
að augunum og sagði: — Ég leyfi þér að
fara eftir nákvæmlega þrjátítu sekúndur.
Hún þagði. Þrjátíu sekúndur. Annað komst
ekki fyrir í höfði hennar. Svo fann hún, að
hann strauk henni um bakið. — Þú hefur
fallegt bak, Helen. Ég er hrifinn af konum,
sem hafa fallegt bak.
Hawk kreppti hnefana. Hann fann, að
Barney bjó sig til stökks fyrir aftan hann.
Hann bandaði hendinni neitandi aftur fyrir
sig. Eins og nú stóð á, hafði maðurinn yfir-
höndina. Hann gat deytt hana áður en þeir
kæmust alla leið, eða notaði hana sem skjöld
á flóttanum. Þrjátíu sekúndur. Hvers vegna
þrjátíu sekúndur? Hann hélt að minnsta
kosti, að hann vissi svarið. Hann fór að
titra.
Hann klappaði henni á hnakkann, en
klappið var þungt eins og högg. Svo bar hann
úrið aftur upp að augunum: — Fimmtán
sekúndur, sagði hann. — Tíu ... sex ....
Hann hratt henni af stað í áttina að bíln-
um. Hún hraut af stað, hrasaði, og var nærri
dottin. Hún reyndi að ná jafnvæginu og
stanzaði. Hann hrópaði til hennar að halda
áfram og flýta sér burtu. Aftur var kominn
æsingur í röddina. Hann hljóp í áttina burtu
og skipaði henni á hlaupunum að flýta sér
að bílnum.
Aftur var hún nærri dottin, en tókst að
standa í fæturna. Hún heyrði aðra rödd
hrópa: — Burt frá bílnum, Helen, burt frá
bílnum!
Hún þekkti, að þetta var rödd lögreglu-
varðstj órans, en í sama bili hófst bíllinn á
loft í ofsalegri sprengingu. Um leið og leið
yfir hana, sá hún Hawk aðeins nokkra metra
í burtu. Hann missti einnig meðvitund, en
aðeins örstutta stund. Allt í kringum hann
rigndi niður múrsteinsbrotum og bílahlutum.
Honum tókst að brölta á fætur. Augun og
nasirnar voru full af ryki. Hann fálmaði sig
í gegnum rykkófið og fann hana liggjandi á
grúfu. — Náðu í sjúkrabíl og lækni, hrópaði
hann til Barneys. — Og bíddu hér, þar til
hún verður sótt.
Hann hljóp álútur af stað í áttina þangað,
sem kúgarinn hafði farið. Við og við nam
hann staðar til að hlusta. Nú var aftur hljótt
en bergmálið af sprengingunni söng enn í
eyrum hans. Hann sveið í augun, en illskan
dreif hann áfram.
— Kúgarinn er á leið til bíls á suðvestur-
hluta svæðisins, var hvíslað í radíóið. — Ég
endurtek: Til bíls á suðvesturhluta svæðisins.
Hawk nam staðar, tók radíóið og sagði:
— Brynvörðu einingarnar eiga að koma inn
í gegnum hliðið og taka sér stöðu strax fyrir
innan það. Við bíðum eftir sjúkrabíl.
Hann beið andartak, áður en hann hélt
áfram. — Ég kalla á þyrluna. Þyrlan: Við
þurfum mesta mögulegt ljós undir eins.
Svo hljóp hann aftur af stað, álútur sem
fyrr. Hann heyrði bíl gangsettan og því næst
nálgaðist vélarhljóðið. Það nálgaðist mjög
hratt, og það var með naumindum, að hon-
um tókst að víkja sér undan. Um leið og
bíllinn þaut hjá, miðaði Hawk á annað aftur-
hjólið, en hitti ekki. Hann rauk út á stíginn
til að hlaupa á eftir bílnum í stefnu á hlið-
ið, en rétt í því blindaðist hann af ljósunum.
Ökumaður Porschebílsins hafði uppgötvað
brynvörðu einingarnar í tæka tíð, og snúið
við. Nú stefndi hann að bakhliðinu. Hawk
kastaði sér undan og skaut um leið. Nú hitti
hann, og sprengdi annað afturdekkið. Fáein
andartök rásaði Porscheinn ofsalega og
straukst við húsvegginn, áður en ökumaður-
inn náði aftur valdi yfir honum. Og aftur
hljóp Hawk af stað á eftir bílnum. f sama
bili heyrði hann til þyrlunnar. Ljóskastar-
arnir ristu myrkrið eins og hnífar. Það
22 VIKAN 44 tbl-