Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 14

Fjarri heimsins glaumi
það var ekki háttbundið hljóð-
fall sem hann heyrði, stormnótt-
ina miklu, þar sem hann lá í rúmi
sínu í kofanum. Það var tryllt og
ógurlegt angistarjarm, eitthvað
hræðilegt hafði komið fyrir.
Hann þaut á fætur og greip byssu
sína um leið og hann hljóp út.
Girðingin hafði brotnað niður og
hann sá litla Georg reka allan
hópinn, með gjammi og látum,
fram á klettabrúnina við hafið.
Hann þaut á eftir þeim, en gat
ekkert að gert. Þegar hann kom
fram á brúnina, voru allar kind-
urnar fallnar fyrir björgin; litli
Georg stóð sigri hrósandi, eins
og hann hefði framið hetjudáð.
Eitt skot, og litli Georg féll til
jarðar. Gabriel stóð sem lamað-
og horfði á dauðar kindurnar,
meðan öldurnar soguðu þær út í
djúpið.
- Þakka þér góði Guð, þakka
þér fyrir það að ég skuli ekki
vera giftur, tautaði hann.
Peningarnir fyrir býlið og á-
höldin dugðu rétt til að greiða
skuldir. Með gamla Georg sér við
hlið og flautuna í bakpokanum,
rölti Gabriel til Casterbridge til
að leita sér að vinnu. Hann átti
ekkert nema fötin sem hann stóð
í.
Hópur hermanna reið eftir
veginum, sem lá frá Caster-
bridge. Rauðir jakkar þeirra
lýstu upp landslagið, og stúlkan
sem kom hlaupandi yfir engið sá
þá langleiðis að. En augu hennar
leituðu aðeins að einum manni,
liðþjálfanum sjálfum, Frank
Troy.
Dökk augu hans tindruðu, þeg-
ar hann kom auga á hana. Hann
veifaði til hermannanna, gaf
þeim bendingu um að halda
áfram, en stökk sjálfur af baki.
— Fanny! Hvað ertu að gera
hér? Ég get ekki talað við þig nú.
— Þú sagðist ætla að koma til
mín. Stúlkan var ákaflega grann-
vaxin og fíngerð, freknótt, ynd-
islega blíðleg. Angistin skein úr
augum hennar og kinnarnar voru
mjög heitar og rjóðar. — Frank,
hvenær á það að verða?
— Á hvað að verða?
— Giftingin. Brúðkaupið okk-
ar! Þú sagðist ætla að kvænast
mér. Þér er vonandi alvara?
Enginn mannlegur máttur gat
staðizt þetta biðjandi augnaráð,
allra sízt Frank Troy. - - Ég sagði
þér það, og ég stend við það,
sagði hann. En ég get ekki staðið
við núna. Fanny, þú veizt að ég
elska þig. Er það ekki? Hann
langaði til að kyssa hana, en þeg-
ar hann leit út undan sér og sá
glottið á 'liðsmönnum sínum, þá
hætti hann við. — Ég verð að
flýta mér. Annars missi ég stöð-
14 VIKAN 44-tbl-
una. Og þú missir líka þína stöðu,
ef þú flýtir þér ekki heim!
— Ég kem og heimsæki þig í
tjaldbúðirnar. Hún leit á hann og
ástin skein úr smágerðu andlit-
inu.
— Þú mátt koma, en ekki fyrr
en ég læt þig vita. Vertu blessuð
á meðan.
Hann reið í veg fyrir herdeild-
ina og þaggaði niður í flissandi
hermönnunum. En innra með sér
fann hann til hlýju, einhverrar
framandi tilfinningar. Mikið var
hún yndisleg. Hann ætlaði að
senda boð eftir henni fljótt, —
mjög fljótt!
Það var mikil þröng á stóra
markaðinum í Casterbridge.
Hestar og nautpeningur skiptu
um eigendur. Trúðar reyndu að
yfirgnæfa hvern annan. Á torg-
inu og í hliðargötum var allt fullt
af fólki; ungir og gamlir, ríkir
og fátækir, allir í einni bendu.
Sumir voru að leita að þjónustu-
fólki, aðrir að atvinnu. Gabriel
Oak ruddi sér braut gegnum
þvöguna og leit í kringum sig.
En það var greinlegt að hann
átti ekki heima meðal þeirra sem
voru að leita fyrir sér með vinnu;
það voru margir sem snertu
handlegg hans og spurðu feimn-
islega: — Vantar herrann ekki
vikadreng?
Þvert á móti, sagði Gabriel,
— mig vantar vinnu. Vitið þið
um nokkurn sem vantar ráðs-
mann? En enginn vissi til þess.
Þarna voru margir fjárhirðar,
með langa stafi, og voru sumir
þeirra að gera út um ráðningu
sína með handslagi. Miðaldra
Frelsistilfinning gagntók Batshcbu,
þcgar hún þeysti um á hcsti sínum ..
maður með rólegt og þróttmikið
andlit, leit á Gabriel og sagði:
— Hverskonar vinnu leitið þér
eftir?
— Ráðsmannsstöðu.
— Mig vantar fjárhirði.
Maðurinn gekk áfram og Ga-
briel starði á eftir honum. Hirð-
ir! En það leit ekki út fyrir að
hann gæti gert sér vonir um að
fá vinnu við bústjórn, hann varð
að láta sér það lynda. Aðalatrið-
ið var að vinna sér fyrir mat í
bili. Enginn vissi heldur betur
en hann hvernig átti að annast
búfé. Hann vék sér til hliðar,
skipti um föt, fór í síðan vinnu-
kyrtil og tók sér staf í hönd. En
það var líkast töfrum, skyndi-
lega virtist enginn þurfa á fjár-
hirði að halda, — hann mætti
manni sem vantaði ráðsmann.
Og hann sá myndarlega bóndann
vera að ganga frá ráðningu við
horaðan mann og ennþá magrari
konu hans.
Um kvöldið hafði Gabriel Oak
ekki fengið neina vinnu, og hann
átti ekki eyri í vasa sínum.. Út
úr einu vertshúsinu kom hópur
glaðværra náunga, þar á meðal
myndarlegi maðurinn, sem Ga-
briel hafði vonað að fá vinnu
hjá. Þeir voru greinilega mettir
og góðglaðir, en Gabriel var
hvorúgt, honum var líka kalt. Nú
var aðeins eitt sem hann gat gert.
Hann tók flautuna sína upp úr
bakpokanum og fleygði hattinum
á götuna. Það leið ekki á löngu
áður en smápeningum tók að
rigna í hattinn hans. Slátrarinn
með síðu svuntuna dansaði einn
í fyrstu, en fleiri og fleiri fóru að
dæmi hans. Þeir voru allir þreytt-
ir eftir langan dag og áhyggju-
lausir af sterku ölinu. Og Gabriel
spilaði. Hann spilaði til að
gleyma sorgum sínum, sultinum
og þreytunni, spilaði til að heyra
ekki fyrir eyrum sér óminn af
orðum Batshebu: — Ég elska þig
ekki! — og til að heyra ekki
angistarjarmið í kindunum sín-
um, þegar þær steyptust í dúpið.
Hann spilaði fjöruga dansa,
augu hans voru dökk af trega,
en drættirnir um munn hans
urðu fastari. Hann var karlmað-
ur, og karlmenn létu ekki sjá á
sér sorgarmerki. Hann varð að
standa af sér storminn, beinn í
baki. Og Gabriel spilaði....
Um nóttina fékk hann að sitja
á vagni, sem var á leið til mark-
aðsins sem halda átti í Shottsford
daginn eftir. Karlarnir á vagn-