Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 20

Þrándur Thoroddsen
segir frá kynnum
sínum af ieikstjóranum
Roman Polanski og
fleiru í sambandi við
Hollywood-morðin.
TEXTI: ÓMAR
VALDIMARSSON
Um daginn gerðum við Sharon
Tate/Roman Polanski harm-
leiknum ýtarleg skil hér í blað-
inu. Það eru sennilega ekki
margir fslendingar sem vita það,
að Polanski átti, og á, kunningja
hér á íslandi. Sá er Þrándur
Thoroddsen, yfirmaður kvik-
myndadeildar sjónvarpsins, en
hann var með Polanski á kvik-
myndagerðaskóla í Pálandi á ár-
unum 1959—60.
Ég rakst á Þránd einn rigning-
ardaginn í haust, og fékk hann
til að segja mér eitt og annað af
kynnum sínum við þennan mið-
depil Hollywood-harmleiksins.
„Jú,“ segir Þrándur, „við vor-
um saman þarna á skólanum í
Kvikmyndaskólinn í Lodz, þar sem
Þrándur og Polanski (ásamt fleirum)
lærðu sitt fag.
Lodz í eitt ár, en þar sem hann
var að ljúka námi um það leyti,
og hafði vakið töluverða athygli
fyrir það sem hann var að gera,
var hann á sífelldum flækingi á
milli landa svo ég kynntist hon-
um lítið. En ég var mikið með
hans kunningjum, þar á meðal
Frykowsky þeim sem myrtur var
ásamt Sharon Tate.
Polanski kom þó alltaf á skól-
ann þess á milli og sló þá um
sig. Hann er algjör framúrstefnu-
maður og mikill sprelligosi; ákaf-
lega skemmtilegur náungi og
kom fyrir að hann fékk alls kon-
ar „dillur". Einu sinni man ég
eftir því, að hann var búinn að
vera utanlands í langan tíma;
hafði verið að framleiða myndir
eða skrifa handrit í Frakklandi,
og þá kom hann í heimsókn í
skólann og var geysivel tekið.
Hann kom heim til að undir-
búa myndina „Hnífurinn í vatn-
inu“ og voru allir fullir eftir-
væntingar, því í Frakklandi hafði
farið dágott orð af honum, og
Pólverjar fylgjast nokkuð vel
með því sem þeirra menn eru að
gera, nema hvað: hann kom þarna
inn á kvikmyndasýningu, en þær
voru gegnumgangandi allt skóla-
árið, hljóp fyrir sýningarljósið,
svo ekkert sást nema skugga-
mynd hans á tjaldinu, baðaði út
öllum öngum og hrópaði: „Getiði
hver er kominn?“
Nú, það þurfti ekkert geta um
það, heldur var allt saman stöðv-
að í hvellinum og honum haldin
mikil veizla og allir voru mikið
kátir yfir því að Polanski væri
kominn aftur.
Þegar þetta var hafði hann
ráðgert að ræða við rektor skól-
ans, sem var virðulegur heims-
maður, og fór á fund með hon-
um og nokkrum öðrum, allt
virðulegum skólastjórnarmönn-
um. Á meðan stóðum við nokkr-
ir nemendur niðri í ganginum og
töluðum saman. Er þeir komu út
aftur skellir Polanski sér á fjóra
fætur, hleypur geltandi eftir
ganginum og bítur rektor í fót-
inn.
Nei, hann var nú ekki alltaf
svona. Um leið og hann fór að
tala um kvikmyndir eða eitthvað
slíkt, svo ég tali nú ekki um ef
bar á góma það sem hann
var að fást við þá stundina, gjör-
breyttist hann, og fékk á sig
allt annan svip og yfirbragð.
Stundum virtist jafnvel eins og
hann eltist nokkuð — en hann er
að vísu ákaflega unglegur.
Um þetta leyti giftist hann
stelpu sem hafði verið viðloðandi
skólann, en það var alltaf fullt
af þannig kvenfólki þar; við köll-
uðum þær „satellíta". Þær hanga
þarna í sífellu, og í von um að
fá hlutverk við einhverja mynd-
ina sem er unnið við þar, og
þannig ætla þær sér að komast
inn í kvikmyndaheiminn. Nú,
hún fékk hlutverk í mynd hjá
honum; sú mynd hefur reyndar
verið sýnd hér, og heitir „Evu
langar að sofa“, svo giftist hann
henni, fór með hana til Frakk-
lands, gerði hana fræga þar og
skildi svo við hana.
Er hann kom aftur keyrði hann
í gegnum allt Pólland á eldrauð-
um, opnum Mercedes Benz sport-
bíl með fánum og fínheitum.
Hann er svona þessi manngerð:
Berst mikið á, en samt segja vin-
ir hans, sem eru raunar þeir er
ég þekki hann í gegnum, að
hann sé sérlega feiminn maður,
en er hann sprengir af sér skel-
ina þá kemur það svona út.
Annað gott dæmi sem ég man
eftir. í skólanum voru haldnir
dansleikir mánaðarlega, og var
þar alltaf yfirfullt, þó nemendur
skólans væru ekki nema rétt
rúmlega 100. Venjulega var það
þannig að fyrir utan var stór
hópur fólks, aðallega kvenfólk,
20 VIKAN 44- tbI