Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 16

Batsheba stóS sem steinrunnin úti
á enginu; hún kreppti hnefana í ör-
væntingu, og leit á kindurnar, sem
lágu afvelta á jörðinni, ! nýsprottn-
um smáranum; kindurnar hennar,
— þessi fallega hjörð. Þær gengu
upp og niður í krampakenndum
flogum og froðan vall úr munni
þeirra. Og augun, — Batsheba þoldi
ekki að horfa á þetta. — Hvað á
ég að gera? hrópaði hún í ang-
ist sinni. En svo varð hún fokvond:
— Hversvegna höfðuð þið ekki
gát á girðingunni? Hafið þ!ð enga
ábyrgðartilfinningu?
AAennirnir, sem stóðu hjá henni,
þögðu. Þeir voru ekki fjárhirðar,
og það vissi hún eins vel og þeir
sjálfir. Síðan Gabriel fór, hafði
enginn þeirra skipt sér af kindun-
um. Það var eitt fyrir sig að sjá til
að brynna fénu og setja það á beit,
en það var ekki þeirra skylda að
sýna aðra fyrirhyggju. Það hafði
alltaf verið ábyrgur fjárhirðir að
bænum. Þetta var hans skyldustarf.
— Getið þið ekkert gert? öskraði
matmóðir þeirra, frávita.
Ein kindin kipptist við og sprikl-
aði hjálparvana. Síðan lá hún hreyf-
ingarlaus. Það var ekki heldur sú
eina og þær urðu æ fleiri.
Þær myndu ábyggilega farast allar
saman.
Ef Gabriel hefði verið viðstadd-
ur, hefði þetta aldrei hent! flaug
henni í hug. Hann hefði aldrei látið
það koma fyrir að fjárhjörðin rifi
niður girðingar og öslaði á beit út
í nýsprottinn smárann, sem í ofaná-
lag var blautur! Hann vissi betur.
Hann hefði aldrei látið þetta koma
fyrir. Vissan um það gerði hana ekki
blíðari í skapi. — Getið þið þá ekk-
ert gert? hrópaði hún aftur.
— Mm-m. Joseph Poorgrass
ræskti sig, en leit ekki í augu henn-
ar.
— Það er aðeins einn maður hér
um slóðir, sem getur bjargað þess-
um kindum, ungfrú, sagði hann
rólega.
— Náið þá í hann! Náið í hest
og sækið hann!
— Það er Gabriel Oak, ungfrú.
Hún hefði mátt vita það! Nei,
það voru takmörk fyrir öllu. Hún
gat ekki beðið hann um hjálp, ekki
eftir það sem á undan var geng-
ið.
Hún sneri sér undan, en þá fékk
ein kindin krampaflog, og barðizt
fyrir lífi sínu, skamma stund. —
Ég vil ekki að hann stigi hingað
Fjarri heimsins gl
Batsheba Everdene er
konan sem Gabriel Oak
dreymir um; — fögur,
dularfull, kjarkmikil og
hrokafull. Hann bað
hennar þegar hann var
sjálfseignarbóndi, en
hún hafnaði honum.
Harín hittir hana aftur,
þegar hann er orðinn
eignalaus, en hún erf-
ingi og eigandi að stór-
um búgarð, þar sem
hann gerist fjárhirðir
hjá henni.
Næsti nágranni Batsh-
ebu er óðalsbóndinn
William Boldwood, hlé-
drægur, myndarlegur
miðaldra maður, sem
verður ástfanginn af
henni við fyrstu sýn.
Hann biður hennar, en
hún biður hann um um-
hugsunarfrest. Henni
sinnast við Gabriel Oak
og hún rekur hann úr
vistinni.....
fæti, sagði hún hörkulega En svo
datt henni í hug að leita á náðir
Williams Boldwood, hann var
reyndur og hygginn bóndi. — Sæk-
ið herra Boldwood, sagði hún. —
Hann hjálpar mér örugglega.
— Ungfrú, hann hefur ekkert lag
á skepnum, sagði Cainy Ball, og
leit á hana gegnum stálspangagler-
augun, sorgmæddum augum. — Það
er enginn sem getur bjargað kind-
unum, nema Gabriel Oak.
— Ég vil ekki hjá hann! Batsheba
beit á jaxlinn. En þá fékk ein kind-
in ennþá flog. Hún gat ekki horft
á þetta, gat ekki samvizku sinnar
vegna látið blessaðar skepnurnar
kveljast svona. Hún mátti ekki svíkja
þær!
— Hún segir að þú verðir að
koma strax! sagði Andrew Randle,
og náði varla andanum, þegar hann
kom að kofa Gabriels, hinum meg-
in í dalnum.
En Gabriel stóð kyrr og studdi
sig við dyrakarminn. Jæja, hún ætl-
aði að skipa honum, hann ætlaði
ekki að láta bjóða sér það! — Það
er nú svo, sagði hann við Andrew,
— þú getur sagt matmóður þinni
að ég komi ekki nema hún biðji
mig hæverzklega
— Ungfrú, hann segir að þér
verðið að fara bónarveginn, sagði
hann, kafrjóður. — En þ-það -verða
allir að gera, sem óska aðstoðar,
sagði hann.
— Það geri ég aldrei! sagði
Batsheba og snerizt á hæl, en þá
stóð hún frammi fyrir dauðvona
kindunum, hún þoldi ekki að sjá
kvölina í augum þeirra
Hvernig gat hann gert henni
þetta? Að þvinga hana til undir-
gefni á þennan hátt! En hún átti
ekki annarra kosta völ, og hún
skrifaði nokkur orð á bréfsnepil, við
öxlina á Andrew, hún gat ekki far-
ið að biðja Andrew að bera hon-
um auðmjúka kveðju, svo allir
vinnumennirnir hlustuðu á. Með
skjálfandi hendi skrifaði hún að-
eins. — Gabriel, svíktu mig ekki!