Vikan - 13.11.1969, Side 46

Húsid med
jérnhlidunum
Hér birtist annar hluti nýrrar framlialdssögu eftir Elisabeth Ogilvie:
Caroline Brewster segir söguna í fyrstu persónu. Hún er ung
stúlka, sem var orðin leið á lífinu og réði sig samkvæmt auglýsingu
til að gæta lítils drengs í afskekktu húsi niður við strönd. Hús-
bcndinn heitir Rees Morgan. Hann missti konu sína í slysi þremur
árum áður og einkasonur þeirra slasaðist þá svo illa, að hann
býður þess aldrei bætur. Allt gengur vel fyrstu vikuna, nema
ýmis smávægileg atvik vekja illan grun. Á fyrsta frídeginum sín-
um fer Caroline til Somerset, sem er næsti bær. Þar hittir hún
afgreiðslustúlku á veitingahúsi, sem var áður í vist hjá Rees Morgan.
Hún ber honum heldur illa söguna.
Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie — 2. hluti
Hún leit út um gluggann og
hristi höfuðið.
— Og samt var það sem ég
gerði alls ekki svo mjög hættu-
legt. Drengurinn meiddi sig ekki
vitundarögn. Og enginn hafði
bannað mér þetta.
Hún gretti sig í framan og
teygði sig:
— Mér er ennþá illt í skrokkn-
um. Rees Morgan er sterkur og
hann var óður af reiði.
Ósjálfrátt lagði ég trúnað á
hina ótrúlegu frásögn hennar. En
ég gat alls ekki ímyndað mér,
að hin djúpa og hlýja rödd Rees
Morgans gæfi frá sér reiðiöskur.
Og ég vildi heldur ekki trúa því,
að hið fallega andlit hans gæti
afmyndazt í reiði. Hver vissi bet-
ur en ég hve mildur og blíður
hann var, til dæmis þegar hann
gældi við son sinn? Andartak
þráði ég, að hann sýndi mér
sömu ástúð og hlýju og syni sín-
um. En í fjarska heyrði ég rödd
Phyllis Partridges:
— ... hann hefði getað sagt
mér þetta sama á vingjarnlegan
hátt. En augnaráð hans skelfdi
mig svo, að ég þorði ekki fyrir
mitt litla líf að búa undir sama
þaki og hann.
íSg hugsaði með mér, að hún
gæti varla verið með öllum
mjalla.
— ... aumingja Tim, hélt hún
áfram. Ég má ekki einu sinni til
þess hugsa hvað um hann verði.
— En Morgan elskar Tim,
skaut ég inn í. — Hann er eins
góður við hann og hægt er að
hugsa sér.
— Það er hægt að elska á
margan hátt, sagði hún dular-
full á svip.
- Ósköp ertu áhyggjufull á
svip, Phyllis, sagði einhver hlæj-
andi fyrir aftan okkur.
Ungur maður, hár vexti og
ljóshærður, í skítugum vinnu-
buxum og röndóttri skyrtu,
hafði komið að borðinu án þess
að við tækjum eftir því.
Það lifnaði yfir Phyllis Part-
ridge.
— Halló, Erik, sagði hún. —
Þetta er nýja stúlkan á Bell-
wood.
— Caroline Brewster.
— Erik Allenby.
Brosið hvarf af vörum hans og
augun urðu dimm og hæðnisleg.
Má ég setjast hjá ykkur?
spurði hann.
Hann var sólbrúnn, hárið ljóst
og gullið og augun skærblá og
fjörleg.
Hvernig líður ykkur þarna
úti? spurði hann, þegar Phyllis
gekk að afgreiðsluborðinu til að
sækja kaffibolla. — Phyllis er
þeirrar skoðunar, að Morgan sé
djöfull í mannsmynd.
- Álítið þér það líka?
Eg þekki hann ekki. Og
reyndar þekkir enginn hann hér
um slóðir. Hann var eins konar
einsetumaður, jafnvel á meðan
konan hans lifði. En hann er
laglegur og aðlaðandi, eða er það
ekki? Þær voru margar stúlk-
urnar, sem vildu krækja í hann,
þegar hann varð aftur einhleyp-
ur. En þær gáfust allar upp.
Ætlið þér líka að einangra yður
í sama tilgangi og allar hinar?
— Ég kann ágætlega við ein-
veruna, enn sem komið er að
minnsta kosti. En Rees Morgan
leggur til, að ég fari eitthvað
einu sinni í viku.
— í sérhverri hryllingssögu,
sagði Erik, — þá þarf geggjaði
vísindamaðurinn að fá eitthvert
tækifæri til að gera sínar djöful-
legu tilraunir.
É'g gat ekki varizt því að hlæja.
Hann var strákslegur á svip og
háðskur, þegar hann sagði þetta.
Og hann var sannarlega aðlað-
andi og vingjarnlegur, þegar
hann sagði:
— Það gleður mig sannarlega,
að þér skuluð fá frí einu sinni í
viku og að Somerset skuli vera
eini staðurinn, sem þér getið
heimsótt. Hafið þér ekki gaman
af siglingum? Jú, þér hljótið að
hafa ánægju af að sigla. Eg sé
það á yður. Ég hringi til yðar
næstkomandi miðvikudag. Ef
veðrið verður slæmt þá, veljum
við einhvern annan dag. Nú verð
ég því miður að fara. En við
sjáumst sem sagt aftur.
Þegar ég ók heimleiðis í feg-
urð sumarkvöldsins. brosti ég í
hvert, skinti sem mér varð hugs-
að til Eriks Allenby. Þegar hann
mundi hringja til mín, ætlaði ég
svo sannarlega að segja honum
til syndanna, og koma honum í
skilning um, að ég væri ekki
jafn auðveld bráð og hann héldi.
Síðustu sólargeislar kvöldsins
spegluðust í gluggum Bellwood.
Þéttur skógurinn var allt í kring-
um mig og mér fannst hann
þrengja að mér á sama hátt og
járnhliðin, þegar ég ók inn um
þau.
Ég þaut upp á loftið til að að-
gæta, hvort Tim væri vakandi.
Rees sat við rúmstokkinn hjá
honum og las í bók. Þeir urðu
ekki varir við mig fyrst í stað.
É'g stóð um stund og horfði aft-
an á Rees, á breiðar axlir hans,
hnakkann og dökkt hárið. Um
leið og Tim kom auga á mig,
lifnaði heldur betur yfir honum.
Carol, sagði hann. —
Komstu með nokkuð handa mér?
Rees sneri sér við og horfði á
mig og mér fannst einkennileg-
ur glampi í augum hans.
Hann gekk til mín og lagði
hlýjar hendurnar á axlir mér.
- Við vorum einmitt að bíða
eftir þér, sagði hann lágt.
Á samri stundu skynjaði ég,
að ég gæti ekki barizt gegn til-
finningum mínum lengur. Ég bar
sannarlega hlýjan hug til hans.
Því varð ekki neitað. Við stóð-
um þarna hlið við hlið og horfð-
um á Tim opna pakkann, sem
ég hafði fært honum.
— Þú ættir kannski að fara
að sofa núna, Tim, sagði ég.
— Komdu niður á eftir og
fáðu þér glas með mér, sagði
Rees við mig, kyssti son sinn og
fór.
— Þarftu að fara fram á bað,
Tim? spurði ég.
— Nei. Jú, kannski ég geri
það.
Hann settist upp og sveiflaði
fótunum undan sænginni. Ég
ætlaði að styðja hann fram úr
rúminu, en þá brosti hann og
reyndist geta gert það með öllu
hjálparlaust. Mér til mikillar
undrunar sá ég, að hann gat
gengið án þess að vera með
spelkurnar. Hann var að vísu
óstyrkur og valtur á fótunum,
en hann gat samt gengið.
— Ég vissi ekki, að þú gætir
þetta, sagði ég, þegar hann kom
aftur. — Veit nabbi þinn það?
Ég má ekki gera þetta,
hvíslaði hann að mér fullur af
sektarkennd.
— Þá er víst bezt, að þú hlýð-
ir pabba þínum, sagði ég, bauð
honum góða nótt og fór. Á leið-
inni niður stigann hugsaði ég
með mér, að í rauninni vissi ég
alltof lítið um meiðsli Tims.
Kannski var ekki vonlaust um,
að honum gæti farið mikið fram.
Hvernig gat ég vitað það? En
Rees hlaut að hafa gert allt fyr-
ir hann sem hægt var. Hann var
svo samvizkusamur og hugsaði
eins vel um drenginn og frekast
var hægt.
Hann beið eftir mér niðri.
—■ Við skulum ganga út stund-
arkorn, sagði hann, lagði jakk-
ann sinn yfir axlir mér ofur-
hægt og varfærnislega. Við geng-
um þögul í bláleitu rökkrinu.
Skyndilega rauf hann þögnina.
— Hvað gerðir þú í fríinu
þínu?
Ég sagði í stórum dráttum frá
bílferðinni og Somerset. Og síð-
an minntist ég á Phyllis Part-
ridge.
— Jæja, er hún þarna enn-
þá? spurði hann. — Og hvað
sagði hún við þig?
— Hún sagði, að þú hefðir
orðið reiður við hana, og kvaðst
hafa tekið það svo nærri sér, að
hún hafi farið úr vistinni á samri
stundu.
Eg treysti Rees og vildi vera
fullkomlega heiðarleg gagnvart
honum. Þess vegna fannst mér,
að hann þyrfti að vita, hvað ég
hafði frétt í bænum.
— Já, það er rétt, ég missti
stjórn á skapi mínu gagnvart
þessari ágætu ungfrú Partridge.
Siáðu til, Carole. Það var ekki
að ástæðulausu. Ég sá þau dag
nokkurn hana og Tim hérna á
klettabrúninni fyrir framan okk-
ur. Tim var að leika sér einmitt
á beim stað, þar sem móðir hans
dó o<? hann sjálfur slasaðist, svo
að hann býður þess aldrei bæt-
ur. Það er ekkert grindverk þar
sem bi'm féll fram af klettunum.
Tim féll líka fram af. en líkami
bennar biargaði lífi hans. Þetta
var svo hræðilegt, Carol. Og
46 VIKAN 46-tbl-