Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 29

knúðan til að vinna að öðru
en eigin hagsmunum, og
þetta fólk túlkar auðvitað
framkomu Palmes eftir sín-
um eigin mælikvarða; telur
hann kaldan bjarsýnismann
og valdasjúkan, 'fyrir utaú
ýmislegt annað, sem það vill
telja honum til lasts.
Það er vitað mál að póli-
tískt vald gefur mikla mögu-
leika til framkvæmda, mögu-
leika til þess að gera hug-
myndir að veruleika.
Olof Palme er liarður i
hom að taka, og hann á sér
lítið rautt kver.
Það er stöðug spenna í
kringum þennan mann. Fóllc
finnur ekki til öryggis i nær-
veru hans. Hann virðist ætl-
ast til þess að menn hugsi
sjálfstætt, og það er ekki allt-
af vel liðið.
Ásýnd hans, eða réttara
sagt, ásýndin sem var, hefir
verið mjög milcið milli tann-
anna á fólki, síðan hann
skaut áhorfendum skelk í
bringu með hvössu augna-
ráði í sjónvarpinu. Olof
Palme virðist ekki skeyta
mikið um útlit sitt, ekki fyrr
en hann fékk það framan í
sig, að honum væri eins gott
að fá sér skárri hárgreiðslu-
meistara, það gæfi skaðað
málstaðinn, ef hann væri
elcki sómasamlega klipptur.
Það var sagt að hann hefði
lagt sér til Hamlet-klippingu
fyx-ir flokksþingið í fyrra.
Drættirnir i andliti hans, sem
áður voru túlkaðir á ýmsa
vegu, eru nú horfnir, og
sömuleiðis barnatennurnar.
En þetta með tennurnar var
reyndar ekki gert til að ganga
í augun á sjónvarpsáhorfend-
um, heldur til að þóknast
lækni hans. Síðan hefir
Palme vei'ið dálítið ess-mælt-
ur, og það ætti hann að taka
til athugunar.
En svo er það augnsvipur-
inn. Það leynir sér ekki að
maðutinn fær ekki nægan
svefn. Það er líka mála sann-
ast. Á árunum 1953—1958
svaf hann lítið sem eklci neitt.
Þá sat hann í undirbúnings-
nefn rikisráðsins. Og hann
hefir ekki haft mikinn tima
til sveflns síðan. Palme er
ekki morgunmaður, en neyð-
ist samt til að fara snemma
á fætur. En hann hressist
Þótt kastað sé fúleggjum, tyllir Palme
sér því betur á tá!
fljótt, þegar liða fer á dag-
inn, og er hinn sprækasti
fi-am yfir miðnætti. Hann er
því ekki sérlega hraustlegur
á morgunfundum í þinginu,
— þá er hann fölur og fár,
en nær venjulega eðlilegum
litarhætti, þegar lxann fer að
tala. Þá verður liann ungleg-
ur og óþreytandi að sjá.
Hann er mjög góður i*æðu-
maður, patar mikið til á-
herzlu orðum sínum, og hef-
ir það mikinn sannfæringai'-
nxátt, að áheyrendur lirífast
með. En ef litið er hak við
ræðustólinn, sézt að hann
treður eiginlega sjálfan sig
um tær, svo hann hlýtur að
slíta yfirleðrinu á undan skó-
sólunum. Hann týnir venju-
lega haridritum að ræðum
sinum, en það skiptir ekki
Sjöman tók viðtal við Palme. Því var
skellt inn í myndina „Forvitin gul“,
og vakti það hneyksli.
máli, lxann er ekki í neinum
vandræðum með að tala
blaðalaust, er það rökfastur
að í'æður lxans standast próf-
un eftir á. Hann segir aldx-ei
„hum“, og það eiga áheyr-
endur dálítið erfitt með að
fyrirgefa honum.
— Það er eittlxvað drengja-
legt við hann, sem stangast
á við háfleygar skoðanir
hans. Hann umgengst kven-
fólk, eins og það sé mann-