Vikan - 13.11.1969, Síða 19

hans:
— Ég vildi að við hefðum verið
bundin sterkari böndum. Oleysan-
legum böndum!
Oleysanlegum böndum! Hann var
algerlega ókunnur! Hvað ímyndaði
hann sér eiginlega? En hendur henn-
ar titruðu.
— Góða nótt — fagra frú.
Batsheba var viðutan og klaufa-
leg, þegar hún flýtti sér yfir hlað-
ið og inn í húsið, læsti á eftir sér
og skaut tvöföldum slagbrandi fyr-
ir dyrnar. Hún varð að *á ró.
En dökku augun og lágværa,
stríðnislega röddin, létu hana ekki
í friði.
Sumarhitinn var kæfandi innan
veggja rósagarðsins, og loftið óm-
aði af voldugu suði, eins og hljóm-
kviðu; það var býflugnamergðin
sem suðaði! Batsheba lagfærði
blæjuna yfir barðabreiðum hattinum.
Hún hægði á sér, því það var um
að gera að koma beint undir bý-
flugnamökkinn, sem var eins og
ský á lofti; reyna að veiða þessi
loðnu skordýr og koma þeim var-
lega fyrir í býkúpunni.
En þetta var ekki hættulaust verk;
það varð að gæta þess vel að blæj-
an hyldi andlitið og að ekkert gat
væri á glófunum. Hún hafði reynd-
ar getað látið einhvern vinnumann-
inn gera þetta, en það vildi hún
ekki. Þetta var starf húsmóðurinn-
ar. Og hún hlakkaði til að fá gull-
ið hunangið í lok sumarsins, og að
láta Liady og frú Coggan setja það
á glös til vetrarins. Það var nota-
leg tilhugsun.
Loftið var þrungið af ilmi innan
steinveggjanna í rósagarðinum,
þegar hún fikraði sig varlega upp
þrepin. En skyndilega hrökk hún
við og nam staðar. Hún heyrði glað-
legan hlátur fyrir aftan sig. Svo
fann hún hvernig blóðið þaut upp í
kinnar hennar
Þarna var hann. Hann hallaði sér
upp að bogahliðinu, og augun voru
jafn dökk, og ennþá stríðnislegri,
en þegar hún hitti hann um nóttina
við hveitistakkinn. Hún var fegin
því að blæjan huldi andlit hennar.
— Ungfrú Everdene! sagði hann,
oq kom hægt í áttina til hennar. —
Ég vissi ekki hver þér voruð þarna
um kvöldið. Þér, sem sneruð á
kornmangarana. Hann stóð kyrr
og dökk augun voru biðjandi. —
Viljið þér fyirrgefa ókurteisi mína?
Slíkur maður var auðvitað vanur
að fá vilja sínum framgengt! En ekki
hérna, — ekki hjá henni. — Nei, það
geri ég sannarlega ekki, svaraði
Batsheba og lyfti blæjunni frá and-
litinu. Hann skildi sjá að henni væri
alvara. Hún var snögg í bragði og
gerði það með viIja.
— Ég ætlaði ekki að særa yður,
sagði hann ísmeygilega. — Og það
er grimdarlegt af yður að taka þessu
svona illa. Ég sagði yður hve fögur
þér eruð, og það er satt. Ég er
heiðarlegur maður, ungfrú Ever-
dene.
— Mér kemur ekkert við hvort
þér eruð heiðarlegur eða ekki, en
mér líkaði ekki hve nærgöngull þér
voruð. Batsheba var hnarreist eins
og drottning, og sneri sér við. Hún
ætlaði að ná í býflugurnar, og hún
hafði engan tíma til að ta|a við
þennan Frank Troy. En hún fann að
hann fór ekki, hann stóð þarna inn-
an um rósirnar, mjög nálægt henni.
Hana hitaði í andlitið og hjartað sló
hraðar.
— Viljið þér alls ekki fyrirgefa
mér? Frank Troy var ekki í vand-
ræðum með blíðmælgina. Batsheba
Everdene var líka töfrandi; hörund
hennar var eins og blöð rósanna um-
hverfis hana. Og glampinn í kulda-
legum, bláum augunum, hafði egn-
andi áhrif á hann.
— Nei, ég geri það alls ekki, ég
er búin að segja yður það, svaraði
hún í sama róm og áður.
— Það er ekki mín sök að þér
eruð svo fögur, sagði hann. — Þér
vitið ekki sjálf hver áhrif slíkir töfr-
ar hafa á varnarlausa menn eins og
mig ....
Hendur Batshebu titruðu. Enginn
hafði talað þannig til hennar áður.
Svo greip hann hana í faðm sér .
Hún varð vandræðaleg, óörugg, en
hana langaði til að sýna yfirburði
sína, en það var tilgangslaust. Henni
fannst hún vera að kafna. Hann var
svo ólíkur öðrum mönnum, mönn-
um sem hún hafði áður hitt. — Vilj-
ið þér ekki gjöra svo vel að fara
héðan, ég hefi störfum að sinna,
sagði hún, frekar biðjandi en skip-
andi. — Þér megið ekki tala svona
til mín, — ég vil ekki hlusta á yður.
Hann anzaði því engu og kom
nær.
— Ég hefi verið að hugsa um
yður, síðan ég sá yður fyrst. Ég
varð ástfanginn í yður við fyrstu
sýn.
Batsheba sneri sér snöggt við.
Var þetta satt? Var hann að draga
dár að henni? En augnaráð hans
var alvarlegt og hann leit beint í
augu hennar.
— Og ég er það ennþá, sagði
hann, með sömu lágværu, lokkandi
röddinni.
— Það er útilokað! Hún leit á
hann og var svo taugaspennt að
hún tók andann á lofti. — Slíkt skeð-
ur ekki í veruleikanum. . . .
En augu hans andmæltu henni,
og hún kom ekki upp nokkru orði
í viðbót.
Gabriel sá Batshebu langleiðis
að. Hún kom hlaupandi niður heim-
keyrsluveginn, létt eins og fugl, í
hvítum sumarkjól, og sólin geislaði
í rauðbrúnu hárinu. Hún hljóp fram
hjá fjárgirðingunni og kallaði til
hans:
— Gott kvöld, Gabriel! en hún
nam ekki staðar. Hún hélt áfram
niður með hæðunum við ströndina,
þar sem grasið var lágvaxið og
strítt. Hann horfði á eftir henni um
stund, en sneri svo við. Hún var
húsmóðir hans, hún hafði rétt til
að fara hvert sem hún vildi. Hann
var aðeins einn af vinnumönnum
hennar, fjárhirðirinn ....
Batsheba hafði varla tekið eftir
honum, það var rétt svo hún sá
hann, á sama hátt og hún sá kind-
urnar sínar.
Hún kastaði á hann kveðju um
leið og hún hljóp fram hjá honum.
Hjarta hennar var hjá öðrum manni,
allt öðrum en honum! Hermanni
Hennar Hátignar, I þröngum, bláum,
borðalögðum buxum og skarlats-
rauðri treyju með gullborðum á
ermunum! Hann hafði lofað henni
að sýna henni undirstöðuatriði í
skylmingum, — ef þau gætu hitzt
þar sem enginn sá þau . . .
Blóðið þaut eftir æðum hennar.
Hún hljóp, það var engu líkara en
hún flygi, snerti varla jörðina, nið-
ur hallann, rekin áfram af einhverri
ólýsanlegri tilfinningu, sem hún gat
ekki fyllilega gert sér grein fyrir.
Hún vissi aðeins það eitt að hún
varð að komast burt frá búgarðin-
um, burt frá öllum skyldustörfum,
— burt til að hitta Frank Troy með
leynd! Hann hafði beðið hana að
hitta sig. Hún gat ekki annað en
svarað því játandi. Dökka, ákafa
andlitið stóð alltaf fyrir hugskot-
sjónum hennar, já alltaf! Lafmóð
eftir hlaupin, nam hún staðar og
leit í kringum sig. Hvergi sázt glitta
í gull eða skarlatsrauðan jakka, og
andartak fann hún sáran sting von-
brigða í brjósti sér. Ef hann kæmi
nú ekki? En það vissi enginn að
hún hefði farið til móts við hann,
enginn skyldi fá tækifæri til að
hlæja að henni ....
Svo sneri hún höfðinu, og varir
hennar opnuðust í Ijúfu brosi. Hann
var þarna! Hann stóð upp á háum
hól, beint á móti henni.
Hún þaut niður hallann, niður í
lautina, til að mæta honum á miðri
leið, og nam staðar, rétt fyrir fram-
an hann. Hún gekk upp og niður af
mæði, en hún leit ekki beint í augu
hans, og Frank Troy hló.
— Troy liðþjálfi, mættur til að
sýna skylmingar, ungfrú! sagði hann
mjög hátíðlega. — Fáið yður sæti,
ungfrú!
Hún hné niður í grasið og leit
upp til hans. Hann dró sverðið úr
slíðrum, og það glitraði á það í
sterklegri, þrúnni hönd hans. Hún
Framhald á bls. 34.
48 tbl VIKAN 19