Vikan - 13.11.1969, Síða 47

hann mun sjálfur aldrei geta
skilið það. Stundum er mér nær
að óska þess, að hann hefði feng-
ið að deyja með henni.
Hann drúpti höfði og sagði
ekki eitt einasta orð, þar til við
komum aftur til Bellwood.
— Þakka þér fyrir, Carol,
sagði hann lágt. — Ef ég hefði
verið einn í kvöld, hefði ég ráf-
að úti alla nóttina.
Hann reyndi að hlæja.
— Nú höfum við sannarlega
gott af því að fá okkur ofurlitla
hressingu.
Ég gekk fram og aftur um
stofuna með glasið í hendinni.
Það klingdi örlítið í ísmolunum.
'Eg stanzaði fyrir framan mynd
af hinni látnu konu hans. Hún
var ung og alvarleg á svipinn á
myndinni. Augun lýstu rósemi
og munnurinn var viðkvæmnis-
legur.
Þú ert alls ekki ólík henni.
Mér finnst öll ógæfa mín gleymd
og grafin, þegar þú ert hér, ung,
falleg og lifandi.
Hann var undarlega fjarrænn.
Hann leit á myndina, lyfti glasi
sínu og drakk.
Ég hefði líklega getað farið út
úr herberginu, án þess að hann
tæki eftir því. En hvers vegna
gerði ég það ekki? Eg var hing-
að komin til að líta eftir Tim,
en ekki til þess að verða ást-
fangin af föður hans.
— Carol, sagði hann. — Fyrir-
gefðu mér. Sýndu mér ástúð og
þolinmæði alveg eins og Tim
litla.
— Góða nótt, Rees, sagði ég
lágt.
Hann stóð neðst í stiganum,
þegar ég gekk upp hann. Eg sá
andlit hans enn fyrir mér, um
leið og ég lokaði dyrunum á
herbergi mínu. Þetta undarlega
sambland af sorg og gleði.
Ég lá í rúminu mínu og heyrði,
að Rees lék klassísk verk af
hljómplötum niðri. Mér leið
mjög þægilega. Ég var á milli
svefns og vöku og hugsanir mín-
ar voru á reiki fram og aftur.
f rauninni var aðeins ein kona
til í huga Rees. Og hún var dá-
in. En samt leið mér vel.
Eg hrökk upp með andfælum
og stóð skyndilega ein á gólfinu
í kolniðamyrkri. Eg hafði heyrt
langt og skerandi öskur. Eg var
stjörf og starði út í myrkrið.
Bergmál ópsins kastaðist frá ein-
um veggnum til annars í þessu
stóra húsi. Það var innilokað á
sama hátt og ég.
Tim. Það var hið fyrsta sem
mér datt i hug, þegar ég heyrði
ópið. En hann svaf vært við
dauft skin náttlampans. Ég lag-
færði sængina á honum skjálf-
andi höndum, gekk síðan að
glugganum og leit út. Trjágrein-
arnar svignuðu undan vindinum
og í fjarska heyrðist í briminu,
þegar það skall á klettunum. Ég
lokaði glugganum og gekk síðan
aftur inn í herbergið mitt.
Ég settist í hægindastól og
horfði út um gluggann, á gras-
flatirnar og skóginn. Ég kom
auga á staðinn, þar sem skógar-
stígurinn hófst.
Bergmálið af öskrinu hljóm-
aði enn fyrir eyrum mér. Var
það ég sjálf, sem hafði rekið upp
þetta skerandi neyðaróp? Phyll-
is Partridge hafði talað um
slæma drauma og martröð. Mér
datt í hug, að þetta stafaði af
því, sem Rees hafði sagt mér
kvöldið áður, um slysið, þegar
konan hans dó. Hún hlaut að
hafa rekið upp nístandi óp, þeg-
ar hún féll fram af klettunum;
þegar snarpur vindsveipur
gerði það að verkum að hún
missti jafnvægið, eða hvernig
sem það nú var, sem slysið bar
að höndum.
Síðan hafði ég smátt og smátt
róazt og sannfærzt um, að það
hefði verið ég sjálf sem hrópaði
eða þá eitthvert dýr í skóginum.
Loks gat ég sofnað aftur.
Daginn eftir var sólríkur júlí-
dagur og síðan fylgdi hver dag-
urinn í kjölfar annars. Alltaf var
glaðasól og gróðurilmur í lofti.
Miðvikudagur. Næsti frídagur-
inn minn. Eftir morgunverðinn
vorum við stundarkorn á strönd-
inni, Tim og ég. Við byggðum
hús í sandinum og fundum
nokkra smákrabba.
Ég baðaði mig í sólinni. Hvers
vegna skyldi ég ekki fara út með
Erik Allenby? Eg átti hvort sem
var að fara eitthvað, þegar ég
átt.i frídas, samkvæmt eindreg-
inni ósk Rees.
— Tim, sagði ég. — í kvöld
kem ég ef til vill ekki heim, fyrr
en þú ert sofnaður. En ég skil
eftir ofurlítinn pakka handa þér
við rúmið þitt.
Hann hló og var hinn ánægð-
asti.
— Einhvern tíma kem ég með
þér til bæjarins, Carol.
— Við sjáum til, Tim, sagði
ég til þess að dreifa talinu, af
því að ég vissi að þetta var und-
ansláttur. En hann gerði sér
þetta svar að góðu.
Klukkan ellefu kom Roberts
niður að ströndinni til að sækja
okkur og segja mér, að Erik
hefði hringt til mín. Hann spurði,
hvort ég gæti ekki hringt til
hans. Tim greip fram í fyrir
okkur, benti á húsið, sem við
höfðum byggt í sandinum og
sagðist mega fara með mér til
bæjarins einhvern tíma.
Roberts vék sér að mér og
hvíslaði:
— Herra Morgan vill ekki, að
Tim sé gerður spenntur að
ástæðulausu.
— En þetta er hans eigin hug-
mynd og eg hef alls ekki lofað
honum þessu, svaraði ég og var
sárgröm.
Rees hitti okkur fyrir utan
húsið. Hann lyfti syni sínum upp
og sagði síðan yfir öxl hans við
mig, að ég skyldi hringja úr
bókaherberginu sínu.
— Ég kem seinna niður að
ströndinni til að skoða sandkast-
alann, sagði hann við Tim og
hélt síðan inn í húsið.
Hann stóð fast við hliðina á
mér í bókaherberginu, á meðan
hann fletti í símaskránni í leit
að símanúmeri Eriks. Mér virt-
ist hann vera svo þreyttur og
einmana, að ég fann hjá mér
hvöt til að tala einslega við hann
og í fullum trúnaði.
— Rees, sagði ég. — Roberts
segir, að ég megi ekki gera Tim
litla spenntan að ástæðulausu.
Mér skilst á honum, að ég megi
ekki heldur segja honum sitt af
hverju, sem hann spyr mig um
og langar til að vita. Þú ert faðir
hans og þess vegna langar mig
til að spyrja þig ráða. Tim kom
í morgun með bók til mín og
bað mig um að segja sér, hvað
bókstafirnir hétu. Hann þekkir
suma þeirra, en hann langar til
að læra meira. Hann var svo
ákafur og svo fljótur að læra
nýja stafi, að ég varð himinlif-
andi af ánægju. Rees — ertu
viss um, að það megi ekki þjálfa
heila hans aftur. Hvernig ætti
það að geta skaðað hann?
Rees varð hugsi á svip og tók
að troða tóbaki í pípuna sína.
— Tim er óvenjulega fjörmik-
ill og aðlaðandi krakki, sagði
hann loks. — Hann virtist vera
mjög vel gefinn, þegar hann var
lítill og hann hefði eflaust náð
góðum árangri, ef hann hefði
ekki orðið fyrir slysinu. Það sem
bú verður vör við eru aðeins
daufir elampar. ofurlítið brota-
brot af þeim gáfum og hæfileik-
um, sem hann hafði.
— Það sem hann vill gera er
aðeins óskadraumur hans, sagði
Rees og í sama bili heyrðum við
hlátur Tims úr baðherberginu.
— Hann vill gera svo ótalmargt,
sem hann getur ekki. Þess vegna
reynum við að haga uppeldi hans
þannig, að hann verði fyrir sem
minnstum vonbrigðum. Hann
mun ekki geta þroskazt eins og
önnur börn. Ef við reynum að
vinna að því, þá vofir alltaf yfir
sú hætta, að aftur blæði inn á
heilann.
Ég horfði á hann þar sem hann
stóð teinréttur. Það leyndi sér
ekki, að hann átti í miklu sálar-
stríði, á meðan hann sagði þetta.
Það var eins og hann fyndi til í
hverjum vöðva og mig langaði
ákaft til að hjálpa honum. Eg
ákvað að hætta þessum rökræð-
um og reyna að horfa á málið
frá hans sjónarhóli, þótt mér
væri það þvert um geð.
— En hvað á ég að gera, ef
hann spyr mig um bóksafi og
tölur?
Rees svaraði ekki og ég beit
á vörina.
— Vera mín hér veldur bara
erfiðleikum og skapar ný vanda-
mál, sagði ég. - Ég sé ekki bet-
ur en að það sé bezt að ég fari
mína leið.
Hann sneri sér snöggt við, um
leið os ég sagði þetta:
— Carol. Við þörfnumst þín.
Augnaráð okkar mættust.
Framhald á bls. 50.
«. tbi. VIKAN 47