Vikan - 13.11.1969, Side 49

þegar hann loksins léti sjá sig.
— Já, sagði stúlkan í gesta-
móttökunni, þegar hún sá hana
koma. — Viljið þér tala við
hann í símann?
— Hvaða númer er á herberg-
inu hans?
Stúlkan horfði á hana, og
sagði: — Viljið þér ekki heldur
nota innanhússímann.
Jú, það var auðvitað skynsam-
legra, hún gat þá heyrt hvernig
lá í honum. Þegar hún heyrði
rödd hans, sagði hún glaðlega:
— Dr. Vines, þetta er Daisy
Kerns. — Mér datt í hug hvort
þér vilduð ekki hitta mig á barn-
um og fá eitthvað að drekka, ef
þér hafið tíma.
— Það er fallegt af yður að
bjóða mér það, sagði hann, og
hún heyrði á röddinni að hann
var skelfingu lostinn. — En ég
er svo tímabundinn.
— Það þarf ekki að taka lang-
an tíma, svo er það einstaklega
gott fyrir blóðrásina.
— Ég hitti yður þá á barnmn,
sagði hann, og rödd hans hljóm-
aði eins og hann væri dauða-
dæmdur, og það kætti hana,
vegna þess að þá fannst henni
hann ekki með öllu áhugalaus.
Hún settist við borð nálægt
dyrunum, og þegar hann kom
spratt hún upp til að heilsa hon-
um, þótt hún hefði verið búin að
ákveða að sitja sem fastast og
brosa kuldalega til hans.
— Það er fallega gert af yður
að vilja hitta mig. Dr. Vines sett-
ist andspænis henni. — Hvað
viljið þér drekka?
— Gin, sagði hún, — ég elska
gin. Þegar það er vel kalt, þá
finnst mér það eins og ísjaki,
sem ég sit innan í og bræði mig
sjálfa út úr honum . .
— Finnst yður það? sagði
hann. — Viljið þér ekki eitthvað
með því?
Hana dauðlangaði til að biðja
um samloku, en gerði það ekki.
— Grape, sagði hún, og hann
pantaði það sama fyrir þau bæði.
— Og hvernig hefur yður nú
liðið? spurði hann. Henni fannst
hann kuldalega virðulegur
— Finnst yður erfitt að sam-
eina starf yðar hversdagslegum
vandamálum? spurði hún.
— Nei, sagði hann, — það held
ég ekki. Svo var eins og rynni
upp fyrir honum ljós. — En auð-
vitað er það erfitt fyrir yður;
Það er allt öðru vísi fyrir kon-
ur, sem þurfa líka að sinna heim-
ilisstörfum.
Henni fannst þetta andstyggi-
leg athugasemd. (Þótt hún hefði
sagt honum frá jarðarberjabúð-
ingnum). Það var eins og hann
sæi hana alltaf fyrir sér í gufu
frá matarpottum, þvottabala og
skúringafötum; en hún hafði nú
líka kallað þetta yfir sig sjálf, því
hún hafði reynt til að sýna sig
í ljósi kvenlegrar ímyndar. Það
var líka vafasamt að hann hefði
meiri áhuga á henni sem skáldi.
Frederick leit á klúkkuna yfir
barborðinu. Hún var rúmlega
hálf sjö, og hann átti að iíorða
með Ernest Howe klukkan sjö,
Þeir ætluðu að ræða um útgáfu
vísindarita háskólans. Hann var
ekkert hrifinn af rithöfundum
eins og Howe, en á hinn bóginn
létti hann honum störfin við
skriftirnar.
— Vitið þér, sagði frú Kerns, —
að ef þér finnið stjörnu. þá get
ég ort ljóð henni til dýrðar.
Hann hrökk við og lyfti glas-
inu. Hún hélt áfram, — ég á við
að án yðar á ég enga stjörnu, og
án mín veit enginn hve dásam-
leg hún er. Þetta með stjörnuna
er auðvitað líking.
Auðvitað, viðurkenndi hann.
Eitt andartak datt honum í hug
að hún hefði ruglað honum sam-
an við einhvern stjörnuspeking.
— Ég á aðeins við að samband
milli vísinda og lista gæti verið
hagkvæmt.
Frederick hugsaði að þannig
ætti hann auðvitað að líta á
Howe, það myndi auðvelda sam-
vinnu milli þeirra. — Hvernig er
sýning yðar? Hefur henni verið
veitt athygli? spurði hann. — Ég
skrepp þangað seinna.
— Já, það gengur ágætlega,
sagði hún, en hún var svo von-
svikin að sjá, að honum datt í
hug að líklega hefði hún ætlazt
til þess að hann mundi bjóða
sér að borða, og þegar hann
hugsaði betur um það, þá
var honum það ljóst að hann
hefði viljað það frekar en
að borða með Ernest Howe, sem
alltaf var að hnippa í hann milli
réttanna. En því var ekki hægt
að breyta úr þessu.
Hann stóð upp og sagði: — Ég
ætla að reyna að sleppa klukk-
an hálfníu. Verðið þér hér?
— Já, ég verð hér, sagði hún,
og leit á hann með svo sakleys-
islegu ánægjubrosi, að það ylj-
aði honum.
Það er líklega aðal vandamál-
ið að ég er ekki vanur ljóðskáld-
um, hugsaði hann, þegar hann
hraðaði sér að matsalnum. Hann
hafði litið lauslega í ljóðabók
hennar, og rakst þar á kvæði
sem hann var hrifinn af, og þau
vöktu líka undrun hans. En svo
hafði hann stungið bókinni ein-
hversstaðar milli bóka, og ekki
fundið hana aftur.
Ernest Howe beið hans við
borð í matsalnum. Hann tók við
venjulegum, óhjákvæmilegum
hnippingum, og þeir pöntuðu
matinn, en fóru svo strax að tala
um ritgerðina. Howe ætlaði að
tína saman það bezta af hug-
myndum Fredericks, og setja
það fram á lipru máli, en reyna
samt að halda upprunalegum
stíl Fredericks. Meðan þeir töl-
uðu saman, hvarflaði það oftar
en einu sinni að honum, að frú
Kerns gæti örugglega gert þetta
á miklu smekklegri hátt en Howe
þrátt fyrir það að hún var ljóð-
skáld, og hún myndi líka vera
færari um að láta ekkert fara
milli mála.
Klukkan var orðin níu, þegar
Frederick gekk yfir götuna að
sýningai-skálanum, og hann
staldraði við sýningarborðin
fremst í salnum, til að draga
tímann á langinn, tregur til að
hitta frú Kerns, en samt óþolin-
móður við sjálfan sig. Hann fór
fram hjá hyacynthubeðunum, og
* flðeins 90.- *
þar var sætur blómailmurinn svo
þungur, að hann flýtti sér áfram.
Stór, rauðhærð kona sem sat
bak við stórt borð, þakið af
begóníum, sagði við hann, þeg-
ar hann nálgaðist borðið: — Ef
þér eruð að líta eftir Daisy, þá
er hún þarna bak við hornið.
Hann hrökk við.
— Daisy?
— Daisy Kerns. Hún sagði að
þér kæmuð hingað. Eruð þér
ekki maðurinn sem búið til öll
þessi undarlegu lyf?
Frú Kerns sat þarna bak við
lítið borð, varla sýnileg í öllum
manngrúanum. Frederick tók
eftir því að konurnar horfðu á
plönturnar, en karlmennirnir á
Daisy Kerns.
— Halló! kallaði hún glaðlega.
— Komið hérna bak við borðið.
Svo sagði hún lágt, en samt nógu
hátt til að hann gæti heyrt það:
— Herrar mínir og frúr, þetta er
hinn frægi Frederick Vines,
fyrsti maður til að finna upp
metallic paraflorin . . .
Hann ýtti varlega við öxl
hennar, til að fá hana til að
hætta, sem hún gerði, og leit
hlæjandi framan í hann. —
Fólkið gæti heyrt til yðar, sagði
hann.
— Nei, ekki í þessum hávaða,
og þó svo væri, þá er þetta satt.
Eiginlega ættuð þér að vera
hluti af þessari sýningu. Viljið
þér standa upp á jurtapotti á
hvolfi, eða á ég að vefja yður inn
í cellophan, og stinga yður undir
borðið.
Konan hlýtur að vera geggj-
uð, hugsaði Frederick, en brosti
til hennar. — Ég vil það síður,
sagði hann. — Á ekki að fara að
loka?
— Jú, rétt strax, sagði hún.
Þau urðu samferða inn í and-
dyri hótelsins, og frú Kerns
sagði: — Ég hefi alltaf með mér
lítinn ketil og te, þegar ég ferð-
ast. Viljið þér drekka te með
mér á herberginu mínu? Hún
horfði á hann grafalvarleg á
svipinn.
Frederick sagði: — Það er fal-
lega gert af yður að bjóða það, en
ég er hræddur um að það geti
valdið vandræðum.
— Jæja þá, eigið þá vandræði
yðar fyrir mér. Góða nótt, doktor,
og hún sveif í áttina til lyftunn-
ar, og tók þá fyrstu upp.
Hann var þreyttur, tók næstu
lyftu upp, fór inn á herbergi
sitt, þar sem hann settist á rúm-
stokkinn og reif af sér annan
skóinn og fleygði honum á gólf-
ið. Ég veit ekki einu sinni hvaða
númer er á herberginu hennar,
hugsaði hann, og var það ljóst að
hann vildi gjarnan vita það.
Hann horfði á símann, hikaði
andartak, en tók hann svo upp,
og bað um samband við herbergi
hennar.
— Ég skal gefa yður samband,
sagði símastúlkan, og hann var
næstum búinn að fleygja frá sér
símanum. Daisy svaraði við
fyrstu hringingu.
— Þetta er Frederick Vines,
sagði hann.
— Ég þekki rödd yðar.
— Ég hef komizt að raun um,
sagði hann og þagnaði svo. Hann
sparkaði skónum undir rúm. —
Ég hefi fundið, sagði hann og
þagnaði aftur. — Fjandinn hafi
það. Daisy, mig langar í te.
— Það var gott að þér hringd-
uð, ég skal setja ketilinn strax
í samband. Herbergið er númer
44. En ef þú hikar of lengi, þá
sýður vatnið og þú veizt að það
verðui- innan skamms að gufu.
— Ég veit það. Ég verð ekki
svo lengi, sagði hann.
☆
48. tbi. VIKAN 49