Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 39

öllum beiðnum um að verða fast-
ur starfsmaður einhvers háskól-
ans, hefur hann hafnað, og þeg-
ar hann svarar margvíslegum til-
boðum frá fyrirtækjum, sem
vilja fá hann til samvinnu, þá
segir hann: — Nei, takk, mig
langar ekkert til að þeytast á
fætur klukkan átta á morgnana.
Það hafa verið gerðar ítrekað-
ar tilraunir til að fá hann út í
stjórnmálin á ný, en þar er hann
líka jafn fastur fyrir:
— Ég hætti ekki í starfi mínu
til að taka annað að mér!
Hvort honum finnst það nægi-
legt í framtíðinni að „njóta frí-
daganna" með því að ríða um
græn engi og haga, við hliðina á
Lady Bird, horfa á sjónvarp og
matast með fjölskyldunni og
nánum vinum, verður tíminn að
skera úr....
☆
íslenzkar fjósakonur..
Framhald af bls. 11
áhuga á hestum, reyna að eign-
azt hesta. Heima hjá mér eru
margir hestar, ég veit ekki ná-
kvæmlega hve margir, en ég held
þeir séu um 15. Við systkinin
erum átta, og við eigum hvert
sinn hest. Við hugsum sjálf um
þá, og þegar eitthvert okkar fer
burt, annazt hin um þá á með-
an. Það er orðin hefð að við fá-
um hest í fermingargjöf. Við
hugsum sjálf um hestinn og liðk-
um hann á hverjum degi; það er
mjög skemtmilegt. Við höfum
garðyrkjubú, ræktum rósir, svo
hestarnir þurfa ekki að strita hjá
okkur, segir Sigríður.
Og hafið þið heimþrá?
— Nei, við skemmtum okkur
vel hérna. Áður en við förum
heim til íslands, ætlum við að
fara til Danmerkur, þar á ég
ættingja, segir Sigríður Jóhanns-
dóttir, og stúlkurnar þeysa með-
fram Nomevatninu. Svo fengu
hestarnir að baða sig í vatninu.
Það gerðu reyndar ungu stúlk-
urnar þrjár, vinnukonurnar á
Káse, en þær fóru ekki úr föt-
unum, þær þvoðu þau um leið.
☆
Ibsen
Framhald af bls. 21
Á sama hátt og föður mínum
fannst Ibsen dulur og fálátur,
þá gat faðir minn verið þreyt-
andi fyrir Ibsen, bæði í reiði
sinni og hrifningu.
Nú höfðu þeir ekki sézt í
mörg ár. Ibsensfjölskyldan bjó í
Kristianíu, þar sem hún hafði
setzt að á Viktoría Terrasse.
Einmitt á þessum tíma var sam-
bandið milli þeiijra ekki sem
bezt. Guð má vita hvaða mis-
skilningur hefur valdið því. Ég
man það ekki einu sinni lengur.
En hann hefur ekki verið alvar-
/----------------------------\
GEFJUNARGARN
Tízkgn í dag
legri en svo, að Ibsen lýsti hrifn-
ingu sinni yfir því, að faðir minn
skyldi styðja Sigurð í baráttu
hans. Og nú var sem sagt son-
ur Ibsens kominn til Aulestad
til þess að votta þakklæti sitt.
Það var mikið rætt og ritað
um Sigurð og við unga fólkið
biðum komu hans með eftir-
væntingu. Eina nóttina dreymdi
mig, að ég væri trúlofuð hon-
um, og því miður var ég svo
heimsk að segja systkinum mín-
um drauminn. Eftir það stríddu
þau mér svo, að ég þorði ekki
að láta sjá mig, þegar hann kom,
heldur faldi mig bak við glugga-
tjöld.
Ég sá hann heldur ekki oft
þessa fáu daga. Hann var stöð-
ugt á tali við föður minn. Þeir
áttu langar samræður á skrif-
stofu hans. Sigurður var mjög
alvarlegur og mér geðjaðist alls
ekki að honum í fyrstu. En dag
nokkurn stóð hann á svölunum
ásamt föður mínum, en ég var
í garðinum fyrir neðan. Þá brosti
Sigurður allt í einu og leit nið-
ur til mín. Upp frá þeirri stundu
unni ég honum og hef gert það
síðan.
Blöðin höfðu komizt á snoðir
um heimsókn Sigurðar til Aule-
stad og almannarómurinn hafði
þegar ákveðið, að við skyldum
trúlofast. Þetta birtist meira að
segja í mörgum blöðum. Ibsen
varð æfareiður, þegar hann las
þetta, því að auðvitað taldi hann
sig eiga að vita slíkt á undan
blöðunum. En þannig var í pott-
inn búið, að við vissum þetta
ekki einu sinni sjálf. Sigurður
kom oft til Aulestad eftir þetta,
áður en trúlofun okkar varð að
veruleika.
Við vorum ólík um flest, svo
ólík, að ég get varla hugsað mér
öllu meiri andstæður. Sigurður
var þunglyndur að eðlisfari, en
hversu oft tókst mér ekki að fá
hann til að hlæja. Þegar við trú-
lofuðum okkur vildi hann gefa
mér hring, en ég bað hann að
kaupa handa mér harmoniku í
staðinn, þar sem mér hefur alltaf
verið lítið um skartgripi gefið.
Þessu gat hann aldrei gleymt.
Hann rifjaði þetta litla atvik oft
upp síðar á lífsleiðinni. En har-
monikuna fékk ég og ríkulegri
trúlofunargjöf hefur engin stúlka
fengið. Hún var silfurslegin og
tónarnir hljómuðu eins og heil
hljómsveit. Ennþá get ég skemmt
mér við að leika á harmonikuna,
og þá minnist ég þessara daga
okkar í Aulestad, þegar ég spilaði
fyrir hann. Sól skein á heiðum
himni, og úti á enginu sat ég
með nikkuna og söng, en Sig-
urður veltist um af hlátri. Eg var
með hvítan knipplingahatt, sem
ég hafði keypt í tilefni af trú-
lofuninni. Eg skil það nú hversu
góð áhrif ég hlýt að hafa haft á
Sigurð, sem ekki hafði vanizt
glaðværð af neinu tagi. Löngu
síðar skrifaði hann mér:
„Hversu hamingjusamur ég var
46 tbl VIKAN 39