Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 17

Gabriel gerði það ekki heldur.
Nokkrum mínútum síðár kom hann,
þeysandi í loftinu á hesti Andrews.
Þetta þoldi enga bið.
Hann mundaði oddmjótt og hár-
beitt áhald, sem hann stakk i síðu
hinna sárþjáðu dýra, með styrkri
hönd og hárfínni nákvæmni, svo
loftið streymdi úr kviðarholi
skepnanna, eins og stungið hefði
verið á uppblásinni blöðru. Gabriel
hafði hraðar hendur, nokkurra
sentimetra munur og kindin hefði
drepist.
En Gabriel mistókst ekki. Bats-
heba gat ekki haft augun af hönd-
Batsheba hikaði í fyrstu. En allt
var svo hátíðlegt og hún var sjálf
svo glöð og hamingjusöm. Allt í
einu datt henni nokkuð í hug. Hún
benti Gabriel að koma til sín. —
Hafið þér flautuna með yður?
Hann kinkaði kolli. Hann skildi
flautuna aldrei við sig. Og gleði-
hljóð barzt frá þeim sem sátu við
borðið, þegar hann bar hana að
vörum sér.
— Hvað á ég að spila, ungfrú?
spurði hann.
— Milli runna og rósa, sagði
Batsheba.
— Milli runna og rósa! Gabriel
— Stundum er ég sorgmædd og
sorgin slær mitt geð, söng Bats-
heba, og sakleysisleg augu Cainy
Balls fylltuzt af tárum, og þegar
hún hafði lokið söng sínum, var
eins og enginn vildi syngja meir.
Vinnumennirnir fundu á sér að
veizlunni var lokið; þeir stóðu þung-
lamalega upp og hneigðu sig.
William Boldwood gekk inn í hús-
ið með Batshebu.
— Herra Boldwood, sagði Bats-
heba lágt, og sneri sér að honum,
þar sem hann stóð við arineldinn.
Hún leit beint framan í hann. Hann
var sannarlega laglegur moður, sér-
staklega voru það augu hans, sem
voru athyglisverð, — og hann elsk-
aði hana. Hún fann að svolítill fiðr-
ingur af stolti hríslaðist um hana.
Hann var eftirsóttasti maðurinn í
héraðinu, og margar stúlkur hefðu
viljað gefa ár af ævi sinni til að
— Þér skuluð aldrei þurfa að iðr-
ast ef þér giftist mér, aldrei þurfa að
iðrast, ef það verður á valdi mínu.
Ungfrú Everdane, hvenær má ég
búast við svari?
— Eg skal ekki halda yður lengi í
spennu, svaraði hún hikandi.
— Þér skuluð samt ekki hrasa að
neinu, sagði hann. Andardréttur
hans var ákafur og ör.
— Kannski um uppskerutímann
Hann greip hönd hennar og færði
hana að vörum sér. Með þessari
riddaralegu athöfn vottaði hann
henni virðingu sina. Hversvegna, ó,
— hversvegna var hann ekki fær
um að snerta hjarta hennar?
— Um uppskerutímann, hafði
hann upp eftir henni, lágum rómi. —
Þá veit ég það
En aftur varð Batsheba hrædd um
að hún hefði lofað upp í ermina
aumi
um hans. Hann lyfti kindunum upp,
studdi þær varlega á fætur. Þær
sem lifðu, þegar hann kom, voru
fljótar að jafna sig, og hann lét
koma þeim fyrir á öruggri beit.
Þegar Gabriel rétti úr sér, eftir að
hann var búinn að ganga frá síð-
ustu kindinni, gekk hún til hans.
— Gabriel, sagði hún auðmjúk.
— Viltu koma aftur til mín?
Hún sagði ekki meir, og hann
hló glaðlega og sagði:
— Já, ég skal verða kyrr
Glæsilegt veizluborð var dúkað
á grasflötinni fyrir framan hús Bats-
hebu, og rúningarhátíðin í fullum
gangi. Batsheba sat hnarreist við
annan borðendann, og vinnumenn
hennar höfðu hagað þannig sætum
sínum, að Gabriel sat við borðend-
ann á móti, þótt hann hefði gert til-
raun til að malda í móinn. Stúlkurn
ar báru fram mat og drykk og þar
var ekkert skorið við nögl. Smám
saman hvarf feimnin og vinnumenn-
irnir fóru að syngja. -Þeir eggjuðu
hvern annan með glaðværum hróp-
um, og Liddy og stallsystur hennar
hnipptu glaðlega í sína útvöldu og
eggjuðu þá til að láta ekki sitt eft-
ir liggja.
Hafði Batsheba boðið William
Boldwood að koma til hófsins, eða
lokkaði söngurinn og glaðværðin
hann? Það vissi enginn, en skyndi-
lega kom hann í Ijós, gekk hægt
fram að borðinu og hneigði sig
fyrir henni.
— En hve það er gaman að sjá
yður herra Boldwood, sagði Bats-
heba, virðuleg eins og drottning.
Hún hafði ekkert á móti því að hann
sæi hana sem húsmóður. Hún reigði
sig svolítið.
— Gabriel, sagði hún, og það var
áskorun í rómnum, og Gabriel skildi
hana. Heiðurssætið átti að vera fyr-
ir gestinn, ekki fyrir hann. Hann
stóð upp og benti Boldwood á stól-
inn sinn, en vinnumennirnir á öðr-
um bekknum færðu sig saman svo
hann gæti setzt.
— Viljið þér ekki syngja fyrir
okkur, ungfrú? sagði einhver.
Hann greip Ijóskerið og lýsti
framan í hana.
hló. Svo spilaði hann angurvært en
kátlegt lag, sem skógarpúkinn Pan
hefði vel getað leikið á flautu
sína
Og Batsheba söng með lágri en
skærri rödd, Ijóðið um stúlkuna
sem beið unnusta síns. Karlmenn-
irnir tóku undir viðlagið: — Kom
fljótt, kom fljótt til mín. Djúpar
raddir þeirra hljómuðu vel saman.
Boldwood söng lika, en enginn tók
eftir því að hann spenti greipar svo
fingurnir hvítnuðu, undir borðbrún-
inni. Allra augu mændu á Batshebu.
heyra þau orð af hans vörum, sem
hann hafði sagt við hana. En var
hann maður handa henni? — hún
vissi það ekki, og eitthvað var það
sem kom í veg fyrir að hún veitti
jáyrði sitt. En hún hafði hagað sér
illa gagnvart honum, hann átti betra
skilið. Hún varð að gefa honum
eitthvert svar.
— Ef ég héldi að ég gæti orðið
yður góð kona, þá myndi ég ekki
hika við að giftast yður, hélt hún
áfram, með sama lága rómnum. —
En ég get engu lofað i kvöld.
Hann gekk nokkur skref í áttina
til hennar, og sagði með hásri
rödd:
sína; gert eitthvað, sem ætti eftir
að hafa afleiðingar sem hún réði
ekki við.
— Ég lofa engu, sagði hún, og
það var hræðsluhreimur í röddinni,
en sá hræðsluhreimur fór fram hjá
William Boldwood. Þegar hann fór,
Ijómaði hann í framan eins og ung-
ur maður.
Á hverju kvöldi gekk Batsheba
með Ijós.ker kringum hús, gripahús
og hlöður, til að sjá hvort allstaðar
væri slökkt og læst fyrir nóttina.
Daufur Ijósgeislinn flökti yfir vel
kemdar lendar hestanna, þung-
lyndisleg augu kúnna og trýni svín-
46. tw. VIKAN 17