Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 18

; .*
Fjarri heimsins glaumi
anna. hann vakti hænsnin á prikum
sínum og augu kattanna lýstu eins
og smaragðar í næturhúminu. Bats-
heba var aldrei hrædd á þessum
kvöldgöngum sínum, Hér var allt
svo heimilislegt og öruggt, ekkert
að óttast. Batsheba Everdene fann
öryggið í því að ganga um sínar
eigin eignir. Þarna var sáðkornið
og hálmurinn, allt í snyrtilegum
stökkum. Batshebu var það ennþá
í fersku minni, þegar við lá að öll
uppskeran eyðileggðist af eldi, svo
hún fór aðra ferð umhverfis stakk-
ana, til að gá hvort allt væri i lagi.
Milli tveggja yztu stakkanna var
mjór gangvegur að hlaðinu. Hún
gekk nú hraðar, það var orðið kalt
í náttmyrkrinu. Allt í einu festist
pilsfaldur hennar í einhverju; hún
rykkti í og hrasaði, hefði fallið um,
ef tvær sterklegar hendur hefðu
ekki gripið hana. Hún varð alltof
hissa til að vera hrædd.
— Sleppið mér, hrópaði hún.
Hver var þetta? Karlmaður!
Hvað var hann að gera þarna?
Hendurnar voru sterkar og við-
koma þeirra ekki óþægileg.
— Sleppið mér, endurtók hún,
en ekki í eins miklum skipunarrómi.
— Ég ætla ekki að gera yður mein,
sagði stríðnisleg rödd. Hendur hans
losuðu takið og hann greip Ijós-
kerið af henni og lýsti framan í
hana.
Hún leit upp. Dökkir, fastmótað-
ir andlitsdrættir, skarlatsrautt og
gullitað — hermaður — hvað var
hann að gera hér?
— Stúlkukorn! sagði stríðnislega
röddin. O . .
— Þér hafið á réttu að standa,
svaraði Batsheba og reigði sig. —
Það er hárrétt, ég er stúlka.
— Fyrirgefið, sagði hann, — hefð-
armær hefði ég frekar átt að segja.
Þau stóðu í sömu sporum og virtu
hvort annað fyrir sér. Batsheba
fann hvernig roðinn hljóp fram í
kinnar hennar, og hún var þakklát
fyrir að skinið frá Ijósinu var svo
dauft. Hjarta hennar barðizt óhugn-
anlega hratt. Hendur hans, — aug-
un, — og hann var svo nálægur , . .
Frank Troy breytti ekki um svip,
en hugsaði því hraðar. — Hver gat
hún verið? Hvað var hún að gera
hér á bænum? Hefðarfrú, — og á
þessum tíma sólarhrings? Og hvern-
ig átti hann sjálfur að skýra nær-
veru sína. Hann gat ekki einu sinni
spurt hana hvar Fanny væri niður-
komin.
Það var vegna Fannyar að hann
var hér. Hún hafði verið eins og
þurrkuð út af yfirborði jarðar, frá
því augnabliki sem hann gekk
burtu frá henni á hlaðinu íyrir
framan Allra Hsilagra kirkju. Hann
hafði aldrei ætlað sér að svíkja
hana, heldur vildi hann gefa henni
ráðningu, en nú var hún horfin.
Hann hafði leitað hennar á litla,
sóðalega gististaðnum, þar sem
hann hafði fengið handa henni her-
bergi, en hún hafði farið þaðan,
þennan eftirminnilega dag, sem
átti að verða brúðkaupsdagur
þeirra. Farið án þess að láta nokk-
urn mann vita hvert. Og hann hafði
ekki fengið leyfi til að yfirgefa
herdeild sína fyrr en nú
En stúlkan sem stóð frammi fyr-
ir honum nú, var allt önnur mann-
gerð, það sá hann strax. Ilmurinn
af henni bar það með sér að hún
var hefðarkona, og það sýndi líka
öll reisn hennar. Það glitti í dökk
augu Franks. Hann þurfti svo sem
ekki að byrja á því að spyrja um
Fanny. Það var ekki á hverjum degi
að svona fögur kona féll í fang
hans.
Batsheba rykkti aftur í pilsið, en
hún gat ekki losað sig, faldurinn
hlaut að hafa flækst í sporum hans
og orðið þar fastur. Hann kraup
á kné fyrir framan hana og leit
upp.
— Ég skal losa pilsfald yðar,
sagði hann og þóttist gera sitt bezta.
— En það getur orðið seinlegt
Sterklegir fingur hans gripu um
ökkla hennar, en hún rykkti til fæt-
inum. — Nei, sagði hún, — látið
mig vera.
— Sem yður þóknast! Hann reis
upp og leit niður á rjótt andlit henn-
ar. — En annars held ég að ég geti
losað pilsfalainn, án þess að rífa
allt í sundur.
— Gerið það þá! Batsheba var
stutt í spuna og rykkti til fætinum.
Hún hafði fallið um koll, ef hann
hefði ekki gripið hana, í annað
sinn.
— Þér kærið yður varla um það?
sagði hann. — Að ég rífi fötin yð-
ar, á ég við. Þess þarf ekki held-
18 VIICAN 46- tbL
Batsheba sat hnarreist viS annan
borðendann, og Gabriel viS hinn . . .
ur, ef þér hafið svolitla þolinmæði.
Hann féll aftur á kné við hlið
hennar og tók aftur um fótinn. Hún
beit á jaxlinn, reyndi að standa kyrr
og leit niður á dökkt og mikið hár
hans. Hjarta hennar barðist nú hrað-
ar og henni lá við svima. Þetta voru
óvenjuleg augu svo dökk og heill-
andi, varirnar og reisnin En
hún hristi af sér þessi áhrif eftir
megni.
— Þér reynið ekki að losa mig,
sagði hún ásakandi.
— Jú, sagði hann og horfði beint
í augu hennar, ég geri það sem ég
get. Ég er að horfa á fagurt and-
lit, — það fegursta sem ég hefi
augum litið!
Orðin streymdu Ijúflega af vör-
um hans. Batsheba varð vand-
ræðaleg. Var hún fögur? Það hafði
enginn sagt henni fyrr. Ekki einu
sinni Gabriel, þegar hann bað
hennar. Hann hafði talað um skepn-
ur og vinnu.
William Boldwood hafði sagt að
hann elskaði hana og að hann vildi
fá hana fyrir konu, en hann hafði
ekki sagt nokkurt orð um að hún
væri lagleg! Batsheba fann hvernig
blóðið þaut um æðar hennar.
En hún þekkti ekki þennan mann,
vissi ekkert um hann. Hún gat ekki
verið þekkt fyrir að standa í skjóli
við heystakk og láta þennan mann
daðra við sig, rétt eins og hún væri
ein af þjónustustúlkunum. Hún
rétti úr sér.
— Ég get ekki gert að því að
ég er andlitsfríð, sagði hún drembi-
lega. — Ég get ekkert gert við þvi.
En viljið þér nú gjöra svo vel
— Og ennþá fegurri, þegar þér
eruð svona reið. Jafnvel ókurteisi
yðar er töfrandi.
Hann lá ennþá á hnjánum og
leit upp til hennar. Hendur hans
fikruðu sig eftir pilsfaldinum, en
ekki til að losa hann frá sporan-
um.
— Þér gerið þetta allt af ásetn-
ingi! sagði Batsheba fokvond. —
Farið burt og látið mig í friði!
Hann reis upp og gekk nokkur
skref, en þá féll hún í faðm hans í
þriðja sinn.
— Þarna sjáið þér, sagði hann, —
þetta er vonlaust. Ef ég fer, þá
verðið þér að fylgja mér eftir, oq
ef ég verð kyrr, þá hljótið þér að
standa hjá mér
En Batsheba þóttist ekki heyra
lága rödd hans. Hún beit á jaxlinn
og reif í pilsið, svo faldurinn rifn-
aði frá og hún losnaði. En hún
gerði ekki það sem hún hafði hugs-
að sér, að reigja sig og rigsa í burtu.
Hún stóð kyrr og horfði f augu
hans, dökku augun.
— Ég heiti Frank Troy, sagði
hann, án þess að líta undan. — Og
ég er ekki svo framandi í þessu
byggðarlagi, þótt ég hafi aldrei
hitt yður fyrr. Aður en ég gerðist
liðþjálfi í her Hennar Hátignar, þá
bjó ég hér í grenndinni.
Hún sneri við til að ganga burtu,
en bak við sig heyrði hún rödd