Vikan - 15.01.1970, Blaðsíða 13
fimm til sex tíma og það í hæsta
lagi.
Þau þráttuðu um þetta nokkra
stund og var reiði á báða bóga,
en að lokum gekk hann þó að
skilmálum hennar, því að áliðið
var dags og hveitið enn ekki
komið í hús.
— Jæja, við segjum það þá.
Sex frankar auk alls þar til líkið
hefur verið tekið.
— Það er ákveðið. Sex frank-
ar.
Og hann skálmaði út á akur
til hveitisins, en hún skundaði
heim í þvottahúsið.
Hún tók handavinnu með sér,
því að hún vann viðstöðulaust
er hún sat yfir dánum og deyj-
andi, ýmist fyrir sjálfa sig eða
fólkið sem hún var hjá í það og
það skiptið og fékk aukaþóknun
fyrir.
Allt í einu spyr hún:
— Hefurðu tekið við sakra-
mentinu, frú Bontemps?
Gamla konan sagði „nei“ með
höfðinu, en frú Rapet, sem var
trúuð mjög. spratt á fætur og
mælti:
— Guð komi til! Er þetta
mögulegt? Eg fer strax og sæki
prestinn.
Og hún flýtti sér svo mjög, að
allir þeir, sem til hennar sáu,
þóttust sannfærðir um, að slys
hefði borið að höndum.
Prestur kom óðara í rykkilíni
sínu og á undan hljóp kórdreng-
ur, sem hringdi bjöllu, til þess
að tilkynna komu hins heilaga
manns. Nokkrir menn sem voru
að vinna skammt frá, tóku ofan
sína barðastóru hatta, og voru
hljóðir þar til prestur var kom-
inn úr augsýn, en konurnar
signdu sig. Hænuungarnir forð-
uðu sér skelkaðir inn í kofa sinn,
en foli einn, sem tjóðraður var
í húsagarðinum. hljóp í svo stór-
um hring sem tjóðurbandið ieyfði
og jós mikillega. Prestur var í
fullum skrúða, og hafði yfir bæn-
ir í hálfum hljóðum, en frú Rap-
et rölti á eftir í keng og með
krosslagðar her.dur á brjósti.
Honore sá til ferða þeirra og
spurði:
— Hvert skyldi presturinn
vera að fara?
En samverkamaður hans, sem
var öllu skarpari, sagði:
— Hann er sjálfsagt á leið til
móður þinnar.
Bóndi varð ekki undrandi yfir
þessu og sagði:
— Það er mjög líklegt, en hélt
svo áfram með vinnu sína.
Gamla frú Bontemps viður-
kenndi syndir sínar, fékk synda-
fyrirgefningu, en því næst hélt
prestur heimleiðis. Frú Rapet
gerðist nú hýr á brún, því að
hún þóttist sjá, að endirinn nálg-
aðist óðum.
Degi var tekið að halla, en
kvöldandvarinn feykti til glugga-
tjöldunum, sem eitt sinn höfðu
verið hvít, en voru nú svört af
flugnaskít, og virtist sem vildu
þau fljúga burt í samfylgd með
sál hinnar öldruðu konu.
Hún lá hreyfingarlaus með
galopin augu og beið dauðans,
sem var svo nálægur, en sem
fór sér samt að engu óðslega.
Hans gat ekki verið langt að
bíða og sæi þá heimur af henni
en ekki eftir. Nokkru fyrir nátt-
mál kom Honore heim og spurði
kæruleysislega eftir líðan móður
sinnar. Hann leyfði þá frú Rap-
et að fara heim. en sagði:
Þú kemur hingað klukkan
fimm í fyrramálið, stundvíslega.
— Klukkan fimm, svaraði hún.
Hún kom í dögun og sat þá
Honore að morgunverði.
— Jæja, er móðir þín dauð?
spurði kerling.
— Nei, hún er þvert á móti
mun betri, svaraði hann og var
ekki með öllu laust við illgirni
í röddinni. Síðan hélt hann út til
vinnu sinnar.
Frú Rapet fann til óttakennd-
ar og gekk upp að rúmi sjúkl-
ingsins, en þar var enga breyt-
ingu að sjá. Útlit frú Bontemps
var Htið breytt frá deginum áð-
ur og sízt til hins verra. Frú
Rapet sá, að þessu gat hún hald-
ið áfram í 2, 4 og jafnvel 8 daga.
Hún fylltist óstjórnlegri reiði í
garð þess manns, Honore, sem
hafði prettað hana svo mjög og
í garð hinnar deyjandi konu, sem
ekki vildi deyja.
Hún tók upp prjóna sína og
fór að vinna en hafði samt ekki
augun af hinni hrukkóttu ásjónu
frú Bontemps. Nokkru seinna
kom Honore heim og var í heldur
kátu skapi, enda gekk hirðing
hveitisins með bezta móti.
Frú Rapet var nú næstum frá-
vita af reiði og fannst hver mín-
úta eilífð. Aldrei hafði hún ver-
ið rænd svona óheyrilega fvrr,
aldrei fyrr leikin svo grátt. Hún
fann til æðisgenginnar löngunar
til þess að kvrkia þennan asna,
þennan þöngulhaus, þetta þver-
úðuga svínabest — að stöðva
þennan höktandi andardrátt, sem
rændi hana tíma og peningum.
En við nánari athugun sá hún,
hvað af þessu gæti leitt og aðr-
ar og frómari hugsanir náðu yfir-
höndinni. Hún gekk því upp að
rúminu og mælti:
— Hefurðu nokkru sinni séð
hann kölska?
Gamla frú Bontemps hvíslaði
„nei“.
Þá tók kerling til við að segja
henni sögur sem líklegar voru
til að hafa áhrif á hennar veika
huga.
— Djöfullinn kemur til allra
nokkrum mínútum áður en dauð-
ann ber að, sagði hún. — Hann
hefur sóp í hendi, en pott á
höfði og gefur frá sér annarleg
hljóð. Fólk getur ekki lifað nema
í nokkrar mínútur eftir að það
hefur séð hann.
Því næst taldi frú Rapet upp
alla þá, sem á síðastliðnu ári
höfðu séð djöfulinn: Josephine
Loisel, Eulalie Ratier, Sophie
Padagnau, Seraphine Grosiped
og fleiri.
Frú Bontemps gerðist nú all
óróleg, bylti sér og fórnaði hönd-
um, og reyndi að snúa sér við í
rúminu. Allt í einu hvarf frú
Rapet. Hún tók strigapoka og
smeygði sér í hann, setti járn-
pott á höfuðið. en hinir litlu fæt-
ur hans stóðu út í loftið eins og
horn. Þá tók hún sóp í hægri
hönd sér, en fötu í þá vinstri.
Fötuna lét hún detta niður á
gólfið og varð af því hávaði mik-
ill. Því næst klifraði hún upp á
stól. öskraði inn í pottinn. lét
öllum illum látum og ógnaði
gömlu konunni með vendinum.
Með angistarsvip neytti frú
Bontemps síðustu krafta sinna
til að koma sér undan og tókst
með óskilianlegum hætti að rísa
upp til hálfs í rúminu.
Þá heyrðist djúpt andvarp og
allt var yfirstaðið. Frú Rapet
kom nú öllu fyrir á sinn stað,
strigapokanum, pottinum og
vendinum, dró augnalokin niðúr
fyrir skelfd augu hinnar látnu
konu, siendi hana og baðst fyrir
með hátíðlegum svip.
Hún var enn á bæn, er Hon-
ore kom heim. Hann sá fljótlega
í huga sér, að frú Rapet hafði
haft af honum 1 franka, því að
hún hafði aðeins setið yfir móð-
ur hans í þrjá daga og eina nótt,
sem gerði 5 franka í stað 6
franka, sem hann skuldaði henni.
Bóndi þekkti móöur
sína vel. Hann vissi
hversu lífseig hún var
og hún lét sér ekki
allt fyrir brjósti brenna.
3 tbl- VIKAN 13