Vikan


Vikan - 15.01.1970, Blaðsíða 13

Vikan - 15.01.1970, Blaðsíða 13
fimm til sex tíma og það í hæsta lagi. Þau þráttuðu um þetta nokkra stund og var reiði á báða bóga, en að lokum gekk hann þó að skilmálum hennar, því að áliðið var dags og hveitið enn ekki komið í hús. — Jæja, við segjum það þá. Sex frankar auk alls þar til líkið hefur verið tekið. — Það er ákveðið. Sex frank- ar. Og hann skálmaði út á akur til hveitisins, en hún skundaði heim í þvottahúsið. Hún tók handavinnu með sér, því að hún vann viðstöðulaust er hún sat yfir dánum og deyj- andi, ýmist fyrir sjálfa sig eða fólkið sem hún var hjá í það og það skiptið og fékk aukaþóknun fyrir. Allt í einu spyr hún: — Hefurðu tekið við sakra- mentinu, frú Bontemps? Gamla konan sagði „nei“ með höfðinu, en frú Rapet, sem var trúuð mjög. spratt á fætur og mælti: — Guð komi til! Er þetta mögulegt? Eg fer strax og sæki prestinn. Og hún flýtti sér svo mjög, að allir þeir, sem til hennar sáu, þóttust sannfærðir um, að slys hefði borið að höndum. Prestur kom óðara í rykkilíni sínu og á undan hljóp kórdreng- ur, sem hringdi bjöllu, til þess að tilkynna komu hins heilaga manns. Nokkrir menn sem voru að vinna skammt frá, tóku ofan sína barðastóru hatta, og voru hljóðir þar til prestur var kom- inn úr augsýn, en konurnar signdu sig. Hænuungarnir forð- uðu sér skelkaðir inn í kofa sinn, en foli einn, sem tjóðraður var í húsagarðinum. hljóp í svo stór- um hring sem tjóðurbandið ieyfði og jós mikillega. Prestur var í fullum skrúða, og hafði yfir bæn- ir í hálfum hljóðum, en frú Rap- et rölti á eftir í keng og með krosslagðar her.dur á brjósti. Honore sá til ferða þeirra og spurði: — Hvert skyldi presturinn vera að fara? En samverkamaður hans, sem var öllu skarpari, sagði: — Hann er sjálfsagt á leið til móður þinnar. Bóndi varð ekki undrandi yfir þessu og sagði: — Það er mjög líklegt, en hélt svo áfram með vinnu sína. Gamla frú Bontemps viður- kenndi syndir sínar, fékk synda- fyrirgefningu, en því næst hélt prestur heimleiðis. Frú Rapet gerðist nú hýr á brún, því að hún þóttist sjá, að endirinn nálg- aðist óðum. Degi var tekið að halla, en kvöldandvarinn feykti til glugga- tjöldunum, sem eitt sinn höfðu verið hvít, en voru nú svört af flugnaskít, og virtist sem vildu þau fljúga burt í samfylgd með sál hinnar öldruðu konu. Hún lá hreyfingarlaus með galopin augu og beið dauðans, sem var svo nálægur, en sem fór sér samt að engu óðslega. Hans gat ekki verið langt að bíða og sæi þá heimur af henni en ekki eftir. Nokkru fyrir nátt- mál kom Honore heim og spurði kæruleysislega eftir líðan móður sinnar. Hann leyfði þá frú Rap- et að fara heim. en sagði: Þú kemur hingað klukkan fimm í fyrramálið, stundvíslega. — Klukkan fimm, svaraði hún. Hún kom í dögun og sat þá Honore að morgunverði. — Jæja, er móðir þín dauð? spurði kerling. — Nei, hún er þvert á móti mun betri, svaraði hann og var ekki með öllu laust við illgirni í röddinni. Síðan hélt hann út til vinnu sinnar. Frú Rapet fann til óttakennd- ar og gekk upp að rúmi sjúkl- ingsins, en þar var enga breyt- ingu að sjá. Útlit frú Bontemps var Htið breytt frá deginum áð- ur og sízt til hins verra. Frú Rapet sá, að þessu gat hún hald- ið áfram í 2, 4 og jafnvel 8 daga. Hún fylltist óstjórnlegri reiði í garð þess manns, Honore, sem hafði prettað hana svo mjög og í garð hinnar deyjandi konu, sem ekki vildi deyja. Hún tók upp prjóna sína og fór að vinna en hafði samt ekki augun af hinni hrukkóttu ásjónu frú Bontemps. Nokkru seinna kom Honore heim og var í heldur kátu skapi, enda gekk hirðing hveitisins með bezta móti. Frú Rapet var nú næstum frá- vita af reiði og fannst hver mín- úta eilífð. Aldrei hafði hún ver- ið rænd svona óheyrilega fvrr, aldrei fyrr leikin svo grátt. Hún fann til æðisgenginnar löngunar til þess að kvrkia þennan asna, þennan þöngulhaus, þetta þver- úðuga svínabest — að stöðva þennan höktandi andardrátt, sem rændi hana tíma og peningum. En við nánari athugun sá hún, hvað af þessu gæti leitt og aðr- ar og frómari hugsanir náðu yfir- höndinni. Hún gekk því upp að rúminu og mælti: — Hefurðu nokkru sinni séð hann kölska? Gamla frú Bontemps hvíslaði „nei“. Þá tók kerling til við að segja henni sögur sem líklegar voru til að hafa áhrif á hennar veika huga. — Djöfullinn kemur til allra nokkrum mínútum áður en dauð- ann ber að, sagði hún. — Hann hefur sóp í hendi, en pott á höfði og gefur frá sér annarleg hljóð. Fólk getur ekki lifað nema í nokkrar mínútur eftir að það hefur séð hann. Því næst taldi frú Rapet upp alla þá, sem á síðastliðnu ári höfðu séð djöfulinn: Josephine Loisel, Eulalie Ratier, Sophie Padagnau, Seraphine Grosiped og fleiri. Frú Bontemps gerðist nú all óróleg, bylti sér og fórnaði hönd- um, og reyndi að snúa sér við í rúminu. Allt í einu hvarf frú Rapet. Hún tók strigapoka og smeygði sér í hann, setti járn- pott á höfuðið. en hinir litlu fæt- ur hans stóðu út í loftið eins og horn. Þá tók hún sóp í hægri hönd sér, en fötu í þá vinstri. Fötuna lét hún detta niður á gólfið og varð af því hávaði mik- ill. Því næst klifraði hún upp á stól. öskraði inn í pottinn. lét öllum illum látum og ógnaði gömlu konunni með vendinum. Með angistarsvip neytti frú Bontemps síðustu krafta sinna til að koma sér undan og tókst með óskilianlegum hætti að rísa upp til hálfs í rúminu. Þá heyrðist djúpt andvarp og allt var yfirstaðið. Frú Rapet kom nú öllu fyrir á sinn stað, strigapokanum, pottinum og vendinum, dró augnalokin niðúr fyrir skelfd augu hinnar látnu konu, siendi hana og baðst fyrir með hátíðlegum svip. Hún var enn á bæn, er Hon- ore kom heim. Hann sá fljótlega í huga sér, að frú Rapet hafði haft af honum 1 franka, því að hún hafði aðeins setið yfir móð- ur hans í þrjá daga og eina nótt, sem gerði 5 franka í stað 6 franka, sem hann skuldaði henni. Bóndi þekkti móöur sína vel. Hann vissi hversu lífseig hún var og hún lét sér ekki allt fyrir brjósti brenna. 3 tbl- VIKAN 13

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.