Vikan - 15.01.1970, Page 21

inn í hringnum var á staarS við
nögl á þumalfingri, og þá var
han álitinn ævintýralega verðmæt-
ur. Þennan hring hafði hún fengið
að gjöf frá einhverjum fursta í
Bagdad. Það glitraði á rúbíninn í
skininu frá lampanum, þegar hún
veifaði hendinni og benti mér að
koma nær.
— Gott kvöld, Harriet frænka,
hvernig líður þér.
— Sjáum nú til, þú ert Christy!
Röddin var svo hás og dauf að
það heyrðist varla í henni, en
dökk augun voru síður en svo
deyfðarleg. Það var greinilegt að
hún var forvitin. — Seztu þarna,
svo ég geti séð þig betur. Hm
jahá þú ert laglegasta stúlka.
Ertu gift?
— Nei, en ég er ekki nema tutt-
ugu og tveggja ára.
— Ekki eldri? Hugsa sér hve tím-
inn líður og hvað ég get verið
gleymin. Hann reynir alltaf að gera
mér Ijóst að ég sé að verða elli-
ær og gleymin. Hún leit í áttina til
Johns Lethman, sem stóð við fóta-
gaflinn. Hann horfði í augu hennar,
og ég hafði á tilfinningunni að
hann væri eitthvað miður sín. Svo
beindi hún hvössum augunum að
mér aftur. — Og þótt ég hefði
gleymt þér, þá er það ekki svo
undarlegt. Hve mörg ár eru síðan
ég sá þig síðast?
— Fimmtán ár.
— Þú líkist föður þínum. Hvernig
líður honum?
— Þakka þér fyrir, honum líður
ágætlega.
— Og sendir mér auðvitað hjart-
ans kveðjur? Hljómfallið í rödd-
inni var greinilega ögrandi. Ég
horfði rólega á hana.
— Ef hann hefði vitað að ég ætl-
aði hingað, þá hefði hann eflaust
beðið að heilsa þér.
— Hm . . en öll hin?
— Það líður öllum vel. Þau verða
öll mjög ánægði yfir því að ég
hefi hitt þig og að þér líður vel.
— Líklega. Það var sannarlega
ekki hægt að merkja það á rödd-
inni að hún væri örðin viðutan. —
Þessi fjölskylda min er ákaflega
elskuleg, er það ekki?
Ég rétti úr mér.
— Ef þér finnst að við hefðum
átt að koma fyrr til að heimsækja
þig, hefðir þú getað látið okkur
vita. Þú afsakar þótt ég segi það,
en ég fékk sannarlega ekki vin-
gjarnlegar móttökur, þegar ég kom
hingað í dag.
Ég sá ekki svipinn á henni, að-
eins augun, sem virtu mig vand-
lega fyrir sér, annað sázt eiginlega
ekki upp úr koddahrúgunni.
Ég hefði getað verið löngu dauð,
án þess að nokkur hefði vitað. Ekk-
ert ykkar!
— Harriet frænka . ég þagn-
aði.
Það var greinilegt að hún var
að reyna að hleypa mér upp. En
sú Harriet frænka, sem ég mundi
eftir, hefði aldrei látið sér detta slíki
í hug. Ég átti auðvitað að vorkenna
þessu gamalmenni, ekki láta reið-
ina hlaupja í gönur með mig.
— Vertu nú góð, Harriet frænka,
að segja ekki slíkt, sagði ég fljótt.
Þú veizt mjög vel, að ef þú hefðir
óskað einhvers af okkur, þá hefð-
irðu aðeins þurft að láta pabba eða
Chas frænda vita það, þeir hefðu
báðir hlaupið upp til handa og
fóta til að gera þér til geðs. En
þeir hafa alltaf haldið að þú vildir
engin afskipti af þínu lífi . . . En
ef það væri eitthváð, til dæmis ef
þú verður veik, þá ....
Hrúgan í dimmu rúmskotinu lá
grafkyrr.
— Svo þú vilt halda því fram að
fjölskyldan beri hlýjan hug til mín?
— Þú veizt mjög vel hvað ég á
við! Ef eitthvað kæmi fyrir þig, þá
væri einhver kominn á stundinni.
Pabbi, er vanur því að segja aS
fjölskyldan séu sterkustu félagsbönd-
in, einskonar trygging. Svo lengi
sem allt gengur vel, lætur hún með-
limi sína í friði, en ef eitthvað kem-
ur fyrir, þá kemur hún til skjalanna.
Sjáðu nú til dæmis mig, ég fæ að
gera það sem mig lystir, en ef eitt-
hvað óþægilegt kemur fyrir mig, þá
er ég viss um að pabbi væri kom-
inn, fljótur, eins og hugur mans. Þú
skalt ekki láta þér detta í hug að okk-
ur sé sama um þig, við viljum að-
eins láta þig í friði, og ég held þú
hafir líka kosið þann háttinn.
Framhald á bls. 41
3. tb! VIKAN 21