Vikan - 15.01.1970, Page 37

Karl einn af
kvikindisætt
Framhald af bls. 23.
útförina, en trúlega hefur hún
verið fámenn og ómerkileg.
Og ekki er gott að segja,
hvernig Jóni hefði líkað, hefði
hann vitað, að dánarafmælisdag-
ur hans, yrði 165 árum síðar
þjóðhátíðardagur „hans vonda
fósturlands“.
Helzta heimild:
Safn fræðafélagsins,
V. bindi.
☆
Tom Jones
Framhald af bls. 15.
samkvæmi haldið af Ben Segal,
eiganda hússins, og manninum
sem kallar Tom Jones „mikil-
vægustu áhrifin í Ameríku í
dag.“ Klukkan eitt eftir mið-
nætti heldur Tom til samkvæm-
isins, með eigin kampavínsflösku
undir hendinni og er þar til
klukkan sjö um morguninn. —
Fyrst talar hann um tónlist
(„Hver er Janis Joplin?" spyr
hann unga og ákafa dóttur Se-
gal's) og síðan um föður sinn og
lífið heima í Pontypridd, Wales.
„Heima er allt eins. Krakkarn-
ir alast upp á sama hátt og áð-
ur, slást á sama hátt í sömu göt-
unum, drekka bjór á sömu knæp-
unum og tala sama málið. fig sé
enga breytingu þar á. En A dag
virðast allir hræddir. Skíthrædd-
ir við að stækka en allir eru
hræddastir við krakkana, og
hlusta á þá rétt eins og krakk-
arnir hafi eitthvað merkilegt að
segja. Ef ég reyndi að leggja
pabba gamla lífsreglurnar þegar
ég var strákur, sagði hann mér
annaðhvort að þegja eða þá að ég
fékk á glannann. „Þegar þú ert
nógu mikill maður til að hafa
mig undir, þá skaltu koma aft-
ur,“ var hann vanur að segja.
Svo var maður vanur að setja á
sig axlapúða, klæðast stórum og
miklum frökkum og spenna fram
brjóstið til að sýnast sem elztur.
Svo fór ég út með stúlkuna mína
á ball, horfði beint framan í
strákana og sagði: „Ef þú snert-
ir hana skal ég brjóta hvert ein-
asta bein í skrokknum á þér.“
Þá tók ég upp sígarettu og
kveikti í henni eins og maður.
Maður sér ekkert svona i dag.
Það vill enginn berjast; hvorki
fyrir konuna sína né landið sitt.
Allir vilja hafa það rólegt og
þægilegt. Það er akkúrat það
sem er svo brjálað við dópið.
Maður getur komizt „hátt“ á því
að reykja marijuana og svoleið-
is og maður verður ekki veikur
á því. En ræflarnir verða veikir
á því að drekka vín. Það eru að-
eins þessi:r fáu raunverulegu
menn sem þola það að drekka —
eða þá að borga skaðann sem
maður veldur.“
Faðir Tom‘s, kolanámuverka-
maður, er fyrirmynd hans. „ííg
dáist að honum vegna þess að
hann vinnur eins og þræll,
drekkur eins og þræll og slæst
eins og þræll. Hann myndi berj-
ast við hvern sem er. Og ég elska
hann fyrir það. Stundum hitti ég
menn úti á götu og þeir segja:
„Heyrðu, þú ert sonur hans
Tona!“ Og ég segi: „Jamm.“ Þeir
bera virðingu fyrir honum, skal
ég segja þér. Hann er raunveru-
legur maður og mig hefur alltaf
langað til að vera eins og hann.“
Klukkan hálf tvö, daginn eft-
ir, heldur Tom til Hartford, þar
sem hann hefur boðað til blaða-
mannafundar. Það er aðeins
hálftíma keyrsla, en Tom er
tveimur klukkustundum of seinn.
Þessi ókurteisi hefur þó engin
áhrif á blaðamennina sem steypa
sér yfir söngvarann eins og her-
flugvélar, til áð fá eiginhandar-
áritanir og ókeypis hljómplötur.
Welsmaðurinn er jafn rólegur og
klettur, og stúlka í skósíðum kjól,
með borða sem á er letrað „Ung-
frú Hartford", verður vandræða-
leg þegar hún kemst að því að
stólfótur heldur kjólnum — og
henni — frá stjörnunni. Segal
er geysihrifinn og segir að „ . . .
jafnvel Jackie Kennedy er ekki
jafn merkileg og Tom!“
Tom er merkilegur og hann er
„stór“. Hann er ánægður með
það. „Ég vissi alltaf að ég varð
að sigra Ameríku eftir að ég
hafði sigrað England,“ segir
hann, ,,vegna þess að það sem ég
syng kemur þaðan. Ég hef þel
fyrir blues-inum. Ég hugsaði með
mér að þeir yrðu að viðurkenna
mig. Ef ekki, bá væri ég einskis
virði. Og ég er þakklátur fyrir að
þeir gerðu það. Einu sinni varð
ég benzínlaus á Rolls Royce-inum
mínum, á stórum átóbana í Eng-
landi. Það var hellirigning og ég
var alveg í rusli. Þá leit ég yfir
götuna og þar sá ég gamlan
mann sem var að sópa upp gler-
brot, því það hafði orðið slys
þar. Klukkan var um það bil
fjögur eftir miðnætti •—- og þá
hugsaði ég með mér: „Hvurn
andskotann er ég að kvarta? Eg
græði penirga, elska það sem ég
er að gera og þá þarf ég ekki
mikið meira.“ Svo fékk ég mér
vindil. Stórkostlegt!“ (f öðru við-
tali lét Tommi svo um mælt að
peningar væru honum einskis
virði.. . .)
Einn þeirra síðustu sem yfir-
gefa hljómleikastaðinn í Walling-
ford, er ung og falleg kona frá
Richmond, sem hafði fylgzt með
honum um langan tíma. Sonur
hennar er vangefinn og þegar
hann fór í sumarbúðir fór hún
til Connecticut til að horfa á
Tom Jones. Hún útskýrir það á
einfaldan hátt: „Þegar maðurinn
minn dó fyrir ári síðan bjargaði
músik Tom Jones lífi mínu. Þessi
ferð er það minnsta sem ég gat
gert fyrir hann í staðinn."
Tom væri þessu sjálfur sam-
MIDA
PREIMTUIM
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - STMI 35320
" tbi. VIKAN 87