Vikan - 15.01.1970, Síða 43

hissa á því að hún hafði ekki að
fyrra bragði spurt um hann. Ég var
í miðri setningu, að segja henni
frá heimili okkar, þegar hún, allt
í einu, greip í klukkustrenginn.
Klukkuhljómurinn heyrðist greini-
lega inn til okkar, sömuleiðis hund-
gá.
Ég þagnaði, en þá sagði hún,
næstum reiðilega:
— Haltu áfram! Hvert fóru ferða-
félagar þínir?
— Til London á laugardagsmorg-
un.
— Svo þú ert þá ein á ferð núna?
Er það heppilegt-
— Hversvegna ekki? Ég get séð
um mig. Og í rauninni ....
— Ég efast ekki um það. Hvað er
stúlkuráfan að gera. Hún beindi
orðum sínum að John Lethman, sem
hrökk við.
— Halide? Hún getur ekki verið
langt í burtu. Ef það eru töflurn-
ar . .
— Ég vil fá pípuna mína! Jæja,
þarna kemur þú þá! Hvar hefurðu
verið?
Halide flýtti sér gegnum fremri
hluta herbergisins. Hún var lafmóð
og hræðsluleg.
— Þér hringduð?
— Það fer ekki á milli mála, ég
hringdi, sagði Harriet frænka hvasst.
— Ég vil fá pípuna mína.
Halide leit vandræðalega á John
Lethman.
— Sæktu hana; sagði hann.
Stúlkan leit hræðslulega á rúm-
ið, en flýtti sér svo að skápnum. Ég
horfði undrandi á eftir henni. Aður
hafði ég haft það á tilfinningunni
að ekki væri svo auðvelt að hræða
þessa stúlku, svo mér fannst fram-
ferði hennar skrítið. En svo varð
mér hugsað til sögunnar um lafði
Hester Stanhope, sem hafði kaghýtt
þjóna sína, og ef það dugði ekki,
lét hún hella laxerolíu ofan í þá
með valdi. Gat það verið að frænka
mín notaði slíkar aðferðir? Ég virti
„lafði" Harriet fyrir mér. Hún sat
í hnipri innan um allar druslurnar,
mér fannst eðlilegt að það væri
ónotalegt að þjóna henni, en tæp-
lega hræðsluefni. En svo varð mér
litið upp á vegginn fyrir ofan rúm-
ið. Þar voru krókar, einir þrír, og
svei mér ef ekki héngu á þeim bæði
svipa og byssur. En það hlutu að
vera takmörk fyrir því sem hægt
var að framkvæma á tuttugustu öld-
inni, jafnvel hér.
Stúlkan dró út skúffu og tók upp
tréskrín, sem leit út fyrir að vera
fyrir tóbak. Hún bar það yfir að
rúminu. Ég gat ekki séð hvað hún
var að bauka, en eftir andartak
heyrði ég soghljóð í vatnspípunni.
— Haltu áfram með ferðasöguna,
stúlka litla, sagði frænka mín. —
Hvað gerðirðu í Damaskus?
— Það var nokkuð skrítið, ég
rakst af tilviljun á Charles frænda.
— Charles? sagði hún snöggt, og
ég sá að þau Halide og Lethman
horfðu hvort á annað. — Er hann
á þessum slóðum? Er þetta eins-
konar ættarmót? Hvað er Charles
bróðursonur minn að gera hér?
— Ég á ekki við Chas frænda,
föðurbróðir minn, það var Charles,
sonur hans. Hann er líka á ferð
um þessar slóðir. Við vorum að
hugsa um að verða samferða til
þín, en hann kemúr ekki til Libanon
fyrr en á morgun, og ég hálf
skammast mín fyrir að hafa farið á
bak við hann. Hann langar svo til
að hitta þig.
Það gutlaði í pípunni og lyktin
var hræðileg, loftið í herberginu
var alveg óþolandi. Ég reyndi samt
að sitja bein í stólnum.
—■ Þú — þú manst líklega eftir
Charles, Harriet frænka?
— Það er nú líklegt. Hann var
myndarlegasti piltur. En mér hefir
aldrei líkað reglulega vel við lag-
lega pilta. Dökku augun litu á mig.
—• Þið eruð nokkuð lík.
Hún tinaði og fálmaði við sjalið
á herðum sér.
— Lafði Harriet, sagði John Leth-
man allt í einu. — Nú verðið þér
að hvíla yður. Ungfrú Mansel.
— Já, ef Harriet frænka vill að ég
fari, en ég vil fá að vita hvað ég
á að segja við Charles, sagði ég
og stóð upp.
— Berðu hcnum kveðju mína. Nú
var röddin svo dauf, að hún var
líkust skrjáfi í laufi.
— En ég leit undrandi á
hana. — Viltu ekki hitta hann? Má
hann ekki koma og heimsækja þig
á mánudaginn?
— Nei. Ég er búin að taka á móti
þér, og það er nóg, það verður að
duga.
— En hann verður mjög vonsvik-
inn. Og hann verður líka reiður við
mig.
— Nei!
Ég gat ekki talað um fyrir henni.
— Þá skal ég bera honum kveðju
þína. Góða nótt, Harriet frænka!
— Góða nótt; John, komdu strax
þegar þú ert búinn að fylgja frænku
minni til herbergis hennar.
— Sjálfsagt, sagði hann, og
það var greinilegt að honum létti
mikið. Hann ýtti mér bókstaflega
út úr herberginu.
Ég nam andartak staðar í dyra-
gættinni, og ieit í kringum mig,
Halide stóð við rúmið, og ég sá
að hún hristi einhverjar töflur úr
glasi. Ég sá einhverja hreyfingu í
skugganum við fótagaflinn, og eitt-
hvert litið loðið kvikindi. Ég stirðn-
aði, gátu verið rottur þarna. En svo
sá ég dýrið stökkva upp f rúmið,
og sá að þetta var lítill köttur.
Ég sneri mér snöggt við og
fylgdi eftir John Lethman. Hann lyfti
vasaljósi, sem hann hélt á, og lýsti
framan í' mig.
— Hvað er þetta, er yður kallt?
— Nei, það er ekkert. Ég andaði
djúpt. Það var sannarlega hressandi
að koma út ,í gott loft.
— Fannst yður óþægilegt að tala
við hana?
— Já, að sumu leyéti, játaði ég.
— Ég verð að viðurkenna að þetta
var furðulegt samtal. Hún er svo-
lítið öðruvísi en annað fólk . . .
— Það var leiðinlegt að þér sögð-
uð henni ekki fyrr frá Charles
frænda yðar. Þá hefði kannski verið
hægt að fá hana til að hitta hann.
— Ég hafði það á tilfinningunni
að ég yrði fyrst að vita hvernig
landið lá. En þetta er ótrúlegt, hún
tilbað hann bókstaflega, já, hann
var sá eini, sem hún kærði sig nokk-
uð um. Og hann hefur mikinn
áhuga á því að hitta hana.
— Hve lengi verður hann hér í
Libanon?
— Éq veit það ekki.
— Ég skal gera það sem ég get
og láta yður vita. Ég hringi til yðar.
Það rigndi um nóttina. Ég var
komin til herbergis míns um klukk-
an tvö. Þá var ekki rigning og ekki
minnsti andblær, ekkert sem boðaði
óveðrið, sem síðar skall á.
Mér er ekki Ijóst hvort það voru
eldingar eða þrumurnar, sem vöktu
mig, eða jafnvel rigningin. Ég hefi
aldrei heyrt í annarri eins rigningu.
Ég reis upp ,og gekk hálfnauð-
ug út að glugganum, til að loka
honum. Meðan ég var að þreyfa
í myrkrinu eftir gluggajárninu,
heyrði ég ámátlegt ýlfur í hundun-
um.
Það var ónotaleqt hljóð. Ég fékk
gæsahúð um allan líkamann. Að
lokum gat ég lokað glugganum og
fálmaði í myrkrinu eftir handklæði
til að þurrka mér. Það var engin
furða, þótt einhverntíma hafi verið
sagt að slíkt ýlfur boðaði dauða.
Ég fleygði frá mér handklæðinu
og staulaðist í rúmið aftur.
Eftir stundarkorn heyrði ég að
hætt va/ að rigna, regnið hætti eins
snögglega og það kom, rétt eins
og skrúfað hefði verið fyrir krana.
En ég gat ekki sofnað. I kyrrð-
inni eftir óveðrið heyrðist annað
hljóð. Það var fuglasöngur, í fyrstu
heyrðist aðeins í einum fugli, síð-
an tók annar við og að lokum var
þetta unaðslegur kór. Ég opnaði
dyrnar og gægðist út, og sá þá að
dyrnar opnuðust út í fagran lysti-
garð.
Rykið var horfið af trjánum, silf-
urtærir regndropar siluðust af grein-
um þeirra, og næturgalasöngurinn
ómaði allsstaðar.
Eitthvað eða einhver var á hreyf-
ingu undir gluggahvelfingunni. Það
var maður. Hann gekk hljóðlega,
og ég sá að það var ekki Arabi,
það hlaut að vera John Lethman.
Ég hugsaði með mér að hann væri
að athuga garðinn eftir óveðrið. En
ég sá honum ekki bregða fyrir aft-
ur. Það var ekkert fyrir mig að gera
annað en að fara inn aftur og loka
dyrunum.
Ég vaknaði við að barið var að
dyrum. Það var Halide, sem kom
með morgunverðinn.
Ég þvoði mér og fór svo með
bakkann út í sólskinið. Rétt hjá var
lítið garðhús, alþakið vafningsrós-
um og næturgalarnir sungu milli
rósanna.
John Lethman kom, hálftíma síðar.
— Góðan dag! sagði ég. — Ég
var að hugsa um að fara á kreik og
leita yður uppi, vonaði lika að
hundarnir væru lokaðir inni.
— Það eru þeir alltaf á daginn,
sagði hann. Vöknuðuð þér í nótt?
Heyrðuð þér í óveðrinu.
— Já, en mér tókst að fá blund
undir morguninn.
IIIAB H DBIIIIIIAH5 Wðfl?
ÞaS er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur ftmdið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
SiSast er dregið var hlaut verSlaunin:
Bjarni Þórarinsson, Kleppsvegi 2, Reykjavík.
Vinninganna má vitja I skrifstofu Vikunnar.
Nafn
Helmlli
Örkin er á bls. 3.

3. tbi. VIKAN 43