Vikan - 15.01.1970, Qupperneq 48

Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie - 11. hluti
Húsicf mecf
jérnhlidunum
Það var ekki um að villast.
Kees kom út úr skóginum. Eg
stóð sem steini lostin og horfði
stjörf á hann. Hann kom til okk-
ar hlæjandi.
— Ég kom til að fylgja þér
aftur heim, Tim, sagði hann. —
Það var gott að ég kom, því að
Carol er bersýnilega ekki vel
frísk.
Roberts er vanur að gefa
mér töflur, þegar ég er veikur.
Þær eru ekkert vondar á bragð-
iÖ, sagði Tim.
Rees tók fast utan um úlnlið-
inn á mér og sneri vagni Tims
við. Hönd mín var undarlega
máttlaus í greip hans.
— Við ætluðum að horfa á
bílana, andæfði Tim vonsvikinni
röddu.
— Við gerum það seinna,
sagði Rees.
Við vorum víst ekki nema um
stundarfjórðung að ganga aftur
til hússins, en mér fannst sá tími
sem heil eilífð. Ég vissi, að nú
voru öll sund lokuð. Eftir það
sem á undan var gengið, beið
mín líklega ekkert nema dauð-
inn. Efinn og hugarangrið og
síðan óttinn og angistin, sem
gagntók mig, þegar ég hafði
komizt að raun um hvers kyns
var, — allt voru þetta hreinir
smámunir í líkingu við það, sem
ég átti nú í vændum. Rees virt-
ist allan tímann hafa haft grun
um, að ég hefði uppgötvað hinn
óttalega leyndardóm.
Og þegar ég 'ét loksins til skar-
ar skríða og allt virtist ætla að
heppnast, skaut hann óvænt upp
kollinum, — á réttri stundu og
stað. Hann hlaut að hafa vitað
allt allan tímann og fylgzt með
hverju fótmáli mínu, þótt ég
yrði þess ekki vör.
Maður verður næstum aldrei
undrandi. þegar óhappið hefur
gerzt. Maður sættir sig við það
eins og hverja aðra óumflýjan-
lega staðreynd og hugsar sem
svo:
— Ég hefði getað séð fyrir, að
svona myndi fara.
48 VIKAN 3-tbl-
Roberts hélt áfram að klippa
grasið fyrir utan eldhúsið, en
snögghætti því um leið og hann
kom auga á okkur og leit til
okkar í senn ringlaður og ótta-
sleginn. Hann hafði ekki sagt
Rees neitt. Það sást greinilega á
honum. Hann skotraði aðeins til
mín augum eitt andartak og ég
vissi ekki hversu mikið hann las
út úr svip mínum.
— Roberts, viltu vera svo
vænn og fara niður að strönd-
inni með Tim stundarkorn, sagði
Rees í vingjarnlegum skipunar-
tón.
— Nei, farðu ekki, reyndi ég
að túlka með svipbrigðum mín-
um. En Roberts hefur líklega
ekki skilið það. Að minnsta kosti
fór hann ekki eftir því, heldur
sagði í sínum venjulega tón:
— Já, herra Morgan.
— Ungfrú Brewster er ekki
vel frísk. Hún ætlar að fara upp
og léggja sig andartak.
Loksins sleppti hann mér og
sagði um leið:
— Farðu nú, Carol. Gerðu eins
og ég segi.
Allt í einu byrjaði bjallan að
hringja. Eric var kominn að hlið-
inu. Rees gekk að bjöllunni og
tók hana úr sambandi. í sama
bili þaut ég upp stigann og ætl-
aði að reyna að læsa mig inni
í herberginu mínu. En Rees var
með á nótunum og náði mér í
dyrunum, tók utan um mig og
hélt mér fastri. f örvæntingu
minni datt mér í hug, að hann
ætlaði að hrinda mér niður stig-
ann. Eða kannski mundi hann
slá mér fyrst upp við vegg og
láta mig síðan falla niður stig-
ann, svo að þannig liti út, að um
slys hefði verið að ræða. En einn
dularfullur atburður enn hér á
Bellwood mundi óneitanlega
vekja grunsemdir. Það hlutu að
vera fleiri í fjölskyldunni Fara-
days en hinir gömlu og þreyttu
foreldrar Stephens. Eric mundi
til dæmis áreiðanlega rannsaka
málið nákvæmlega upp á eigin
spýtur. En hvað gagnaði það mér
á þessari stundu?
Ég sagði veikum rómi og hef
ugglaust verið skjálfrödduð:
— Við ætluðum bara að fara
að horfa á bílana. Hvað á þetta
allt saman að þýða?
Hann kinkaði kolli í áttina að
símanum.
— Ég veit ekki hvað er að þér,
Carol, sagði hann og hermdi eft-
ir Eric. — Ef til vill ruglar þú
mér saman við einhvern annan.
En ég kem samt... .
Hann vissi sem sagt hvað Eric
hafði sagt. En hvernig gat hann
vitað það? Og' hvað mundi nú
gerast?
— Hrein tilviljun, elskan,
sagði Rees og það var greinilegt
háð í röddinni. — Ég lyfti tólinu
upp og ætlaði að hringja í lög-
fræðinginn minn og þá heyrði ég
óvart mjög athyglisvert samtal.
Hann ýtti mé*- á undan sér inn
í herbergið mitt, læsti hurðinni
og hallaði sér síðan upp að henni.
— Jæja, sagði hann. — Hvað
ætlaðirðu að segja honum?
— Þú hlýtur að hafa heyrt
það.
— Ég heyrði líka það sem
hann sagði. Hann hafði ekki hug-
mynd um, hvað þú varst að tala
um.
—- Hann var bara svona kurt-
eis og þóttist koma af fjöllum,
þótt hann vissi vel hvað um væri
að ræða. Hann er svo elskulegur
og tillitssamur Ég hafði verið
mjög ósanngjörn við hann og
andstyggileg og það er ólíkt mér
að hegða mér þannig.
Ég var nógu örvæntingarfull
til að geta skrökvað eðlilega,
enda hafði ég allt að vinna og
engu að tapa úr því sem komið
var.
— Það er þess vegna sem ég
hef verið svona döpur núna yfir
helgina. Þegar ég hef slæma sam-
vizku gagnvart einhverjum, þá
get ég ekki annað en hugsað
stöðugt um það og líð sálarkval-
ir.
— Carol mín, sagði hann og
reyndi sýnilega að vera vingjarn-
legur. — Þú hefur ekki verið í
leiðu skapi vegna slæmrar sam-
vizku. Þú hefur verið óttaslegin.
Þér hefur ekki tekizt að leyna
því, þótt þú hafir reynt það eftir
beztu getu. En segðu mér eitt í
fullri hreinskilni: Hvenær upp-
götvaðir þú Stephen?
— Á föstudaginn, svaraði ég
um hæl og settist ósjálfrátt. Ég
gat bókstaflega ekki staðið leng-
ur á fótunum. Hann gekk þvert
yfir herbergið. tók stól og settist
síðan fast upp við hliðina á mér.
Hann tók um báðar hendur mín-
ar og kom alveg ofan í mig, svo
að ég komst ekki hjá að horfa
beint framan í hann, þótt ég
hefði fegin viljað.
-— Carol, hóf hann máls. —
Fyrst þú veizt allan sannleikann,
þá vil ég, að þú reynir að skilja
afstöðu mína og látir sannfær-
ast um, að ég hef gert rétt. Það
er ekki maður, ekki manneskja
sem er þarna inni í steinhúsinu.
Það er sannkallað skrímsli. Fyr-
ir dómstólunum hefði ég aldrei
getað sannað, að hann myrti
konu mína og reyndi að myrða
son minn. En ég vissi það þá og
veit það nú.
Ég reyndi að losa hendur mín-
ar, en hann hélt svo fast í þær,
að mér tókst það ekki. Ég horfði
beint í augu honum og reyndi að
lesa sannleikann úr þeim. Voru
nokkur merki um geðveiki sýni-
leg? Mundi hann kannski geta
læknazt og orðið alheill aftur?
Mundi ég þá geta gleymt öllu,
sem gerzt hafði — og fyrirgefið
honum?
-—- Ég dæmdi hann í lífstíðar-
fangelsi, Carol, hélt hann áfram.
— Ef hann hefði verið leiddur
fyrir rétt með eðlilegum hætti og
verið dæmdur til fangelsisvistar,
þá hefði hann átt náðuga daga í
fangelsinu. Hann hefði getað gert
ýmislegt til að drepa tímann og
dreifa huganum, forðazt með
ýmsum hætti að hugsa um það
sem gerðist. Og svo hefði hann
verið látinn laus eftir nokkurn
tíma. En með því að setjast í