Vikan - 15.01.1970, Side 49

dómarassötið, hef ég komið því
til leiðar. að hann komist ekki
hjá að hugsa stöðugt um það,
sem hann hefur gert. Ég hjálpa
honum að muna það á hverjum
einasta degi.
Hann hélt svo fast um hendur
mínar, að mig kenndi til.
— Skilurðu hvað ég á við,
Carol?
Hverju átti ég að svara? Hvað
gat ég sagt? Loks tókst mér að
stynja upp:
— Rees. Ég hef alltaf haft
samúð með þér vegna þeirra
hörmunga, sem yfir þig hafa
dunið. Dauði eiginkonu þinnar,
bæklun Tims . . . allt er þetta
skelfilegur harmleikur og ennþá
skelfilegra er, ef þessi maður er
ábyrgur fyrir því, sem gerðist.
En hefurðu ekki hefnt þín nóg á
honum?
Stephen var sem sagt ennþá á
lífi. Enn hafði Rees tækifæri til
að bjarga honum og ef til vill
sjálfum sér um leið. Ef ég gæti
aðeins talað um fyrir honum, ef
mér tækist að koma orðum að
því, sem ég vissi að var hið eina
rétta.
— Ég fæ aldrei nóg, aldrei.
Hann hló hátt og kyssti hend-
ur mínar aftur og aftur. Og ég
sá, að hann var nú eins og svo
oft áður, þegar hann kom heim
úr steinhúsinu, rjóður í framan,
með blik í augum, glaður og
hress.. . .
Það þyrmdi yfir mig. Kaldur
sviti spratt fram á enni mínu og
mér fannst ég vera að kafna.
Rees stóð á fætur og fór fram í
baðherbergið og sótti vatnsglas.
Eg gat ekki drukkið af glas-
inu. Hann stóð með það í hend-
inni og horfði á, hvernig ég barð-
ist við vanlíðanina. Á þessari
stundu stóð mér á sama, hvað
yrði um mig: hvort ég slyppi lif-
andi úr greipum hans eða ekki.
Að nokkrum sekúndum liðn-
um leið mér ögn betur, og ég leit
upp á hann og sagði:
— Rees! Ef hann er enn á lífi,
Framhald á næstu síðu.