Vikan - 15.01.1970, Blaðsíða 50

þá grátbið ég þig um að láta
hann lausan. Hann verður áreið-
anlega svo feginn frelsinu, að
honum dettur ekki í hug að fara
að reyna að ná sér niðri á þér
fyrir það sem þú hefur gert hon-
um. Hann býr vafalaust til trú-
verðuga sögu um minnisleysi og
heldur fast við hana.
Engin viðbrögð mátti greina á
andlitsdráttum Rees. Svipur
hans virtist undarlega fjarrænn.
— Ef þú elskar mig, Rees, hélt
ég áfram, þá trúi ég ekki, að þú
hafir hugsað þér að draga þetta
mál inn í líf okkar.
— Þetta mál kemur sambandi
okkar ekkert við.
— Hvernig get ég sætt mig
við, að þú elskir mig og látir vel
að mér, þegar þú kemur beint
frá því sem þú gerir þarna í
steinhúsinu? Og þú heiðrar ekki
minningu Valeries með því að
vera níðingur og illmennL
— Illmenni? Þú veizt ekki
hvað þú ert að tala um. Hvað
heldurðu að hafi haldið mér uppi
50 VIKAN 3-tbl-
allan þennan tíma; veitt mér
eitthvað til að lifa fyrir?
— Ég hélt að tilvera Tims
gæti veitt lífi þínu nægilegan
tilgang. En þú hefur líka lagt
fjötra á hann blásaklausan. Hann
er líka fangi þinn á sama hátt
og Stephen Faraday. Að vísu níð-
ist þú á þeim með ólíkum aðferð-
um. Hvílík örlög að vaxa upp
utangátta og einangraður og án
þess að fá nokkurt tækifæri til
þess að ganga í skóla! Hann fær
ekki einu sinni að ganga eins og
hann getur, af því að þú hefur
sett á hann spelkur, sem hann
þarfnast ekki. Þú sagðist hafa
farið til sérfræðings hans vegna.
Er ekki orðið býsna langt síðan
það var, eða hvað?
Ég var staðráðin í að segja hug
minn allan, tala, þangað til hann
þaggaði niður í mér. Ég ætlaði
svo sannarlega ekki að leggja ár-
ar í bát og gefast upp, án þess
að berjast
— Þú pantaðir engan tíma hjá
sérfræðingi, eins og þú sagðri
mér á laugardaginn. Er það
kannski ekki rétt hjá mér?
Ég reis á fætur og stóð tein-
rétt fyrir framan hann og sagði
honum skoðun mína undan-
bragðalaust.
— Og þú virðist njóta stuðn-
ings ónefnds aðila hér á heimil-
inu. Er það takmark þitt að ná
þvingandi þrælatökum á sem
flestum manneskjum, jafnvel
konum og börnum?
Hann var eins og steingerving-
ur, nema hvað augun glönsuðu,
líkt og hann væri með sótthita.
Ég tók eftir. að varir hans voru
þurrar um ieið og ég heyrði hann
tauta:
— Tim er sonur minn. Hann
er það eina, sem ég á, síðan
Valerie dó. Hann mun ætíð verða
mín eign. Ég ætla mér að sjá til
þess. Hann skal aldrei svíkja
mig.
Heyrði ég rétt? Eða lagði hann
ekki sérstaka áherzlu á þetta
litla orð hann?
— En sveik hún þig hins veg-
ar? spurði ég. — Er það kannski
orsökin, sem veldur þessu öllu
saman? Þú hegnir sem sagt Step-
hen ekki fyrir dauða hennar,
heldur fyrir ást hennar til hans?
Það hlaut að koma að því. Mig
logsveið í kinnina og riðaði aft-
ur á bak, unz ég féll í stólinn.
Andartak hringsnerist allt fyrir
augum mínum. Örskömmu síðar
sá ég hann lúta yfir mig og
heyrði hann segja rólega og
ákveðið:
— Þú skalt gera þér ljóst, að
þú munt aldrei sleppa héðan.
Hann gekk út og læsti hurð-
inni. Og síðar heyrði ég hann
læsa annarri hurð einnig. Það
var hurðin sem lá frá herþergi
Tims og inn í baðherbergið.
Löðrungurinn gerði það að
verkum, að ofdirfska mín rauk
aftur út í veður og vind, en í
staðinn skynjaði ég aðstöðu mína
á raunsæjan hátt og án allra
blekkinga. Ég vildi ekki sætta
mig við þá staðreynd, að ég yrði
að deyja. Og það var ég ein og
enginn annar, sem gat komið í
veg fyrir það. En líkurnar til
þess að mér tækist það voru
sannarlega ekki miklar.
Þegar ég hafði jafnað mig svo-
lítið, reyndi ég báðar dyrnar.
Þær voru harðlæstar. Fyrir ut-
an gluggann minn var hvorki
renna né brík, sem ég gæti not-
fært mér.
Óvænt hreyfing utan frá vakti
athygli mína. Rees gekk yfir
grasflötina í áttina að skógar-
stígnum. Nú var ég sem sagt
ein í húsinu og eina von mín
var að geta opnað hurðina.
Skyndilega skaut gömul
bernskuminning upp kollinum í
huga mér. Hún hafði líklega lif-
að lengur en önnur atvik bernsku
minnar í undirvitundinni, af
því að afi hafði orðið svo reiður
við bróður minn og mig í það
skiptið. Eftir innbrot, sem fram-
ið hafði verið í litla þorpinu, þar
sem við áttum heima, höfðu
blöðin sagt frá því, að þjófarnir
hefðu notað harðplast, sem hefði
verkað eins og þjófalykill. Þegar
afi reiddist og lokaði okkur inni
fyrir eitthvert prakkarastrik, þá
notfærðum við okkur aðferð
þjófanna með góðum árangri.
Læsingin hlýtur að hafa verið
mjög einföld, nákvæmlega eins
og á dyrunum hérna uppi, hugs-
aði ég. Skjálfandi höndum klippti
ég bita af kápu á vasabókinni
minni.
Síðan var ég fullkomlega ró-
leg og vann af ákveðni og þolin-
mæði, sem kom sjálfri mér á
óvart. Ég hélt ekki að ég byggi
yfir slíkum kostum, eins og allt
var nú í pottinn búið. En þetta
heppnaðist og fyrr en varði stóð
ég frammi í forstofunni. Eg lok-
aði hurðinni aftur á eftir mér og
fór inn í herbergi Rees. Enda
þótt ég væri næstum viss um, að
Rees væri í steinhúsinu og Tim
og Roberts niðri við ströndina,
vogaði ég mér ekki að fara nið-
ur. Mér hafði þegar misheppn-
azt svo oft. .. .
Mér leið illa þá stuttu stund,
sem ég stanzaði í herbergi Rees.
Ég fann í sannleika sagt slæma
strauma þar og það fór hrollur
um mig. Allar aðstæður voru
hinar ákjósanlegustu fyrir utan
gluggann. Ég þurfti ekki annað
en opna hann og skríða út á þak-
ið á veröndinni fyrir neðan. Ég
kom mjúkt niður í ilmandi
blómareit. Eg var rétt í þann
mund að taka til fótanna í átt-
ina að skóginum þar sem ég ætl-
aði að fela mig, þegar Tim og
Roberts birtust.
— Carol, hrópaði Tim litli og
það var sambland af undrun og
skelfingu í röddinni.
Auðvitað hefði ég getað tekið
til fótanna eins og ég hafði ætl-
að mér og komizt undan. Þeir
hefðu ekki náð að stöðva mig á
flóttanum, þótt þeir hefðu reynt.
En þegar ég sá og heyrði til
Tims, var mér allri lokið. Það
var engu líkara en ég værí að
yfirgefa mitt eigið barn.
Ég gat ekki misskilið svip-
brigðin á andliti Roberts. Hann
starði ýmist á mig eða opinn
gluggann Tim kom til mín eins
fljótt og hann gat. Ég hikaði enn
og vissi ekki hvað ég ætti að
taka til bragðs. Ég var sem löm-
uð og gat ekki hrært legg né
lið, hvað þá hugsað.
— Ég er svo feginn, að þér
skuli vera batnað, sagði Tim
litli.
Svipur Roberts herptist og var-
ir hans skulfu, þar til honum
tókst að segja með sínum venju-
lega hljómlausa rómi:
— Hlauptu! Notaðu tækifær-
ið! Það er ekki víst, að þú fáir
það aftur. Hugsaðu ekki um okk-
ur! Það trúir enginn því, sem hér
hefur gerzt. Og það er heldur
ekki hægt að sanna neitt. Flýttu
þér! Ég vil ekki eiga hlutdeild
í morði. Framhald í næsta blaði.