Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 14

ERSKINE CALDWELL
Hann lagði af stað
með hattinn á höfðinu,
en fékk eftirþanka
og ákvað að skilja
hann eftir í húsinu
heima. Vetrungarnir
áttu það til að
stökkva inn í kjarrið og
hann vildi ekki eiga
á hættu að hatturinn
dytti af honum ofan
í þyrnana eða forina ..
Það fyrsta sem Tuffy Webb sá,
þegar hann vaknaði um morgtrn-
inn, var nýji stráhatturinn hans,
sem hékk á stólnum með reyr-
setunni framan við rúmið hans.
Rauði og blái borðinn á hattin-
um skartaði í sólskininu eins og
litauðugasta búðargluggaskreyt-
ing í borginni á markaðsdegi.
Hann rétti út hendina og strauk
fingrunum yfir hrjúft stráið í
börðum og kolli hattsins. Hann
þurfti sannarlega ekki að víkja
úr vegi fyrir neinum með þenn-
an hatt á höfðinu.
„Skyldi þeim ekki verða star-
sýnt á hann þennan.“ Tuffy
fleygði af sér teppinu og stökk
fram á gólfið. :.Þeir verða rang-
eygðir af öfund af því að horfa
á hann.“
Hann setti hattinn gætilega á
höfuðið og gekk að speglinum á
veggnum. Nýi stráhatturinn var
jafnvel enn þá skrautlegri nú á
sunnudagsmorgninum, heldur en
þegar hann mátaði hann á laug-
ardagskvöldið.
„Nancy verður alveg frá sér
numin, þegar hún sér hann,“
sagði Tuffy, gekk aftur á bak og
hallaði hattinum ofurlítið út í
annan vangann um leið og hann
hneigði sig fyrir sjálfum sér.
Hann gekk nokkrum sinnum
fram hjá speglinum í hnésíðu
náttskyrtunni sinni og athugaði
spegilmynd sína Það var auðvelt
að safna kjarki með svona hatt
á höfðinu.
„Nú get ég gert allar stelpur
vitlausar í mér ef ég kæri mig
um,“ sagði hann við sjálfan sig.
Tuffy klæddi sig í snatri og
kveikti upp í eldstónni. Hann
þrýsti hattinum gætilega niður
á kollinn svo hann félli ekki af
honum niður á gólfið, meðan
hann eldaði matinn.
Allan tímann meðan hann sauð
matinn var hann að hugsa um
það, að nú væri ástæðulaust að
hika lengur eftir að Nancy hefði
séð hann með nýja stráhattinn.
Hún mundi áreiðanlega vdrða
óðfús að giftast honum um leið
og hún sæi hann koma gangandi
heim að húsinu hennar með hatt-
inn úti í öðrum vanganum.
Að loknum morgunverði rak
Tuffy kýrnar í haga í brekkunni
fyrir handan lækinn.
Hann lagði af stað með hattinn
á höfðinu, en fékk eftirþanka af
því og ákvað að skilja hann eftir
heima í húsinu. Vetrungarnir
áttu það til að stökkva inn í
kjarrið, og hann vildi ekkert
eiga á hættu með það að hattur-
inn dytti af honum ofan í þyrn-
ana eða forina og yrði þar máske
fótumtroðinn af nautgripunum.
Eftir á að hyggja minntist hann
þess nú, að hafa séð belju jóðla
stráhatt og kyngja honum. Hann
flýtti sér inn í húsið og hengdi
hattinn á stólinn framan við
rúmið.
Tuffy kom heim úr haganum,
þegar klukkan var nálega ellefu
og hafði fataskipti í flýti. Hann
fór í frakkann og setti upp strá-
hattinn. Þá varð hann að bíða í
næstum því heila klukkustund
áður en hæfilegt var að leggja af
stað; vegna þess að hann vildi
ekki koma til Millersfjölskyld-
unnar meðan hún var að snæða
hádegisverðinn. Ef hann kæmi á
þeim tíma mundi einhver í fjöl-
skyldunni segja að hann kæmi
til að sníkja sér eitthvað að éta.
Hann gekk út í anddyrið og
hallaði sér þar fram á handriðið
stundarkorn. Sólin var næstum
því í hvirfilpunkti og hvergi sást
skýdrag á lofti. Honum var ljóst
að hann hefði ekki getað valið
betri dag til að heimsækja Nancy
með nýja stráhattinn. Það var
ekki til einn einasti regndropi í
öllu himinhvolfinu.
„Þetta er allra heppilegasti
tíminn til að tala við Nancy um
giftingu okkar,“ sagði hann um
leið og hann gekk út í garðinn
og á bak við runnana. „Í5g þarf
aðeins að spyrja, ég veit fyrir
fram hvað Nancy segir. Hún er
sama sinnis og ég, og það þýðir
ekkert fyrir hana að vera með
nein látalæti.“
Tuffy hallaði sér upp að víðitré
og krafsaði í börkinn á því með
þumalfingursnöglinni.
„Ef ég geng beint til hennar
og segi: Nancy, hvernig væri að
við kræktum okkur saman, þú og
ég? Þá segir hún bara: „Hvenær
Tuffy?“ og þá segi ég: „Því fyrr
14 VIKAN 9-tbL