Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 15

því betra fyrir mig.“ Þá segir
hún: „Ekkert væri mér meira
ánægjuefni.“ Þetta er allt og
sumt. Þá er allt klappað og klárt.
Og ég verð að ná í prest til þess
að pússa okkur saman, og þar
með erum við Nancy gift og gef-
in saman. Giftingarstandið þarf
ekki að taka langan tíma, gæti
verið búið og gert um miðdegi á
morgunn. Það mundi hæfa mér
vel og líklega Nancy líka.“
Tuffy gekk yfir garðinn og
settist á brennihlaða.
„Ég fer yfirum til gamla Berry
Millers og geng beint til þeirra,
þar sem þau sitja öll úti í and-
dyrinu, og geng beint til verks.
Berry vill sennilega fá að vita
hversvegna ég er í þessum
skrúða, í frakka og með nýjan
stráhatt og þá segi ég við hann:
„Jæja,“ segi ég. „É'g er kominn
til þess að giftast Nancy, hvernig
lízt þér á það Berry. Við ætlum
að gifta okkur snarlega.“ Og það
stendur alveg á sama hvað hann
segir, ég hræðist hann ekki hót.
Vera má að hann geri einhverjar
athugasemdir svona í byrjun, en
engin mótmæli geta komið í veg
fyrir að ég gangi hreint til verks
og giftist Nancy. Ég geng bara
beint til hennar þar sem hún
situr, tek utanum hana og sýni
þessari Millersfjölskyldu að mér
er full alvara, og að þar gildir
ekkert ef.“
Tuffy tók upp brennibút og fór
að rífa flísar úr honum með nögl-
unum og fleygði þeim í smáhrúgu
milli fóta sinna.
„Ef Berry gamli fer eitthvað
að reisa burstir kyssi ég hana
beint fyrir framan enfið á hon-
um og allri Millersfjölskyldunni,
reisi hana á fætur og leiði hana
burtu án þess svo mikið sem að
líta til baka. Þá sér Berry að,
þegar ég ætla að gifta mig læt
ég ekkert í heiminum aftra mér
frá því. Þessi Millersfjölskylda
skýtur mér alls ekki skelk í
bringu."
Hann þeytti brennibútnum
þvert yfir garðinn og lá nærri
að hann rotaði hænu sem svaf
undir einum runnanum. Hænan
vaknaði við vondan draum og
þaut upp með gargi og fjaðrafoki
og allur hænsnahópurinn fylgdi
henni dauðhræddur á bak við
húsið.
Tuffy tók upp vasaklút og
þurrkaði innan svitagjörðina í
nýja stráhattinum. Þetta var
steikjandi heitur sólskinsdagur
og þykki ullarfrakkinn hafði al-
drei verið eins þungur og erfiður
og nú.
„Ef mér hefði dottið í hug að
útvega leyfisbréfið í gær hefðum
við Nancy getað gift okkur í
dag,“ sagði hann gramur og
sparkaði í jörðina. „Því gat mér
ekki dottið það í hug í gær. Nú
verð ég að bíða með það þangað
til á morgunn að fara í sýslu-
skrifstofuna."
Hann stóð á fætur og gekk að
bílnum sínum. Enn þá var hálfri
klukkustund of senmmt að fara
af stað. Inn í húsið vildi hann
ekki fara, en gat ekki haldið
kyrru fyrir lengur, hann afréð
því að aka nokkra stund í bíln-
um á svona tíu til fimmtán mílna
hraða til þess að eyða tímanum.
Hann ræsti bílinn, ýtti stráhatt-
inum þétt ofan á höfuðið, svo
hann fyki elcki, og ók af stað.
Klukkan var hálf eitt, þegar
Tuffy Webb ók heim að húsi
Berry Millers og stöðvaði bílinn
þar í skugga af tré. Hann kom
alveg á réttum tíma, því Millers-
fjölskyldan var einmitt að koma
út í anddyrið frá hádegisverðar-
borðinu. Hitinn óx jafnt og þétt
og Tuffy sat nokkrar mínútur
hreyfingarlaus í bílnum til að
reyna að kæla sig áður en hann
gengi inn í húsið.
Áður en hann beindi athygli
sinni að Millersfjölskyldunni tók
hann upp vasaklútinn sinn og
leitaðist við að þukrka svita-i
straumana, sem runnu niður
vanga hans og háls. Þegar því
var lokið þerraði hann vandlega
innan svitagjörðina á stráhatt-
inum.
Berry gamli Miller veifaði til
ahns ofan úr anddyrinu. Annar
Millerstrájcuírinn reis upp við
olnboga þar sem hann lá á gólf-
inu og skygndist eftir því hvað
Tuffy hafðist að.
Tuffy reis á fætur og stikaði
staurbeinn og stífur yfir garðinn
heim að húsinu Það var einhver
ónota lympa í honum öllum.
Blóðið þaut fram í vanga hans,
þegar hann hugleiddi hvað hann
ætlaði að gera. Millersfjölskyld-
an horfði vanalega þannig á
hann, þegar hann kom til henn-
ar, að hann gleymdi stundum er-
indinu.
„Komdu þarna utan úr sólskin-
inu hingað in ní anddyrið og
fáðu þér sneið af vatnsmelón-
unni,“ sagði Berry Miller. „Hér
er að vísu ekki af miklu að taka,
litlu er leyft, en velkomið er þér
það sem eftir er.“
Berry rak burtu flugur með
hattinum sínum. Það var heill
svermur af flugum í anddyrinu
og eftir fáein augnablik höfðu
þær setzt á börkinn og kjarnana
úr melónunni, sem dreyft var
um gólfið.
„Daginn,“ sagði Tuffy. Annar
strákurinn veifaði handleggnum
til Tuffy' og báðar stelpurnar
flissuðu. Frú Berry ruggaði sér
fram og aftur í stólnum sínum
án þess að mæla orð. Melónu-
kjarni hafði klestst við kinnina
á henni og þornaði þar í sólar-
hitanum. Tuffy hugleiddi hvers-
vegna enginn skyldi segja henni
frá því svo hún gæti þurrkað
hann burtu.
„Mikill hiti í dag,“ sagði hann
og blóðroðnaði, þegar hann leit
til ungu stúlknanna.
„Liggur við að segja megi,“
sagði Berry. „Þó ekki til a@
kvarta yfir. Hlýindin koma sér
vel fyrir okkur.“
Strákurinn settist upp.
„Hversvegna ert þú í þessum
skrúða Tuffy?“ spurði Henry.
„Ertu kannski að fara eitthvað?“
Tuffy leit niður fyrir sig og
boraði með tánni í sandinn í
húsgarðinum.
Nancy flissaði ennþá.
Tuffy leit snöggvast upp og
horfði á hana.
Berry sparakaði melónuhýði út
úr anddyrinu.
„Það er dáfallegur stráhattur,
sem þú hefur eignast Tuffy,“
sagði Berry. „Þú hlýtur að hafa
keypt hann í einhverri stórverzl-
un og orðið að greiða fyrir hann
morð fjár. Svona litskrúðugur
borði sézt ekki á neinum hvers-
dagshatti."
Tuffy kinkaði aðeins kolli.
Clyde, annar Millersstrákurinn
krafsaði saman handfylli sína af
melónukjörnum og fór að grýta
þeim með fingrunum að Tuffy,
brátt hæfði einn kjarninn Tuffy
í andlitið svo hann stökk til hlið-
ar eins og skotið hefði verið
hnetu með teygjubyssu í augað
á honum. Tuffy vildi forðast
Clyde vegna þess að þeim hafði
aldrei samið sérlega vel, og þetta
sumar höfðu þeir oft barist með
hnúum og hnefum.
Frú Berry ruggaði sér aftur og
fram í stólnum sínum og horfði
kæruleysislega á Tuffy. Melónu-
kjarninn á vanga hennar var nú
orðinn þurr og fastur á kinninni.
Tuffy leit snöggvast á hana og
augu þeirra mættust. Ævinlega
þegar frú Berry le4t á hann
fannst honum líkast því að hún
horfði í gegnum hana á eitthvað
sem væri á bak við hann. Hún
hafði aldrei mælt til hans auka-
tekið orð.
Nancy slétti úr hvíta stífaða
kjólpilsinu sínu með hendinni
og teygði faldinn niður fyrir
hnén. Han nsá greinilega upp
fyrir sokkfitjar hennar. Systir
Nancy leit á Tuffy og hló, og
faldi andlit sitt bak við öxlina á
systur sinni.
„Mér datt í hug að líta hérna
inn,“ sagði Tuffy. „Eg hafði' ekki
annað fyrir stafni í dag.“
„Hefurðu nokkuð smakkað
vatnsmelónu í dag?“ spurði
Berry.
„Nei,“ svaraði Tuffy.
„Ef þú getur gert þér að góðu
leifarnar," sagði Berry, „þá eru
þær velkomnar!” Hann veifaði
hendinni í áttina til melónuleif-
anna.
Framhald á bls. 34.
9.tbi. VIKAN 15