Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 41

vinna fyrir mér á meðan ég lýk
námi, eða þá að fara að kenna
við einhvern af háskólunum sem
buðu mér starf fyrr á árinu. Þetta
er eina völin sem ég hef, ef ég
ætla mér ekki að vera skítugur
slæpingi alla ævi. Eg vona að þú
skiljir að þetta kemur alls ekki
til vegna þess að ég hafi á móti
þér persónulega, girnileika þinn,
og svo framvegis, heldur get ég
bara ekki haldið þessu lífi áfram
á sama hátt og hingað til. Þeg-
ar þú og maðurinn þinn voru
hér fyrr í kvöld, þá átti ég virki-
lega bágt með að hlaupa ekki
æpandi út. Ég veit ekki hvers
vegna mér líður svona, því ég
hef það ekki á tilfinningunni að
það sem við erum að gera, geti
haft neinar slæmar afleiðingar,
en samt sem áður hefur þetta
farið illa með mig; ég er orðin
taugahrúga og það er nokkuð
sem mig langar ekki til að vera
það sem eftir er ævinnar....
Hönd Benjamíns stirðnaði á
borðinu þegar dyrnar inn í her-
bergi hans voru skyndilega opn-
aðar.
— Ben? sagði faðir hans.
Augu Benjamíns hvörfluðu um
skrifborðið um stund en svo tók
hann kassann undan skrifpapp-
írnum, setti hann yfir bréfið, og
stóð upp
— Ben, sagði faðir hans aftur,
— mamma þín var að segja mér
að þú hafir töluverðar áhyggjur
af því hvað vinum okkar finnst
um þig.
— Ó, sagði Benjamín. — Já,
ég — ég — mér þætti það ægi-
lega leiðinlegt ef þeir héldu að
ég væri bara að slæpast.
— Ben, það sem er að ske er
vandamálið. Það er gífurlega al-
varlegt vandamál. En hafðu ekki
áhyggjur af vinum okkar því
þeir vita að þú er heilbrigður
piltur.
Benjamín kinkaði kolli. — Ja,
ég — mér líður ekki vel innan
um þá stundum.
— Það er frú Robinson, er það
ekki?
— Hvað???
— Það er frú Robinson, þér
líður ekki vel í návist hennar?
— Nei ja ... sagði Benjamín
og hristi höfuðið sem mest hann
mátti. — Hún — ég meina...
— Ben, ég hef þekkt þá konu
í tæp tuttugu ár og samt þekki
ég hana ekki ennþá.
— Nú?
— Hún er skrýtin.
Nú? sagði Benjamín aftur.
-— Það er eitthvað við hana
sem gerir það að verkum að öll-
um líður ekki rétt vel í návist
hennar. Ég veit ekki hvað það
er. En láttu — láttu það ekki
fara með þig. Herra Braddock
krosslagði hendurnar á brjósti
sér. — Ben sagði hann, — ég er
hræddur um að þau séu heldur
óhamingjusöm.
— Er það?
— Já, ég held það. Eg held
líka að hún gefi honum ekkert
eftir. Ég hef aldrei talað um það
við hann, en ég hef það á til-
finningunni að hann sé mjög
vonsvikinn yfir henni.
— Ó, sagði Benjamín og sett-
ist aftur.
— Ben, þetta er bara á milli
okkar tveggja.
— Já, auðvitað.
— En hún — hún er í raun-
inni ekki neitt neitt. Hún segir
ekki mikið. Hún tekur aldrei
fyrsta skrefið í einu eða neinu.
Herra Braddock hristi höfuðið.
— Mér þætti gaman að vita
hvernig þetta byrjaði hjá þeim.
— Ja, sagði Benjamín, — hún
er — mér finnst hún nokkuð
falleg.
— Hún er bara fjandanum
meira aðlaðandi, sagði faðir hans.
Hann stóð um stund og horfði á
gólfið. — En hún er honum ekki
trú, Ben.
— Jæja?
— Nei, ég held ekki. Ég held
að hún sé reikul, og ég efast um
að henni hafi nokkru sinni verið
kenndur mismunurinn á réttu og
röngu, eins og mér og þér. Þetta
er bara nokkuð sem ég hef á til-
finningunni. Eg get ekki útskýrt
þetta betur. Hann leit upp og
brosti. — Jamm, sagði hann, —
láttu hana bara ekki fara með
þig-
■— Nei, það er engin hætta á
því.
— Hvað ertu að gera þarna?
— Hvar?
-— Ertu að skrifa bréf?
— Ó, já. Já, strákur sem ég
var með í skólanum. Við lofuð-
um báðir að skrifa en ekkert hef-
ur orðið úr því hingað til.
— Fínt, sagði faðir hans og
glotti. — Um að gera að halda
samböndunum ferskum. Maður
veit aldrei hvenær það kemur
sér vel. Hann snerist á hæli og
gekk út.
Benjamín beið þangað til hann
var kominn niður. Þá fór hann
og lokaði dvrunum. Síðan settist
hann aftur við skrifborðið og
byrjaði aftur:
. .. Ég veit ekki hvort þér hef-
ur nokkurn tíma verið kennt að
greina á milli þess sem er rétt og
þess sem er rangt, en þar sem ég
hef lært það, finnst mér það vera
skylda mín að hætta þessum
hættulega leik okkar — og þá að-
allega þessu reikula líferni mínu.
Þar sem við töpum yfirleitt ekki
neinni skynjun yfir snakki, veit
ég ekki hvernig þú lítur á málin,
en það er greinilegt, að það sem
við höfum hafst að getur aðeins
leitt til vandræða, svo mér finnst
og vona að þú sért á sama máli,
að þetta sé rétti tíminn til
að hætta. Ég bið þig að halda
ekki að mér hafi leiðst að vera
með mér „eldri konu“, því ég
hef ekki einungis notið þess,
heldur lít ég á það sem mikil-
vægan hluta af námi mínu og
almennum þroska. En ég veit að

— Fyrirgefið systir, getið þér sagt mér hvar maðurinn minn
liggur . , Þakka yður fyrir, ég held ég viti hvar hann er!
— Afsakið farangurinn, en mér var sagt að frúin eldaði
alltaf sjálf ... I
9. tbi. VIKAN 41