Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 19

hafði séð áður, var þarna fullt af
kössum og brúsum. Þótt aðeins
nokkur hluti þessara íláta innihéldi
hash eða opium, þá var þetta greni
mörgum sinnum meira virði en s|álf-
ur hellir Aladdins.
Á kössunum, sem næstir mér
voru, sá ég greinilega myndina af
hundinum. Þarna var þá sönnunin,
þetta lúsféll allt saman. Hampurinn,
sem var ræktaður í fja 11lendinu, —
John Lethman, sem samdi við bænd-
urna um að koma með uppskeruna
eftir hendinni, og það hefur hann
llklega verið að gera, þegar við
Charles sáurn hann hitta manninn
við bakdyrnar. Dar Ibrahim var ör-
ugglega kjörinn staður fyrir þessa
starfsemi, og þess utan fyrirtaks
felustaður fyrir mann eins og Henry
Grafton,- þetta eyðilega fjallagreni,
sem hafði verið í eigu gamallar,
sérvitrar konu. Ég gat ekki ímynd-
að mér að Harriet frænka hefði haft
hugmynd um það sem gekk fyrir
sig, enda hafði læknirinn gefið
henni sennilegar skýringar á starf-
semi þeirra Lethmans. Grafton hafði
sennilega smátt og smátt gert John
Lethman háðan eiturlyfjunum, sagt
honum fyrst í stað að það væri
hættulaust að reykja marijuana, en
komið honum svc síðar á sterkari
og hættulegri vanalyf, og þar með
gera hann háðan honum. Harriet
frænka var ekki fórnardýrið í þess-
um leik, það var John Lethman.
Og ég var mjög hrædd um að
fórnardýrin yrðu tvö í viðbót. Henry
Grafton yrði líklega neyddur til að
drepa okkur tvö, til að bjarga sfnu
eigin lífi.
Ég hafði ekki heyrt neinn um-
gang, en skyndilega opnuðust dyrn-
ar og Halide kom inn með bakka.
— Jæja, svo þér eruð vakandi.
Hér er maturinn Og þér skuluð
ekki láta yður detta I hug að þér
getið skotizt út á bak við mig, Jass-
im stendur þarna fyrir utan og
herrarnir eru I herbergi frúarinnar.
Hún setti bakkann á kassa.
— Halide Þér vitið hvað hér
er að gerast, hvers vegna ég og
frændi minn erum innilokuð?
— Já, herra John segir mér allt.
— Hefur hann líka sagt yður
hvaða hegning er fyrir að smygla
eiturlyfjum?
Hún hló. — Það vita allir I Liba-
non. ( mörg ár, löngu áður en
læknirinn kom hingað, fór bróðir
minn upp I fjöllin til að sækja hash.
Það eru aðeins hugprúðir menn sem
fást við slíkt. Þér skuluð ekki hafa
áhyggjur, én held þeir hafi ekki
hugsað sér að myrða ykkur.
— Ég er ekki hrædd, Halide.
Hlustið á mig, ég held að þér skilj-
ið ekki hvað það er sem læknirinn
fæst við. Þér vonið að þér og John
geti komið ykkur undan, þegar
þessi sending er farin, og John hef-
ur fengið sinn hluta af söluverð-
inu. Hvert getið þið svo farið? Ekki
til Sýrlands, það verða strax hafðar
hendur í hári ykkar. Ekki til Tyrk-
lands, þar er dauðadómur fyrir eit-
urlyfjasmygl. Sama er að segja um
Iran og Egyptaland. Hér er engin
framtíð fyrir ykkur. Hann getur
heldur ekki farið með ykkur til
Englands, þar verðið þið tekin föst,
um leið og við segjum orð. í
— Það getur verið að þið verðið
að vera hér lengi.
— Verið ekki með þessa vitleysu
sagði ég. Lögreglan í Damaskus
kemur hingað á hverri stundu, til
að leita okkar, og þeir rekja örugg-
lega spor okkar til Dar Ibrahim. Það
getur meira að segja verið að Graf-
ton læknir komi ekki vörum sínum
af stað.
— O-jú. Þér vitið ekki hve fljótt
það verður gerf. Núna, í kvöld
klukkan tólf Úlfaldalestin er á leið
hingað. Hér verða allar geymslur
tómar í fyrramálið.
Ég vissi ekki með vissu hvað
klukkan var. Ég þrýsti höndunum
að gagnaugunum, til að reyna að
muna allt sem skeð hafði.
— Hlustið nú á, Halide. Fjöl-
skylda mín er það sem kallað er
auðugt og áhrifaríkt fólk. Ég býð
yður hjálp, og yður er sannarlega
þörf á því. Ef að þér hleypið okkur
frænda mínum út, og þér John ber-
ið vitni móti Grafton, þá held ég
að þið verðið látin sleppa. Og ég
skal sjá til þess að fjölskylda okkar
launi ykkur vel.
— Þér! Ég hlusta ekki á yður.
Framhald á bls. 33.
9. tM. VTKAN 19